Στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, ο βουλευτής της  Χρυσής Αυγής Ευάγγελος Καρακώστας εξύμνησε τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, λέγοντας πως ήταν «ο μοναδικός μέχρι σήμερα εκλεγμένος απευθείας από τον λαό, μέσω δημοψηφίσματος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος εκείνου ήταν προϊόν νοθείας, όπως τόνισε και ο πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης. Δημοσιεύουμε παρακάτω τη μαρτυρία του Μανόλη Αλεξάκη, από το βιβλίο του Στέλιου Κούλογλου «Μαρτυρίες για τη δικτατορία και την αντίσταση».

«Από πολύ νωρίς άρχισε ο κόσμος στην Κρήτη, σε κάθε χωριό πιστεύω, να καταλαβαίνει τι σήμαινε η δικτατορία των Συνταγματαρχών. Oι συζητήσεις στα καφενεία αλλά και στα σπίτια ήταν βαθύτατα πολιτικοποιημένες και πολλές φορές, έτσι όπως τα θυμάμαι τώρα, ήταν και πολύ ανοιχτές οι συζητήσεις. Ακόμα και στο καφενείο δεν δίσταζαν πολλοί συγχωριανοί μου να μιλήσουν ανοιχτά εναντίον της χούντας.

Έχω γεννηθεί το 1963, άρα ήμουν από 5 μέχρι 12 χρονών την εφταετία. Εκεί λοιπόν έμαθα τι σημαίνει δημοκρατία, τι σημαίνει χούντα και εκεί διδάχθηκα την ιδέα του συνεταιρισμού που ήταν πολύ έντονη στα χωριά τα δικά μας εκείνο το διάστημα. Ήταν ένα όραμα που είχε ο κόσμος, οι συγχωριανοί μου για την κοινωνία, για την οργάνωση της παραγωγής τους. Ήθελαν να οργανωθούν διαφορετικά και να ζήσουν με ένα καλύτερο τρόπο. Ο καθένας στον βαθμό που μπορούσε, γιατί πολλοί ήταν οικογενειάρχες, άνθρωποι που δεν μπορούσαν να τα παίξουν όλα κορόνα γράμματα, στον βαθμό που μπορούσε όμως την κουβέντα του θα την έλεγε και την μικρή του συμβολή στο να φανεί ποια ήταν η χούντα την έκανε.

Θυμάμαι λοιπόν, ήμουν μικρός, πήγαινα στην 2α ή στην 3η του Δημοτικού, την συνωμοτική αντιστασιακή ομάδα που την είχε ιδρύσει ένας ξάδερφος, ο Γιώργης ο Αλεξάκης ή ο Γιώργης του Αλεξανδρή, έτσι ήταν γνωστός. Ήταν εφοριακός αλλά παραιτήθηκε γιατί δεν άντεχε να βλέπει αυτά που συνέβαιναν στον χώρο της δουλειάς του. Έμενε στην Αθήνα και είχε επικοινωνήσει με μερικούς χωριανούς μου, τον πατέρα μου, τον Σταμάτη τον Παπάζογλου και βρίσκονταν με άλλους ανθρώπους στο Ηράκλειο για να συστήσουν μια αντιστασιακή ομάδα.

Τότε όμως για να πάμε από το χωριό στο Ηράκλειο περνάγαμε από τον Αη Γιάννη τον Χωστό, μια περιοχή στον Καρτερό. Εκεί λοιπόν υπήρχαν στρατιώτες οι οποίοι έκαναν έλεγχο στα αυτοκίνητα, ποιος έμπαινε στο Ηράκλειο και ιδιαίτερα την νύχτα. Ένα βράδυ λοιπόν για να μεταφερθεί κάποιο υλικό στο Ηράκλειο με χρησιμοποίησαν και εμένα ως άλλοθι, μου συνέστησαν ότι θα φωνάζω ότι πονάει το δόντι μου, με έβαλαν λοιπόν στο αυτοκίνητο, όταν πλησιάζαμε στον Αη Γιάννη τον Χωστό σταματάει ο πατέρας μου το αυτοκίνητο. Λέει, που πάτε; Πάμε, λέει, το κοπέλι στο γιατρό γιατί πονεί το δόντι του και κάτι πρέπει να γίνει άμεσα και έτσι λοιπόν περάσαμε αυτό το μπλόκο. Η ομάδα συνέχισε να λειτουργεί, περισσότερο στο επίπεδο φαντάζομαι της ενημέρωσης των ανθρώπων ενάντια στη χούντα.

Όταν έγινε το δημοψήφισμα του 1973, στο χωριό ήρθαν οι στρατιώτες που ήταν υπεύθυνοι για το εκλογικό τμήμα, εμείς  ως πιτσιρίκια τους στρατιώτες τους θαυμάζαμε. Κρατάγανε όπλα, ήταν για εμάς κάτι το ξεχωριστό, σύμβολο της δύναμης. Οπότε  πηγαίναμε να τους πάρουμε τσιγάρα και όλη μέρα εκεί στο εκλογικό τμήμα γυρίζαμε.

Θυμάμαι λοιπόν χαρακτηριστικά όταν έκλεισαν οι κάλπες και τελείωσε η καταμέτρηση πήγανε για φαγητό. Τότε με τα πιο μικρά πραγματάκια παίζαμε και ασχολιόμασταν, οπότε μάζεψα λοιπόν εγώ τα ψηφοδέλτια από το εκλογικό τμήμα να τα πάρω για να τα έχω για σημειώσεις. Και, διαπιστώνω ότι  ή η συντριπτική πλειοψηφία των πεταμένων ψηφοδελτίων ήταν ΝΑΙ, που σήμαινε δηλαδή ότι οι συγχωριανοί μου είχαν ψηφίσει ΟΧΙ στη χούντα. Άρχισα λοιπόν εγώ να φωνάζω και να μιλάω με τους στρατιώτες ότι βλέπετε εδώ έχει πολλά ΝΑΙ. Οπότε με πλησιάζει ένας στρατιώτης και μου λέει, αυτό δεν θα το πεις σε κανέναν και θα το ξεχάσεις. Και όταν βγήκαν βέβαια τα αποτελέσματα ήταν εντελώς ανάποδα, όλοι είχαν ψηφίσει ΝΑΙ και ελάχιστοι ΟΧΙ».