Η Θλιμμένη Τζάσμιν (Blue Jasmine) η ταινία του Γούντι Άλεν που απέσπασε Όσκαρ και διθυραμβικές κριτικές έρχεται στο θέατρο, σε παγκόσμια πρώτη θεατρική διασκευή απο τα χέρια και την  ψυχή της Ελένης Ράντου.

Τη θλίψη μπορεί και να την αντέξει κανείς. Κάτω απο συνθήκες μπορεί να γίνει έμπνευση και δημιουργία. Το τίποτα, όμως; «Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στη θλίψη και το τίποτα θα διάλεγα τη θλίψη», είχε πει ο Γουίλιαμ Φώκνερ.

Η Ελένη συμφωνεί απόλυτα. Η θλιμμένη ηρωίδα της, είναι η δική της έμπνευση και ένα όνειρο μιας θερινής νύκτας που έγινε πραγματικότητα. Για την πεισματάρα, τρυφερή και ονειροπόλα Ελένη μόνο έτσι γίνονται τα ωραία ταξίδια. Και πάμε απο την αρχή.

Πριν απο πέντε χρόνια βλέποντας σε θερινό σινεμά την ταινία Blue Jasmine γύρισε και είπε στη φίλη της «εγω αυτο θα το κάνω θεατρικό» και απο τότε έψαχνε τον τρόπο να μπει στο μυαλό αυτής της γυναίκας.

Χρειάστηκαν να γίνουν πολλά ενδιάμεσα, για να φθάσουμε στην παγκόσμια πρώτη θεατρική διασκευή του αριστουργήματος του Γούντι Άλεν, που χάρισε στην Κέιτ Μπλάνσετ ένα Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου και στην Ελένη Ράντου ένα ακόμα ωραίο ταξίδι.

Γιατί αυτό το έργο, γιατί τώρα;

«Θέλω τέσσερα χρόνια τώρα να το κάνω. Το oικονομικό περιβάλλον του έργου, η πτώχευση της Lehman Brothers, με όλα τα ψυχολογικά και υπαρξιακά επακόλουθα πάνω στους βασικούς ήρωες, με κέντρισε πάρα πολύ απο την πρώτη στιγμή. Χαίρομαι, όμως, που καθυστέρησα. Γιατί τώρα που η δική μας οικονομική περιπέτεια έχει ολοκληρώσει έναν κύκλο της, νομίζω ότι είναι πιο ώριμη η ματιά μου και το κοινό πιο έτοιμο να διαβάσει κάτω από τις γραμμές τα πάθη των ηρώων. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή μπορείς να αποφύγεις την καταγγελία και να κάνεις πιο βαθιά και αποστασιοποιημένη διείσδυση στους χαρακτήρες.»

Θυμάσαι σε ποιο ακριβώς σημείο της ταινίας σου μπήκε η ιδέα;

«Νομίζω στην τελευταία σκηνή. Εκεί μου ξεκλείδωσε όλο το παζλ. Εκεί ένοιωσα ότι  οι ευάλωτοι άνθρωποι δεν είναι αναγκαστικά έτσι όπως μας τους δείχνει το θέατρο. Στη ζωή κανένα κλισέ δε χωράει..  Ο Γούντι Άλεν έσπασε το γνωστό κλισέ του βασικού χαρακτήρα του Λεωφορείου ο Πόθος και για πρώτη φορά αυτό το έργο, ή η ματιά του σ αυτό το έργο ένοιωσα να με αφορά. »

Ας υποθέσουμε οτι έχεις τώρα απέναντι σου την ηρωίδα τι θα τη ρωτούσες,  που θα πηγαίνατε μια βόλτα;

«Για να είμαι ειλικρινής , δεν ξέρω αν θα ήθελα να κάνω παρέα μαζί της. Η Τζάσμιν, δεν είναι Φιλουμένα. Δε γίνεται φιλενάδα σου. Έχει κάτι απρόσιτο. Φοβάμαι ότι δεν θα ταιριάζαμε καθόλου. Αυτό ήταν και το μεγάλο challenge  σ αυτό το ταξίδι. Έπρεπε να την αναζητήσω έξω από μένα και να την αποδεχτώ.  Κι αφού τη δομήσω στην απόλυτη κυριαρχία της να την αποδομήσω μετά στην απόλυτη πτώση της. Είναι νομίζω από τα πιο δύσκολα  θεατρικά μου εγχειρήματα.»

Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο στις πρόβες;

«Το να μην την κρίνω. Είναι τόσο κόντρα ιδεολογικά από μένα που κάποιες στιγμές ήθελα να της σπάσω το κεφάλι. Αλλά μετά την αγάπησα και έπαψαν αυτές οι σκέψεις. Μετά η μεγάλη δυσκολία ήταν να περπατήσω πάνω στα δικά της τακούνια. Να βρω τη δική της φινέτσα. Να πετάξω το δικό μου χύμα και τη δική μου άπλα και να μοιραστώ τις δικές της εκλεπτυσμένες επιλογές….. »

Υπήρξε κάτι που φοβήθηκες;

«Φοβήθηκα μήπως ξεπερνά τις αντοχές μου. Ο ρόλος αυτός είναι ένα διαρκές roller coaster. Είναι στιγμές που δεν με κρατάνε τα πόδια μου στη πρόβα.»

Φοβόμαστε, πιστεύεις, αυτό που μας μοιάζει; Το κοντινό μας ή το άγνωστο;

«Το κοντινό μας είναι πιο δύσκολο. Γιατί μας εκθέτει περισσότερο. Έχουμε άρνηση να το αποκαλύψουμε. Το μακρινό μας ελευθερώνει. Αν δουλέψεις πολύ μπορεί να κάνεις παπάδες. Το άγνωστο το φοβάμαι τελικά λιγότερο στο θέατρο. Στη ζωή το τρέμω.»

Στα δικά σου μάτια που διαφέρει η Θλιμμένη Τζάσμιν απο το Λεωφορείο ο πόθος;

«Η διαφορά είναι πως επειδή η Τζάσμιν είναι σύγχρονη, ο πόθος είναι για το χρήμα, τη λάμψη και την επιτυχία. Το χρήμα έχει αποξενώσει τόσο την ηρωίδα από όλους… που είναι τόσο μόνη… δεν ανήκει πουθενά. Δεν έχει καμιά πατρίδα παρά μόνο τις αναμνήσεις της. Εκεί κατοικεί. Στο παρελθόν.»

Λένε πως οι κωμικοί κρύβουν ένα βαθιά μελαγχολικό χαρακτήρα – συμφωνείς;

«Όχι όλοι.  Αλλά αυτοί που μ αρέσουν εμένα διαβάζουν την κωμωδία μέσα από την απελπισία.»

Τι ισορροπία είναι αυτή; της φύσης ή της λογικής;

«Της φύσης νομίζω. Όταν το χιούμορ γίνεται υπαρξιακό, γλυτώνεις τη θλίψη ή τη τρέλα.»

Απο τα δεκάδες ευφυολογήματα του Γούντι Άλεν- ατάκες απο ταινίες και συνεντεύξεις ξεχωρίζεις κάποιο;

«Έχει πει τόσα πράγματα αυτός ο άνθρωπος…. Σ αυτό που συμφωνώ απόλυτα μαζί του είναι  ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι το κουράγιο. («Το ταλέντο είναι θέμα τύχης. Το σημαντικό πράγμα στην ζωή είναι το κουράγιο»). Εγώ το λέω αντοχή. Το έχει πει κι ο Τσέχωφ. Από τα αγαπημένα μου όμως του Άλλεν, ήταν μια φράση σε μια ταινία του… Εγώ που είμαι Αμερικάνος, είχε πει, αν πάω στο Παρίσι και πεθάνω μπορώ με τη διαφορά της ώρας να προλάβω και την κηδεία μου.»

Έχεις πει οτι ο Γούντι Άλεν και οι Monty Python διαμόρφωσαν το χιούμορ σου. Το χιούμορ πιστεύεις είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε η διαμορφώνεται;

«Νομίζω ότι είναι αλληλεπίδραση. Σαν τον χαρακτήρα μας. Λίγο dna λίγο περιβάλλον, λίγο τύχη, λίγο  συνθήκες, λίγο απ όλα.»

Και η μελαγχολία; είναι θέμα DNA ή καταστάσεων;

«Οι γιατροί λένε ότι είναι γονιδιακή. Ειλικρινά δεν ξέρω.»

