Το 1961, ο Ζακ Ριβέτ παρουσιάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του: «Το Παρίσι μας Ανήκει». Μία δημιουργία, η οποία αλλάζει για πάντα την κινηματογραφική τέχνη και μένει δικαίως στην ιστορία, ως ένα από τα φιλμ που εγκαινίασαν και όρισαν το καλλιτεχνικό κίνημα της Νουβέλ Βαγκ. Προβάλλεται με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, στο Ciné-club του φθινοπώρου, δίνοντας μας την ευκαιρία να την απολαύσουμε και πάλι, στην μεγάλη οθόνη.

«Η Νουβέλ Βαγκ ξεκίνησε χάρη στον Ζακ Ριβέτ.» – Φρανσουά Τρυφώ

Το Παρίσι μας Ανήκει / Paris Nous Appartient
Σκηνοθεσία: Ζακ Ριβέτ /  Jacques Rivette
Σενάριο: Jacques Rivette, Jean Gruault
Πρωταγωνιστούν: Betty Schneider, Giani Esposito, François Prévost
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 1961
Διάρκεια: 121 λεπτά
Τρίτη 13 Νοεμβρίου στις 19:30
Auditorium Γαλλικού Ινστιτούτου (Σίνα 31)
Είσοδος ελεύθερη στο κοινό
Ταινία στα γαλλικά με ελληνικούς υπότιτλους
Tην ταινία θα παρουσιάσει η Ευάννα Βενάρδου, κινηματογραφική συντάκτρια

Το Ciné-club του φθινοπώρου συνεχίζει τις προβολές με ταινίες δημιουργών της Nouvelle Vague και προβάλλει την Τρίτη 13 Νοεμβρίου την ταινία του Ζακ Ριβέτ, « Το Παρίσι μας ανήκει».

Το έργο αυτό είναι το πρώτο του σπουδαίου Γάλλου σκηνοθέτη και  θεωρείται ένα από τα θεμελιώδη του κινηματογραφικού κινήματος της Nouvelle Vague, μαζί με τις επίσης κλασσικές ταινίες: «Le Beau Serge» και «Με Κομμένη την Ανάσα».

H ταινία σκιαγραφεί το πορτραίτο μιας γενιάς νέων διανοούμενων που έλκονται από την τέχνη σε όλες της τις μορφές, ενώ ζουν με τον φόβο της Δαμόκλειας πολιτικής σπάθης και την ύπουλη επιστροφή σε ένα είδος φασισμού.

Η νεαρή Anne γνωρίζει, μέσω του αδελφού της, έναν θεατρικό σκηνοθέτη που ανεβάζει ένα έργο με πολύ χαμηλό προϋπολογισμό. Επιπλέον, ο θάνατος ενός Ισπανού φίλου κιθαρίστα που ήταν πολιτικός πρόσφυγας, προβληματίζει όλη την ομάδα: αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε από μια σκοτεινή πολιτική οργάνωση;

Ζακ Ριβέτ /  Jacques Rivette
(1η Μαρτίου του 1928 – 29 Ιανουαρίου του 2016)

Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 μία νέα τάση κάνει την εμφάνιση της στον ευρωπαϊκό κινη­ματογράφο και συγκεκριμένα στη Γαλλία. Το νέο αυτό ρεύμα κινηματογράφησης στρέφεται ενάντια στον μέχρι τότε παρα­δοσιακό αφηγηματικό κινηματογράφο της προηγούμενης γενιάς, ενώ παράλλη­λα αναζητά τρόπους έκφρασης μιας νέας δημιουργικής γλώσσας.

Όταν κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού Cahiers du Cinéma (τα τετράδια του κινηματογράφου) στις στήλες του αρθρογραφούν κινηματογραφόφιλοι αλλά και επίδοξοι σκηνοθέτες, όπως ο Jean Luc Godard, ο Jacques Rivette, ο Francois Truffaut, ο Eric Rohmer και ο Claude Chabrol.

Μία δημιουργική παρέα, οι οποίοι πιστεύουν ότι μια ταινία είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται, ως μορφή τέχνης. Ο σκηνοθέτης – δημιουργός (auteur) είναι εκείνος που βάζει τη δική του προσωπική σφραγίδα σε κάθε του έργο αναπτύσσοντας την αντίστοιχη αισθητική και ιδεολογία του.

Η κριτική αυτή των συντακτών των Cahiers έχει κυρίως στόχο σκηνοθέτες του μεταπολεμικού κινηματογράφου όπως οι René Clair, Henri George Clouzot, René Clément, André Cayatte και Marc Allegret. Κατηγορώντας τους για το επονομαζόμενο «σινεμά του μπαμπά» (cinéma du papa), αλλά και για την κακή μεταφορά εξίσου μέτριων λογοτεχνικών έργων, όπου ο σκηνοθέτης απλώς «προσθέτει» εικόνες, χωρίς να «παίζει» ο ίδιος τον ρόλο του δημιουργού.

Ο Γκοντάρ γράφει χαρακτηριστικά: «Οι κινήσεις της μηχανής σας είναι άσχημες, γιατί οι διάλογοί σας είναι άθλιοι. Με λίγα λόγια δεν ξέρετε να κάνετε κινηματογράφο, γιατί δεν ξέρετε καν τι είναι».

Ο Ζακ Ριβέτ, όπως και οι συνάδελφοί του, Φρανσουά Τρυφώ, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Κλοντ Σαμπρόλ και Ερίκ Ρομέρ, πήρε πτυχίο στην κινηματογραφία, όμως, όπως και ο Ρομέρ, άργησε να αναγνωριστεί ως σκηνοθέτης. Γύρισε δύο ταινίες μικρού μήκους το 1949 και το 1950. Ώσπου τελικά το 1960, μετά την εμπορική επιτυχία των φιλμ «Τα 400 Χτυπήματα» του Τρυφώ, «Χιροσίμα, Αγάπη μου» του Αλέν Ρενέ και «Με Κομμένη την Ανάσα» του Γκοντάρ, η ταινία του Ριβέτ «Paris nous appartient», κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ριβέτ άνοιξε το μονοπάτι για τις ταινίες του που ακολούθησαν.

Διαβάστε επίσης:

• Αφιέρωμα στον Ζακ Ριβέτ στον πατέρα της Νουβέλ Βαγκ
• Νουβέλ Βαγκ: Όταν η 7η Τέχνη γύρισε σελίδα (Μέρος 1ο)
• Νουβέλ Βαγκ: Όταν η 7η Τέχνη γύρισε σελίδα… (Μέρος 2ο)