Είμαστε στα τέλη Νοεμβρίου του 1963, και η χώρα έχει από τις αρχές του μήνα κυβέρνηση μειοψηφίας της Ένωσης Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, αφήνοντας πίσω την οκταετία της ΕΡΕ με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Στις 21.30 το βράδυ της 22ας Νοεμβρίου, το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ) με έκτακτο δελτίο ειδήσεων ανακοινώνει μια απίστευτη είδηση :άγνωστος έχει κτυπήσει σοβαρά τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντι. Οι πρώτες πληροφορίες φτάνουν συγκεχυμένες αλλά λίγη ώρα μετά έρχεται η επιβεβαίωση της τραγικής είδησης. 

Ο αιφνίδιος θάνατος του εξαιρετικά δημοφιλή στη χώρα Κέννεντι  παγώνει τους πάντες. Η χαμηλών τόνων προεδρική του θητεία, οι διακηρύξεις περί παγκόσμιας ειρήνης, οι θετικοί χειρισμοί στην πρόσφατη κρίση των πυραύλων της Κούβας, οι καλές σχέσεις που διατηρεί με τη χώρα με την Τζάκι να την επισκέπτεται πριν ελάχιστους μήνες, και το νεανικό προφίλ που ξεφεύγει από την άκαμπτη μέχρι τότε εικόνα των Αμερικανών προέδρων, τον κάνουν οικείο στον λαό, που αναζητά στο πρόσωπό του ένα σύμμαχο των εθνικών δικαίων.

Τα γρηγορότερα αντανακλαστικά έρχονται από την πλευρά του Τύπου με τις εκτυπωτικές μηχανές μηχανές να δουλεύουν πυρετωδώς για να βγάλουν στις 11 το βράδυ έκτακτα παραρτήματα. Μη ξεχνάμε ότι,  μετά το κρατικό ραδιόφωνο, οι εφημερίδες αποτελούν μοναδική πηγή ενημέρωσης, ιδίως σε ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός που το κοινό αναζητά άμεση πληροφόρηση. 

Την επόμενη ημέρα ο κόσμος συνωστίζεται στα περίπτερα για να διαβάσει τις τελευταίες εξελίξεις, το γεγονός αποτελεί τα αγαπημένο θέμα συζήτησης των πάντων, ενώ επικρατεί διάχυτος για τις συνέπειες της δολοφονίας στη διεθνή ειρήνη αφού η δολοφονία γίνεται εν μέσω ψυχρού πολέμου.  Πρωθυπουργός και βασιλιάς στέλνουν άμεσα συλλυπητήρια τηλεγραφήματα προς το νέο πρόεδρο των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον, ενώ με αντίστοιχα τηλεγραφήματα από κάθε είδους φορείς κατακλύζουν την Αμερικανική Πρεσβεία στη Αθήνα και το Αμερικανικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη. Το ίδιο κάνουν και τα κόμματα με αντιπροσωπεία της ΕΔΑ με τους Ηλία Ηλιού και κόμματα και η ΕΔΑ με τους Ηλία Ηλιού και Μανώλη Γλέζο να γράφουν στο βιβλίο συλλυπητηρίων που έχει ανοιχτεί στην Αμερικανική Πρεσβεία.

Η κυβέρνηση κηρύσσει τριήμερο  πένθος, δημόσιες υπηρεσίες,  καταστήματα και οργανισμοί καθώς και το χρηματιστήριο παραμένουν κλειστά έχοντας μεσίστιες τις σημαίες, την ώρα της κηδείας μεταξύ 10.30- 13.00 το μεσημέρι κλείνουν και τα μαγαζιά, ενώ ο υπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης Γεώργιος Αθανασιάδης–Νόβας δίνει εντολή η ελαφρά μουσική του ραδιοφώνου να αντικατασταθεί με τη λεγόμενη “σοβαρή μουσική” που στην Ελλάδα ταυτίζεται με το πένθος… 

Την ελληνική πολιτεία στην κηδεία εκπροσωπούν ο υπουργός Εξωτερικών Σοφοκλής Βενιζέλος (που τρεις μήνες μετά φεύγει και αυτός από τη ζωή) η βασίλισσα Φρειδερίκη και ο βουλευτής της Ένωσης Κέντρου Π. Βαρδινογιάννης. Όπως διαβάζουμε η   Φρειδερίκη καταθέτει στεφάνι δάφνης στον τάφο του Κέννεντι “φέρουσα μαύρον επανωφόριον με γούνινον γιακά, και εις την κεφαλήν μανδήλιον από δαντέλλα”…

