Η ταινία που έκανε τον Πέδρο Αλμοδόβαρ – πρόεδρο της επιτροπής του πρόσφατου Φεστιβάλ Καννών – να δακρύσει, είναι το παθιασμένο χρονικό μιας ομάδας ανθρώπων οι οποίοι στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 ύψωσαν ανάστημα ενάντια σε έναν πανίσχυρο και θανατηφόρο ιό. Έχοντας αποσπάσει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, το «120 Χτύποι το Λεπτό» (120 Battements par Minute – 2017) του Ρομπέν Καμπιγιό, αποτελεί δικαίως μία από τις σημαντικότερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν.

120 Χτύποι το Λεπτό / 120 Battements par Minute
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Ρομπέν Καμπιγιό / Robin Campillo
Πρωταγωνιστούν: Ναϊέλ Περέζ Μπισκαγιάρ, Αρνό Βαλουά, Αντέλ Ενέλ
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Jeanne Lapoirie
Μουσική σύνθεση, ερμηνεία και παραγωγή: Arnaud Rebotini
Παραγωγή: Hugues Charbonneau & Marie-Ange Luciani
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 2017
Διάρκεια: 144 λεπτά

Αρχές της δεκαετίας του ’90. Ενώ το AIDS έχει ήδη κοστίσει αμέτρητες ζωές τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ακτιβιστές της Act Up στο Παρίσι, πολλαπλασιάζουν τις δράσεις τους με σκοπό να ανατρέψουν τη γενική αδιαφορία. Ο νεοφερμένος στην ομάδα, Νατάν θα συγκλονιστεί από τη δυναμικότητα του Σον, ενός από τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης, που καταναλώνει τις τελευταίες του δυνάμεις του στη μάχη ενάντια στο κράτος και τις φαρμακευτικές εταιρείες.

«Το 120 BPM δεν είναι μία νοσταλγική ταινία, αλλά μία πολιτική ταινία, μία ταινία για αυτούς που χάθηκαν και για εμάς που έχουμε μείνει εδώ και παλεύουμε ακόμα. […] Το 1992, μην ξεχνάμε πως είμαστε σε μία περίοδο που υπάρχει ομοφοβία, οι συζητήσεις για προφυλακτικά ήταν απαγορευμένες στα σχολεία και η ανταλλαγή σύριγγας ήταν η πιο συνηθισμένη πρακτική. Η Act Up – Paris ήταν μια οργάνωση γεμάτη δυναμικούς ανθρώπους στην χειρότερη περίοδο της επιδημίας του ιού που όμως κατάφεραν και άνοιξαν έναν διάλογο για αυτό και βοήθησαν και άλλους ανθρώπους, που είχαν προσβληθεί από την αρρώστια, όπως χρήστες ναρκωτικών, αιμοφιλικούς, κ.ά.» – Ρομπέν Καμπιγιό

Μια ταινία – ωδή της συλλογικότητας, του αγώνα προς έναν κοινό σκοπό αλλά και της αγάπης, αυτής που δίνεται χωρίς όρια και κάνει την καρδιά να χτυπά με «120 Χτύπους το Λεπτό». Βραβευμένη με το Grand Prix ή αλλιώς τον Αργυρό Φοίνικα στο 70ο Φεστιβάλ Καννών, αλλά και με το Βραβείο της Επιτροπής Κριτικών Κινηματογράφου, η ταινία του Καμπιγιό έγινε το talk-of-the-festival, καθώς αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς.

Με το πάθος της, έκανε ακόμα και τον πρόεδρο της επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών, Πέδρο Αλμοδόβαρ, να συγκινηθεί στη συνέντευξη τύπου, περιγράφοντας την κινηματογραφική της δύναμη, την επίκαιρη ανάγνωση της αλλά και την πολιτική της βαρύτητα. Το «120 Χτύποι το Λεπτό» (120 Battements par Minute – 2017) είναι μια ταινία ουμανιστική, σπαρακτική και ταυτόχρονα παρορμητική. Τι φιλμ είναι Υποψήφιο για το Βραβείο LUX 2017, ενώ αποτελεί και την επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2018.

