Εν αναμονή των βραβείων του 68ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών και μόλις τέσσερις νέες ταινίες κάνουν την εμφάνιση τους στις κινηματογραφικές αίθουσες: Ο «Χαμένος Παράδεισος» με τον Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, η «Άγνωστη Γη» του Μάνουελ ντε Κόκο και το «The Humbling» με τον Αλ Πατσίνο. Η πιο αξιόλογη ταινία της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας, μας έρχεται από τη Γαλλία και ακούει στο όνομα: «Η Συνταγή της Πωλέτ». Παράλληλα βρίσκεται εν εξελίξει το Ταινιόραμα και αυτές είναι οι προτάσεις μας, για την 2η εβδομάδα προβολών του.

«Άγνωστη Γη» (Unknown Land – 2012) του Μάνουελ ντε Κόκο (Ελλάδα, Κύπρος, Υεμένη)

Αραβική Άνοιξη, Υεμένη 2011, η επανάσταση συνεχίζεται. Είναι η εποχή των μουσώνων και στο νησί Σοκότρα η ζωή κυλά ήρεμα. Ένα ιστιοφόρο με Ισραηλινή σημαία βυθίζεται και οι έρευνες για επιζώντες ξεκινούν. Το σώμα ενός ναυαγού ξεβράζεται σε μια παραλία. Στην άλλη άκρη του νησιού ένας ντόπιος βλέπει στα όνειρά του τον ναυαγό, ο οποίος ζητά τη βοήθειά του. Μέσα από το σώμα του ναυαγού, ενός ανθρώπου που έβλεπε τη ζωή του να βυθίζεται, ξεκινά αυτή η περιπέτεια με σκοπό να τον αφυπνίσει και να του θυμίσει να είναι ευγνώμων. Θα καταφέρει να ανατρέψει το πεπρωμένο και να επιστρέψει πίσω ζωντανός;

Καθώς εναλλάσσεται μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, η «Άγνωστη Γη», στοιχειοθετεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία και παράλληλα μία ενδιαφέρουσα σκηνοθετική πρόταση, από τον Έλληνα δημιουργό Μάνουελ ντε Κόκο (το πραγματικό του όνομα είναι Μάνος Κοκορομύτης), ο οποίος πρωταγωνιστεί ταυτόχρονα και στο φιλμ. Η ιδέα προέκυψε όταν ο δημιουργός έλαβε ένα email με φωτογραφίες της Σοκότρα (Υεμένη), σηματοδοτώντας παράλληλα την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που έχει γυριστεί στη Σοκότρα. To νησί έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και προστατεύεται από την UNESCO.

Η «Άγνωστη Γη» πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ του Ιράν, τον Σεπτέμβριο του 2012, ενώ στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2013, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πελοποννήσου. Η οπτική της παραμένει ντοκιμαντερίστικη στο μεγαλύτερο μέρος της, μετατρέποντας το φιλμ σ’ ένα διαφορετικό οδοιπορικό. Η προβολή της ταινίας έχει απαγορευτεί τόσο στον αραβικό κόσμο, όσο και στο Ισραήλ – τα γυρίσματα στο Ισραήλ κράτησαν μία ημέρα, η σκηνή με την Ισραηλινή σημαία στο ιστιοφόρο, οδήγησε στη λογοκρισία της ταινίας και στη μετέπειτα απαγόρευσή της. Επίσης στις κατηγορίες που επισημάνθηκαν είναι και το γεγονός πως η Ισραηλινή σημαία υψώθηκε σε μουσουλμανικό έδαφος, το οποίο δεν επιτρέπεται να συμβεί.

«Χαμένος Παράδεισος» (Escobar: Paradise Lost – 2014) του Αντρέα Ντι Στέφανο (Γαλλία, Ισπανία, Βέλγιο, Παναμάς)

Ο Νικ (Τζος Χάτσερσον) θεωρεί ότι έχει βρει τον επί γης παράδεισο όταν φτάνει στην Κολομβία, εκεί όπου έχει μετακομίσει ήδη ο αδερφός του. Τιρκουάζ λίμνες, κατάλευκες αμμουδιές, τέλεια κύματα, όλα μοιάζουν ονειρικά για τον νεαρό Καναδό σέρφερ, ειδικά όταν συναντά τη Μαρία (Κλαούντια Τράισακ), μία πανέμορφη νεαρή Κολομβιανή, την οποία ερωτεύεται παράφορα. Ο πρώτος καιρός περνά ειδυλλιακά, μέχρι που η Μαρία τον συστήνει στον θείο της, που δεν είναι άλλος από τον έμπορο ναρκωτικών, Πάμπλο Εσκομπάρ (Μπενίτσιο Ντελ Τόρο). Σιγά-σιγά, ο Νικ θα διεισδύσει όλο και πιο βαθιά στην τεράστια εγκληματική οργάνωση του Εσκομπάρ, η δεσποτική αλλά και φαινομενικά χαρισματική προσωπικότητα του οποίου, ελέγχει τους πάντες γύρω του. Θα μπορέσει όμως ο Νικ να ξεφύγει από τα φονικά σχέδια του καρτέλ όταν πια η κατάσταση εκτροχιαστεί και κινδυνεύει τόσο ο ίδιος, όσο και οι άνθρωποι που αγάπα και βρίσκονται γύρω του;

