Ο «Τελευταίος Παρτιζάνος» αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τεκμηρίωσης του Ανδρέα Χατζηπατέρα, ο οποίος σκιαγραφεί το πορτρέτο του Μανώλη Γλέζου. Παρά τις ελλείψεις και τα όποια λάθη έχουν γίνει στον σχεδιασμό του ντοκιμαντέρ, ο νεαρός καλλιτέχνης έχει την τύχη και την τιμή να έχει απέναντι του έναν ζωντανό θρύλο, ο λόγος του οποίου είναι από μόνος του ικανός να καθηλώσει τον θεατή.

«Έμαθα αυτό το πράγμα το μεγάλο: Όταν μου δίνουν διαταγή να λέω Όχι» – Μανώλης Γλέζος

Ο Τελευταίος Παρτιζάνος
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Ανδρέας Χατζηπατέρας
Πρωταγωνιστούν: Μανώλης Γλέζος
Executive Producer: Ειρήνη Θωμά
Παραγωγός: Βάλερυ Κοντάκου
Associate Producer: Δέσποινα Παυλάκη
Μοντάζ: Χρόνης Θεοχάρης
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Μισουρίδης, Παντελής Μαντζανάς
Μουσική: Σεραφείμ Τσοτσώνης
Χώρα Παραγωγής: Ελλάδα
Έτος Παραγωγής: 2018
Διάρκεια: 74 λεπτά

«Όταν άρχισα να παρακολουθώ τον Μανώλη Γλέζο, δεν γνώριζα πολλά για το παρελθόν του. Έχοντας μεγαλώσει στο εξωτερικό, η πρώτη φορά που τον είδα ήταν στις ειδήσεις. Το ρεπορτάζ έδειχνε έναν ηλικιωμένο άντρα να δέχεται επίθεση με δακρυγόνα σε μια πορεία, και μάλιστα εξ’ επαφής. Ήταν σοκαριστικό. Αυτό, όμως, που μου τράβηξε ακόμα περισσότερο την προσοχή ήταν το δελτίο ειδήσεων της επόμενης ημέρας. Ο διαδηλωτής, παλιός ήρωας της Αντίστασης, είχε ζητήσει να συναντήσει τον αστυνομικό που του επιτέθηκε, δηλώνοντας δημοσίως ότι τον συγχωρεί. Τώρα πια, έχοντας περάσει τα τελευταία τρία χρόνια καταγράφοντας τη ζωή του, καταλαβαίνω πόσο χαρακτηριστική ήταν αυτή του η πράξη. Ο Γλέζος είναι έτοιμος να πέσει ανά πάσα στιγμή στον αγώνα, αλλά οι μάχες του δεν έχουν ποτέ προσωπικό χαρακτήρα. Είναι πεπεισμένος ότι κάποτε θα καταλήξουμε όλοι στο ίδιο στρατόπεδο, κι αυτή του η βεβαιότητα ήταν που με τράβηξε σ’ αυτόν.» – Ανδρέας Χατζηπατέρας

Ο Γλέζος είναι καταγαιστικός και με διαύγεια μας αποκαλύπτει την φλογερή προσωπικότητά του, άλλοτε με χιουμοριστικό και άλλοτε με βαθιά συγκινητικό τρόπο, αναδεικνύοντας το πάθος του για την ίδια τη ζωή. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η αφήγηση της ιστορίας του Μανώλη Γλέζου μας δίνει το πορτρέτο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας.

«Με ταυτίζουνε με το κατέβασμα της σημαίας… αλλά υπήρξανε και προηγούμενα, υπήρξανε κι επόμενα, υπάρχουνε και τα σημερινά» – Μανώλης Γλέζος

Ο τρόπος με τον οποίο ο Ανδρέας Χατζηπατέρας έρχεται σε επαφή με τον Μανώλη Γλέζο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο εντελώς διαφορετικό δικό του σημείο αφετηρίας. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Λονδίνο, γόνος Ελληνικής οικογένειας, ο δημιουργός σπούδαζε το 2015 στην Νέα Υόρκη στην περίφημη σχολή κινηματογράφου του NYU – από την οποία έχουν αποφοιτήσει κορυφαίοι σκηνοθέτες όπως ο Μάρτιν Σκορτσέζε, ο Τζιμ Τζάρμους και πολλοί άλλοι – όταν  άκουσε για πρώτη φορά το όνομα του  Μανώλη Γλέζου. Ήταν όταν μια καθηγήτριά του στην σχολή διάβασε ένα άρθρο στους Νew York Times που διηγούνταν ότι ο Γλέζος είχε γίνει Ευρωβουλευτής σε ηλικία 92 ετών, και ρώτησε τον Χατζηπατέρα εάν γνώριζε τον αειθαλή πολιτικό άνδρα.

