Ένας απο τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς tου με 20χρονη ποιοτική πορεία, με σημαντικές ερμηνείες και διακρίσεις μας μιλάει για τον Ντίλι, τον ήρωα του στους Παλιούς καιρούς, τον αναγνωρίζει, του βάζει και χρώμα.

Ads

Ο Χρήστος Λούλης, με αφορμή πάντα το έργο του Πίντερ, μας μιλάει για τη μνήμη και το χρόνο, το πραγματικό και το φανταστικό. Και τέλος μας μιλάει για τον Αινστάιν, τον Μπομπ Ντίλαν και τη νύχτα.

Όσο πλησιάζει η πρεμιέρα αισθάνεσαι οτι πλησιάζεις η απομακρύνεσαι απο τον Ντίλι;

Νιώθω να πλησιάζω. Αλλά καμιά φορά μπορεί να είναι και απατηλό, σαν το φαινόμενο στην έρημο. Αυτους  τους ρόλους νιώθεις οτι τους καταλαβαίνεις και έχουν και πολλά μυστήρια απο πίσω.

Ads

Πως προσέγγισες τον ήρωα;

Δεν μ ενδιαφέρει να βλέπω τους ρόλους σαν βιρτουοζιτέ υποκριτικής. Αυτά γίνονται λίγο αυτόματα. Το θέμα δεν είναι να σ ενδιαφέρει τόσο ποιοι είναι οι ρόλοι αλλά τι στιγμές διαδραματίζονται στη σκηνή και ποιες οι συμπεριφορές των ανθρώπων πάνω στη σκηνή.
Είναι και θέμα εμπειρίας. Ο ηθοποιός είναι λίγο σαν τον ξυλουργό , σαν τον τεχνίτη του ξύλου, ο οποίος με τα χρόνια δεν κάθεται να σκεφθεί τι θα φτιάξει μ αυτό αλλά το ίδιο το ξύλο τον οδηγεί.

Μιλάς για εμπειρία. Πιστεύεις κάποιες φορές πως δεν χρειάζεσαι σκηνοθέτη;

Κάποιες φορές ναι. Όταν συμβαίνει να έχεις ένα σκηνοθέτη που δε μπορεί να συντονιστεί με το έργο. Λες άσε με ρε παιδί μου να το κάνω μόνος μου. Αλλά την ώρα που το λες δεν είναι σωστό. Το να μην υπάρχει σκηνοθέτης είναι κάτι της στιγμής.

image

Αντίθετα με πολλούς συναδέρφους σου δεν έχεις δείξει ενδιαφέρον για τη  σκηνοθεσία..

Δε νομίζω να δοκιμαστώ στη σκηνοθεσία, δεν το έχω σκεφθεί.

Φίλο θα τον ήθελες τον Ντίλι; Έστω τον καταλαβαίνεις;

Είμαστε όλοι οι άντρες λίγο Ντίλι. Όλοι προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους να πιστεύουν ότι είμαστε λίγο μάγκες. Όλοι θέλουμε να διατρανώσουμε παντού οτι η γυναίκα μας μας ανήκει. Ο Πίντερ έχει πιάσει τόσο ωραία τον Ντίλι, όπως και την Άννα και την Κέιτ.
Το έργο γράφτηκε το ’70  στην Αγγλία και θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα σε οποιαδήποτε χώρα ανεπτυγμένης κοινωνίας στη Δύση. Εννοώ σε μια κοινωνία που η γυναίκα έχει τα ίδια δικαιώματα με τον άντρα. Ξέρω πολλούς ανθρώπους σαν τον Ντίλι, που κάνουν μια έντονη προσπάθεια να αποτραβηχτούν απο τον κόσμο, δε ζητάνε τίποτα απο κανένα. Αυτο είναι σοφό, αλλά είναι και μοναχικό.

Τι χρώμα θα είχε ο Ντίλι;

Μοβ, τώρα που το σκέφτομαι γιατί το μοβ το αισθάνομαι σαν κάτι που με μελαγχολεί.

Είναι δυνατό να θυμόμαστε μόνο αυτά που θέλουμε, τα άλλα να τα διαγράφουμε; Υπάρχει επιλεκτική μνήμη;

Η μνήμη είναι σαν πλαστελίνη. Την κάνεις ο,τι θέλεις. Πιστεύω ότι δε θυμόμαστε τα πάντα. Τα πολύ δυσάρεστα έχω επιλέξει να μην τα θυμάμαι Τα πολύ ευχάριστα τα θυμάσαι αλά όσο περνάνε τα χρόνια δεν ξέρεις αν αυτό που θυμάσαι αλήθεια συνέβη. Στο έργο λέει ο Πίντερ, θυμάμαι πράγματα που δεν έγιναν.»

image

Πιο συχνό είναι το αντίθετο. Να μη θυμόμαστε πράγματα που έγιναν

Υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να μη θυμάμαι. Αυτό που θυμάσαι είτε το καλό είτε τα κακό, είτε έγινε είτε όχι, είναι αυτό που σε φτιάχνει.
Αν επέλεγα να θυμάμαι διαφορετικά θα ήμουν άλλος άνθρωπος και είναι κάτι που δεν το θέλω.
Είναι σα να προσπαθείς να βάλεις σε τάξη τις μνήμες σου. Δε γίνεται.