Έγραψες, λοιπόν, την ιστορία, την έστειλες στον Γούντι Άλεν, διάβασε τη διασκευή, συμφώνησε, πήρες τα δικαιώματα, πήγαν όλα καλά. Έτσι το είχες ονειρευθεί;

«Είχα σκεφθεί πως αν η απάντησή του ήταν αρνητική δεν επρόκειτο να δουλέψω αυτό το χειμώνα. Όχι από απελπισία. Απλώς γιατί αυτό το πρότζεκτ είχα αγαπήσει φέτος και δεν θα προλάβαινα να αγαπήσω άλλο. Βλέπεις, αυτή είναι για μένα βασική προυπόθεση για να βρω το κουράγιο να υπηρετήσω μια παράσταση. Να έχω αγαπήσει με πάθος αυτό που θα κάνω.»

Είτε δει την παράσταση είτε όχι τι θα ήθελες να σου πει;

«Αυτό που μου είπε στο γράμμα του. Είναι ένα ολοκαίνουριο έργο βασισμένο πάνω στο σενάριο μου.»

Πριν την πρεμιέρα υπάρχει κάτι που δεν έχεις λύσει ακόμα;

«Ποτέ δεν νοιώθω ότι έχουν λυθεί όλες μου οι απορίες. Μέχρι την τελευταία παράσταση. Απλά λίγο πριν την πρεμιέρα λες είναι ώρα οι υπόλοιπες απορίες να λυθούν από το κοινό. Το κοινό είναι πάντα ο τελικός σκηνοθέτης μας.»

«…Κι έτσι, άλλο ένα ταξίδι ξεκίνησε. Και για άλλη μια φορά έχω τον ενθουσιασμό της πρώτης μου δουλειάς. Και το μάτι δεν κλείνει τη νύχτα. Και οι προσδοκίες να με ξεπερνούν και το άγχος να με διαλύει και να μην κατεβαίνει μπουκιά, αλλά μέσα σ’ όλη αυτή την τρέλα έχει και κάτι στιγμές, που η πρόβα μ’ ανατριχιάζει, που τα γέλια κάποιες φορές φέρνουν δάκρυα στα μάτια, που οι αμηχανίες μας κάνουν και κοκκινίζουμε σα δωδεκάχρονα, κι εκεί λες… αξίζει τελικά αυτή η δουλειά. Γι’ αυτές τις στιγμές μπορώ ν’ αντέξω κι όλο το υπόλοιπο», Ελένη Ράντου

Info

ΤΖΑΣΜΙΝ
Της  Ελένης Ράντου βασισμένο στο σενάριο Βlue Jasmine  του Γούντι Άλεν
Σκηνοθεσία Σταμάτης Φασουλής
Από την Πέμπτη 1η Νοεμβρίου στο Θέατρο Διάνα
Ιπποκράτους 7, Αθήνα
Τηλ.: 2103626596

Λίγα Λόγια για την παράσταση

Μια πλούσια χρεοκοπημένη Νεοϋορκέζα, η Τζάσμιν μετά τη διάλυση του γάμου της και την οικονομική καταστροφή του άντρα της Αλ προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή. Αναγκάζεται, άφραγκη πλέον, να μετακομίσει στην αδερφή της Τζίντζερ σε μια λαϊκή συνοικία του Σαν Φρανσίσκο, τη στιγμή που  η αδερφή της ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Τσίλυ. Η απέχθεια   της Τζάσμιν προς τον Τσίλυ είναι κεραυνοβόλα και οι συγκρούσεις ανάμεσά τους πυροδοτούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Στην προσπάθεια της να επαναπροσδιορίσει τη ζωή της, σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον, το παρελθόν  στοιχειώνει το παρόν με απρόβλεπτες συνέπειες.
Το σενάριο του Γούντι Άλεν στηριγμένο σε μια άλλη εκδοχή του Λεωφορείο ο Πόθος, περιγράφει με μοναδικά κωμικοτραγικό τρόπο το οδοιπορικό της πτώσης και την τραυματική εμπειρία της απώλειας.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σενάριο  Γούντι Άλεν
Θεατρική απόδοση: Ελένη Ράντου, Βαγγέλης Χατζηνικολάου
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Μαγιού Τρικεριώτη
Βοηθός σκηνογράφου  Δήμητρα Χίου
Κοστούμια:  Κική  Γραμματικοπούλου
Βοηθός ενδυματολόγου:  Κρυσταλία Λιονάκη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα
Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης

ΠΑΙΖΟΥΝ: Ελένη Ράντου, Μάξιμος Μουμούρης, Παντελής Δεντάκης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Κώστας Κορωναίος, Ορέστης Καρύδας και Δημήτρης Καπετανάκος

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Τετάρτη: 19:30
Πέμπτη: 20:00
Παρασκευή: 21:00
Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 19:00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Από 12 ευρώ
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 135 λεπτά