Οι αρθρογράφοι των εφημερίδων προσέχουν τα κείμενα τους να μη ξεφεύγουν από το κλίμα “εθνικού πένθους” και, είναι ενδεικτικό του κλίματος, όταν δεν το καταφέρνουν ζητούν συγνώμη για την ελαφρότητα της θεματολογίας τους :“Η απαίσια δολοφονία του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών θα έπρεπε να σφραγίσει τη στήλη με τη σφραγίδα του πόνου και της θλίψεως. Δυσκολεύεται να κινηθεί μέσα στην κατάθλιψη και αγωνία της ανθρωπότητος, που επροκάλεσε ο θάνατος ενός πεφωτισμένου πνεύματος. Ας συγχωρέσει ο αναγνώστης την ασέβεια της συνεχείας”… Μέσα στον καταιγισμό της πληροφορίας των ημερών, ελάχιστοι δίνουν βαρύτητα στην είδηση ότι μεταξύ αυτών που επισκέπτονται την Τζάκυ για να την συλλυπηθούν είναι και ο Αριστοτέλης Ωνάσης που λιγότερο από πέντε χρόνια μετά, γίνεται ο επόμενος σύζυγος της Αμερικανίδας “Εθνικής χήρας”.

Το θέμα θα παρέμενε στα συνήθη πλαίσια της γνωστής συναισθηματικής υπερβολής που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία σε σημαντικά ιστορικά γεγονότα, αν, από το πουθενά, δεν προέκυπτε ένας ενδιαφέρον συνειρμός της δολοφονίας Λαμπράκη  πριν μερικούς μήνες με αυτή του Κέννεντι. Όλα ξεκινούν όταν  μια συντηρητική εφημερίδα των ημερών περιγράφει τον δολοφόνο του Όσβαλντ ως :“Ο συλληφθείς δια την δολοφονίαν του Κέννεντι επυροβολήθει και εφονεύθει παρά αγανακτισμένου πολίτου”.

“Συνάδελφος ενεμνήσθη και τους ημεδαπούς αγανακτισμένους πολίτας που παρήλασαν εις κάποιαν περίοδον της ιστορίας μας και έμειναν γνωστοί ως τραμπούκοι”, “απαντά” άλλη εφημερίδα ενώ άλλη συμπληρώνει :“Ας ερευνηθεί που ήταν την ώραν της δολοφονίας ο επιθεωρητής της Αστυνομίας και εάν ο δολοφόνος Όσβαλντ επεσκέφθη κανένα αστυνομικόν τμήμα προ της δολοφονίας…

Ο  συνειρμός βαφτίζεται “ιεροσυλία” από τις φιλικές στην ΕΡΕ εφημερίδες με την κεντρώα “Ελευθερία” να επισημαίνει …πονηρά, την έλλειψη ζήλου που επέδειξαν στη συλλογή αποδεικτικών στοιχείων που επέδειξαν στις δύο πολιτικές δολοφονίες οι αστυνομίες σε Θεσσαλονίκη και Ντάλας. Η πρώτη “ξεχνά” να συλλέξει το κλομπ του μοιραίου κτυπήματος στον Γρηγόρη Λαμπράκη, και η δεύτερη τις σφαίρες της δολοφονίας Κέννεντι : “Σύμπτωσις βέβαια. Αλλά μερικές τέτοιες συμπτώσεις ακόμη, και θα μεταναστεύσει για θέση υποψηφιότητα σερίφη ο στρατηγός Μήτσου”…

 
Λίγο πριν το τέλος…

 
Τα πρώτα έκτακτα παραρτήματα απλά αναφέρουν το γεγονός

 
Τις επόμενες ημέρες η δολοφονία μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εφημερίδων

 
Οι κινηματογράφοι αναπροσαρμόζουν άμεσα στην επικαιρότητα  τα προγράμματά τους και μαζί με τις ταινίας διαφημίζουν και κινηματογραφικά επίκαιρα που αναφέρονται στην δολοφονία

Φωκίων Δημητριάδης και Βασίλης Μητρόπουλος  σχολιάζουν με το πενάκι τους τα κοινά των δύο πολιτικών δολοφονιών Λαμπράκη -Κέννεντι