Το παρελθόν είναι ο πιο ισχυρός χρόνος;

Επεμβαίνεις στο παρελθόν για να ελέγξεις το παρόν και αν ελέγξεις το παρόν θα μπορέσεις να ελέγξεις και το μέλλον. Αν σκεφθείς ότι το ίδιο γεγονός αλλιώς το αντιλαμβάνεσαι εσυ κι αλλιώς εγω και αλλιώς το θυμόμαστε. Μεγαλώνοντας αλλάζουμε, άρα το ίδιο γεγονός αλλάζει
Το παρελθόν- όπως στη φυσική- αλλάζει συνέχεια. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι το μέλλον. Το μέλλον είναι πάντα αύριο. Το άγνωστό.
Το παρελθόν δεν μπορώ να ξέρω που πηγαίνει. Αλλά αποθηκεύεται στο μυαλό μας, γι αυτό λέω ότι αλλάζει γιατί το μυαλό είναι τίγκα στα υγρά, άρα το παρελθόν αλλάζει.

Και το παρόν; δεν έχει δύναμη;

Το παρόν είναι ένα μυγάκι το όνομα του είναι μέλλον και μέχρι να πεις το όνομα του είναι παρελθόν.
Το μόνο σταθερό είναι το μέλλον.

«Δεν υπάρχουν χτυπητές διαφορές μεταξύ του τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό, ούτε μεταξύ του τι είναι αληθές και τι ψευδές. Κάτι δεν είναι απαραίτητα είτε αληθές είτε ψευδέ., μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αληθές και ψευδές»,  λέει ο Πίντερ. Υπάρχει πιστεύεις αντικειμενική αλήθεια; Πραγματικότητα;

Όλα είναι υποκειμενικά και όλα μπορεί να υπάρχουν ταυτόχρονα. Ο όρος παίζω έχει συκαφαντηθεί. Ο ποδοσφαιριστής που χτυπάει λέμε ότι παίζει θέατρο Ο καλός ηθοποιός δε λέει ποτέ ψέματα, λέει αλήθεια. Λέγοντας εγω λόγια αλλουνού, λέγοντας αλήθεια λέω ένα ψέμα. Εγω δε λέω ψέμα ή αλήθεια. Το ζητούμενο μου είναι η επικοινωνία με το κοινό. Σου λέω σήμερα είναι συννεφιασμένη μέρα, αλλά μπορεί να μην είναι παντού μια συννεφιασμένη μέρα ή εσυ να κοιτάς ψηλά απο τα σύννεφα και να βλέπεις κάτι άλλο. Ο Αινσταιν έλεγε αυτό που λέμε πραγματικότητα είναι μια πολύ επίμονη ψευδαίσθηση.

Έντεκα χρόνια μετά το Νόμπελ λογοτεχνίας στον Πίντερ το ίδιο βραβείο απονεμήθηκε στον Μπομπ Ντίλαν. Πως σου φάνηκε;

Τον Ντίλαν τον  θεωρώ απο τους κορυφαίους 5 δημιουργούς του 20ου αιώνα- δεν είναι απλά τραγουδιστής, είναι ποιητής..Χάρηκα με την απόφαση.

Είναι αλήθεια ότι ήθελες να γίνεις ροκ σταρ; 

Μικρός δεν ήθελα. Τώρα που μεγάλωσα θα ήθελα στα 17 μου να το πήγαινα προς τα εκεί.
Είναι μια ηλικία που λίγο βαριέσαι λίγο νιώθεις ότι συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια, θέλεις να τσαλαβουτήσεις κι εσύ στα νερά τη ματαιότητας.
Το είχα και στα μάτια μου σαν πιο ξεκούραστο.

image

Σε κουράζει η δουλειά σου;

Κάνω μια δουλειά βάζω τον εαυτό μου κάτω απο τις οδηγίες ενος σκηνοθέτη, κάτω απο εμένα.. ταυτόχρονα είναι λίγο κουραστικό να μηδενίζεις τον εαυτό σου. Το να μη δείχνεις εσένα και να δείχνεις το φεγγάρι.

Υπάρχει και η ροκ στάση ζωής- την έχεις ακολουθήσει;

Δεν είμαι κοντά τελικά. Είμαι πιο πολύ Κοέν και Ντίλαν απο Τζιμ Μόρισον και Φρέντι Μέρκιουρι..