Με την περιέργεια του κεντρισμένη, ο σκηνοθέτης έψαξε στο διαδίκτυο, τηλεφώνησε σε συγγενείς στην Αθήνα να μάθει περισσότερα, και άρχισε να έρχεται σε επαφή με τον Μανώλη Γλέζο για να κάνει μια ταινία με θέμα τον ίδιο. Με τα «σπαστά» ελληνικά του και την απόστασή του από την ελληνική πραγματικότητα, ο Χατζηπατέρας ενδιαφέρεται να εντοπίσει την ουσία του Μανώλη Γλέζου.

Ακολουθώντας τον Γλέζο  από το σπίτι, στο γραφείο του, στο ασταμάτητο, πυρετώδες καθημερινό του πρόγραμμα, αλλά και στο ταξίδι του στην Ευρωβουλή, ο Χατζηπατέρας αποκαλύπτει σταδιακά έναν άνθρωπο που τυγχάνει συγκινητικής αποδοχής όπου και αν βρεθεί και που η προσωπική του ιστορία είναι ουσιαστικά η σύγχρονη ιστορία της χώρας του.

Έτσι εξελίσσεται η συγκεκριμένη ταινία τεκμηρίωσης, όπου εν μέσω αστεϊσμών, επιπλήξεων και συμβουλών, το συνεργείο αναλαμβάνει ενεργό δράση πίσω από την κάμερα, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποκαλύψει τον Μανώλη Γλέζο, τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τον μύθο.

Ο σκηνοθέτης καταφέρνει εν τέλει να αποδώσει και ένα πορτραίτο της χώρας που γέννησε μια προσωπικότητα του βεληνεκούς του Μανώλη Γλέζου. Της χώρας που  πέρα από τον ατομισμό και τον συμφεροντολογισμό, από καιρό σε καιρό, εμπνέει κι ένα έντονο, σχεδόν παράλογο, ηρωικό στοιχείο. Αυτό το ηρωικό στοιχείο που ιστορικά δίνει στην Ελλάδα την τελική της μορφή, βρίσκει την ιδανική έκφραση του στο πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου.

«Ο χρόνος που πέρασα μαζί με τον Μανώλη Γλέζο μού άνοιξε τα μάτια. Κατά πρώτον, κατάλαβα ότι το μέγεθος της ιστορίας που προσπαθούσα να πω ήταν πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι φανταζόμουν και κατά δεύτερον, για να καταφέρω τον Γλέζο να μου ανοιχτεί, έπρεπε να αλλάξω τελείως προσέγγιση. Έναν χρόνο μετά το πρώτο γύρισμα, αποφάσισα να αλλάξω στάση, απευθύνοντάς του εμφανώς το λόγο πίσω από την κάμερα, συζητώντας, κάνοντας ερωτήσεις και περνώντας χρόνο μαζί του σαν να ήμουν μέλος της ομάδας του. Με το πέρασμα του χρόνου, χτίσαμε μια συντροφική και αρκετά επικοινωνιακή σχέση, με αποτέλεσμα να αρχίσει να μας μιλάει ελεύθερα, είτε υπήρχε κάμερα είτε όχι. Αισθάνομαι ότι καταφέραμε να τον παρουσιάσουμε όπως ακριβώς είναι και θα ήθελα να πιστεύω ότι αν κάποιος έβλεπε πρώτα την ταινία και μετά τον συναντούσε, θα ένοιωθε σαν να τον ξέρει.» – Ανδρέας Χατζηπατέρας

Το ντοκιμαντέρ «Ο Τελευταίος Παρτιζάνος» του Ανδρέα Χατζηπατέρα, πραγματοποίησε την πανελλήνια πρεμιέρα του τον Μάρτιο στο επετειακό 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και κυκλοφορεί στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, σε διανομή της εταιρείας Filmtrade.