«Σήμερα, με τα Κοινωνικά Μέσα και το διαδίκτυο είναι πολύ εύκολο να είμαστε μέρος μιας κοινότητας, αλλά χωρίς να ενσωματωνόμαστε πραγματικά σε αυτή την κοινότητα. Τη εποχή που διαδραματίζεται το 120 BPM, οι άνθρωποι έπρεπε να βρεθούν μαζί, στον ίδιο χώρο, και να ανταλλάξουν ιδέες κοιτώντας ο ένας τον άλλο. Ήταν η εποχή του φαξ, όπου οι οργανώσεις δεν μπορούσαν να μεταδίδουν τις εικόνες τους άμεσα, όπως γίνεται σήμερα, και η τηλεόραση έπαιζε ένα τεράστιο ρόλο – γεγονός που επηρέαζε τον τρόπο που η οργάνωση σχεδίαζε τις ενέργειές της, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τα Μέσα αυτά.» – Ρομπέν Καμπιγιό

Διαβάστε επίσης:
Αυξάνονται τα κρούσματα του HIV σε άτομα άνω των 50 ετών

Η σημασία και ο ρόλος της Act Up – Paris*

«H Act Up – Paris δημιουργήθηκε στις 26 Ιουνίου 1989, με αφορμή το επερχόμενο Gay Pride, στη διάρκεια του οποίου 15 περίπου ακτιβιστές σκηνοθέτησαν το πρώτο “die – in”, όπου ξάπλωσαν στο δρόμο χωρίς να πουν ούτε μία λέξη. Στα μπλουζάκια τους υπήρχε η εξής εξίσωση: ΣΙΩΠΗ = ΘΑΝΑΤΟΣ. Και ένα ροζ τρίγωνο: το σήμα που επιβλήθηκε στους ομοφυλόφιλους άνδρες που απελάθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά αυτή τη φορά αποτυπωμένο με τη μύτη γυρισμένη προς τα πάνω. Ένα νέο σύμβολο που αντιπροσώπευε την αποφασιστικότητα τους να αντιδράσουν έντονα στην επιδημία που είχε αποδεκατίσει χιλιάδες ανθρώπους. Η Act Up – Paris γεννήθηκε με βάση το μοντέλο της Act Up – New York, που ιδρύθηκε το 1987.

Οι ρίζες της Act Up προέρχονται από τον θυμό για τους ιατρικούς, πολιτικούς και θρησκευτικούς φορείς, των οποίων η παθητικότητα και οι προκαταλήψεις ήταν, και ακόμα και σήμερα είναι, στο επίκεντρο της ανθρώπινης καταστροφής που φέρνει αυτή η επιδημία. Αυτός ο θυμός είναι που οδήγησε όσους προσβλήθηκαν, να πολεμήσουν ενάντια στη σιωπή και να γίνουν ορατοί. Πράγματι, σημασία είχε να γίνει η αρρώστια ορατή, να γίνει ο άρρωστος ορατός και να μην επιτρέπεται πλέον στους διάφορους φορείς να αποφασίζουν τη μοίρα των ασθενών.

Αυτό ακριβώς είναι η Act Up – Paris.

Όχι άλλες θολές εικόνες, όχι άλλοι ανώνυμοι λογαριασμοί ή μαρτυρίες, όχι άλλες αόριστες παρουσιάσεις. Όπως η Act Up – New York, έτσι και η Act Up – Paris μετέφερε τις φωνές των οροθετικών, γυναικών και αντρών, χρησιμοποιώντας μία ισχυρή οπτική κουλτούρα με ηχηρά συνθήματα και συμβολικές εικόνες, διοργανώνοντας εκδηλώσεις που αποσκοπούσαν σε μία ευρεία κάλυψη από τα ΜΜΕ.

Σε αυτόν τον πολυσύνθετο πόλεμο, έπρεπε να κερδίσουμε την κυριότητα μας πάνω στην ίδια μας τη ζωή. Οι στρατηγικές έπρεπε να αναπτυχθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκτηθεί πρόσβαση, να κατακτηθούν γνώσεις που είχαν μόνο οι ιατρικοί φορείς και να αμφισβητηθεί η πρωταρχική εξουσία αυτών των φορέων. Πρέπει να τους αντιταχθούμε σταθερά και με σαφώς καθορισμένες απαιτήσεις. Οι άνθρωποι έπρεπε να κινητοποιηθούν, να εκπαιδευτούν, οι πληροφορίες έπρεπε να οργανωθούν. Η πολιτική ανυπακοή και η ενεργοποίησή μας στα όρια του νόμου ήταν απαραίτητη για να κάνει τις φωνές μας να ακουστούν.»

*Απόσπασμα από το επετειακό βιβλίο για τα 20 χρόνια της Act Up – Paris, με τον τίτλο: «ΔΡΑΣΗ = ΖΩΗ: με λύπη μας σας ενημερώνουμε ότι η Act Up – Paris συμπληρώνει 20 χρόνια», Collection Democratic Books – Editions Jean di Sciullo, 2009