Πως έχεις βιώσει τη μοναξιά της σκηνής;

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πάρα πολύ μόνος κι αυτές τις στιγμές είτε είναι σωστό που τις νιώθεις λόγω ρόλου είτε είναι λάθος λόγω της αδυναμίας να συνδεθείς  με τους συναδέρφους σου. Αν παίζεις τον Άμλετ  ο οποίος νιώθει οτι είναι σε μια άνυδρη έρημο μόνος και θα πεθάνει είναι απο τις καλλιτεχνικές μοναξιές. Αυτό είναι σα να κοιτάς κατάματα την άβυσσο. Ξέρεις όμως οτι αυτό είναι μια δοκιμή. Είναι η δουλειά σου να κοιτάς την άβυσσο.  Είναι τρομακτικό αλλά θα τελειώσει. Το χειρότερο είναι η άλλη μοναξιά- η αδυναμία σύνδεσης.

Ονειρεύεσαι ρόλους;

Όχι. Δεν ονειρεύομαι ρόλους. Άλλα πράγματα ονειρεύομαι.

Δεν ξεχνώ, δε συγχωρώ..συμφωνείς με την άποψη;

Δεν ξεχνώ, αλλά μπορώ να συγχωρήσω. Δεν ξεχνώ συμπεριφορές αλλά μπορώ να συγχωρήσω ανθρώπους.

Να κλείσουμε νυχτερινά και με τα δικά σου λόγια «αν κάτι μας ενώνει όλους, δεν είναι ούτε η θρησκεία ούτε τα συμφέροντα, ούτε τα κράτη και τα έθνη, αλλά μόνο η νύχτα».

Τη νύχτα ξυπνάνε μέσα μας τα στοιχειά και τα δαιμόνια. Τη νύχτα κάτι γίνεται και μαλακώνουμε. άλλοι μαλακώνουν και μετά σκληραίνουν.
Πιστεύω όμως ότι όλοι οι άνθρωποι τη νύχτα γινόμαστε ο αληθινός μας εαυτός.

Πληροφορίες
Χάρολντ Πίντερ
Παλιοί Καιροί
Σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδάς

Υπόγειο
Πεσμαζόγλου 5 | Τηλ. 2103228706

Πρεμιέρα
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου

Μια συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης με το Θέατρο του Νέου Κόσμου

Το πιο αινιγματικό και πολυσήμαντο έργο του Χάρολντ καιροί ανεβάζει ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, στην πρώτη συνεργασία του ως σκηνοθέτη με το θέατρο που ίδρυσε ο Κάρολος Κουν και αναφέρει:
«Μόνη μου φιλοδοξία για την συγκεκριμένη παράσταση είναι να καθοδηγήσω τους συνεργάτες μου με τέτοια διακριτική ακρίβεια, ώστε το αριστούργημα του Πίντερ να εμφανιστεί σταδιακά από μόνο του σε όλη του την πολυπλοκότητα, όπως μια φωτογραφία που ξεκινάει να αχνοφαίνεται μέσα στο υγρό διάλυμα, στη συνέχεια παίρνει ολοκάθαρη μορφή μπροστά στα μάτια μας, και παρόλα αυτά παρουσιάζεται ακόμα πιο μυστηριώδης από πριν». Αλλά τι είναι στ’ αλήθεια οι Παλιοί καιροί;

Μια αγροικία που έχει μετατραπεί σε σπίτι. Φθινόπωρο. Νύχτα. Χαμηλό φως. Διακρίνονται τρεις φιγούρες. Ο Ντίλι χωμένος βαθιά στην πολυθρόνα, ακίνητος. Η Κέιτ κουλουριασμένη σ’ έναν καναπέ, ακίνητη. Η Άννα στέκεται στο παράθυρο, κοιτάζει έξω.
Παλιοί καιροί. Ή μήπως νέοι; Τότε ή μήπως τώρα; Ένας άνδρας και δύο γυναίκες ή μήπως ένας άνδρας και μία γυναίκα, η ίδια, η τότε και η τώρα, αυτή και εκείνη; Ένα ζευγάρι και μία φίλη από τα παλιά ή ένα γυναικείο ζευγάρι και ο παρείσακτος άνδρας; Δύο ζωντανοί και μία νεκρή, δύο ζωντανές και ένας νεκρός ή όλοι νεκροί; Γεγονότα που έχουν συμβεί και ανακαλούνται στη μνήμη ή που δεν έχουν συμβεί ποτέ, αλλά καθώς ανακαλούνται στη μνήμη γίνονται πραγματικότητα;

Mind control. Ένα θανάσιμα επικίνδυνο παιχνίδι για δύο: κατανοητό. Αλλά για τρεις;

Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Video design: Παντελής Μάκκας
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Παίζουν (αλφαβητικά): Μαρία Κεχαγιόγλου, Χρήστος Λούλης, Μαρία Σκουλά

Παραστάσεις
Από 29 Νοεμβρίου 2018 έως 10 Φεβρουαρίου 2019
Τετάρτη και Κυριακή στις 20.00
Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο στις 21.15
Σάββατο στις 18.30