Η ταινία «Χαμένος Παράδεισος» – που πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της πέρσι τον Σεπτέμβριο στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Τορόντο – αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού Αντρέα Ντι Στέφανο (Nine – 2009, Life of Pi – 2012). Πέρα από το προβλέψιμο σενάριο – το οποίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα – και την μέτρια ερμηνεία του πρωταγωνιστή Τζος Χάτσερσον (γνωστός κυρίως από τη συμμετοχή του στη σειρά των ταινιών: The Hunger Games), το φιλμ επιβιώνει κυρίως λόγω της χαρισματικής παρουσίας του βραβευμένου με Όσκαρ, Μπενίσιο Ντελ Τόρο (Traffic – 2000), ο οποίος αναφέρει σχετικά με την ταινία και τον σκηνοθέτη της:

«Αφού είναι και ο ίδιος ηθοποιός, έχει συναίσθηση της πίεσης που βιώνει όποιος είναι μπροστά στην κάμερα. Υπάρχει πολλή ένταση πριν από μία σκηνή. Το σημαντικότερο είναι να αποφορτίζεις την ατμόσφαιρα και να χαλαρώνεις τους ηθοποιούς του, ενώ ταυτόχρονα να παίρνεις αυτό που θέλεις από αυτούς. Με εντυπωσίασε η δουλειά του και παρόλο που σκηνοθετούσε ένα δικό του σενάριο, ήταν ανοιχτός σε ιδέες και προσθήκες, κάτι πολύ ευχάριστο.»

«Η Συνταγή της Πωλέτ» (Paulette – 2012) του Ζερόμ Ενρικό (Γαλλία)

Η γιαγιά Πωλέτ (Μπερναντέτ Λαφόν) από τότε που έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο βρίσκεται σε άρνηση και έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή. Όμως εκτός από τη μοναξιά, αντιμετωπίζει και τεράστια οικονομικά προβλήματα. Ζει σε μία φτωχογειτονιά στα προάστια του Παρισιού, δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις με την κόρη της, σιχαίνεται τον γαμπρό της και απεχθάνεται τον ρόλο της γιαγιάς. Όμως μία αναπάντεχη «ανακάλυψη» θα της αλλάξει για πάντα τη ζωή! Η Πωλέτ αντιλαμβάνεται ότι στη γειτονιά της ανθεί ένα ιδιαίτερα επικερδές εμπόριο: αυτό της κάνναβης. Αποφασίζει λοιπόν, να ανοίξει τους επιχειρηματικούς της ορίζοντες και να πάρει την τύχη στα χέρια της. Ξεκινάει έτσι μία διαφορετική «καριέρα» που χάρη στη μυστική της «συνταγή», θα της φέρνει χρήμα και επιτυχία, αλλά παράλληλα θα την μπλέξει και σε ευφάνταστες περιπέτειες…

Η καλύτερη ταινία της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας, μας έρχεται από τη Γαλλία και ακούει στο όνομα: «Η Συνταγή της Πωλέτ». Το βασικό πλεονέκτημα της είναι το έξυπνο σενάριο, καθώς και η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, Μπερναντέτ Λαφόν – μίας αξιόλογης ερμηνεύτριας, που το 2003 παρέλαβε για την προσφορά της, τιμητικό βραβείο Σεζάρ (César). Ενδιαφέρουσα δημιουργία με επιρροές τόσο από τις ιταλικές κωμωδίες του ’50, όσο και από μερικά νεότερα έργα του Βρετανού σκηνοθέτη, Κεν Λόουτς.

Σύμφωνα με τα όσα έχει δηλώσει σε συνέντευξη του ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Ζερόμ Ενρικό: «Η ιστορία αυτή μοιάζει με παραμύθι! Παραδίδοντας μαθήματα σεναρίου στο ESEC, έφτιαξα διάφορα εργαστήρια για τους φοιτητές μου. Η Πωλέτ γεννήθηκε μέσα σε αυτά. Η Bianca Olsen, μία φοιτήτριά μου, μας διηγήθηκε μια ημέρα την ιστορία μιας ηλικιωμένης κυρίας που ζούσε στις εργατικές κατοικίες και ασχολούνταν με τη διακίνηση κάνναβης προκειμένου να συμπληρώσει το εισόδημά της. Έτσι γεννήθηκε η ιστορία της Πωλέτ, την οποία βρήκα τόσο ενδιαφέρουσα, όσο και αστεία.»

«The Humbling» του Μπάρι Λέβινσον (Η.Π.Α. – 2014)

Η ταινία διαδραματίζεται σ’ ένα κτήμα στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης και επικεντρώνεται στη σεξουαλική (και μη) σχέση μεταξύ ενός ηλικιωμένου με τάσεις αυτοκτονίας ηθοποιού, τον οποίο υποδύεται ο Αλ Πατσίνο και μιας νεότερης γυναίκας (Γκρέτα Γκέργουικ). Η νέα ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη, Μπάρι Λέβινσον (Rain Man – 1988), βασίζεται σε μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ και πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της, πέρσι τον Σεπτέμβριο στο πλαίσιο του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Βενετίας. Παρά την αρχικά καλή ιδέα και πλοκή, το σενάριο χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του, με τον Αλ Πατσίνο να προσπαθεί μάταια να κερδίσει τον θεατή. Η υπέροχη Γκρέτα Γκέργουικ – που πριν δύο χρόνια την απολαύσαμε στο κινηματογραφικό διαμαντάκι του Noah Baumbach, «Frances Ha» (2012) – βρίσκεται εδώ εγκλωβισμένη και πολύ μακριά από τον καλό της εαυτό…