Τρία χρόνια μετά την συγκλονιστική του ταινία «Μετά τη Λουσία» (2012), ο ταλαντούχος Μεξικανός σκηνοθέτης Μισέλ Φράνκο, επιστρέφει με τη νέα του δημιουργία. Το «Χρονικό Μιας Αθωότητας», είναι μία δραματική και κάπως αργή σε εξέλιξη ταινία, αλλά που αξίζει την υπομονή και την εμπιστοσύνη του θεατή. Το φιλμ πραγματεύεται το αμφιλεγόμενο ζήτημα της ευθανασίας, με τον Βρετανό ηθοποιό Τιμ Ροθ, να μας χαρίζει απλόχερα μία σπουδαία ερμηνεία.

«Όπως και στις προηγούμενες ταινίες μου, θέλω η γραφή τους να είναι όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική. Η ανάμιξη επαγγελματιών ηθοποιών με ανθρώπους που δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία στο χώρο του κινηματογράφου βοηθάει να δοθεί μια πολύ ρεαλιστική ματιά. Για παράδειγμα, οι νοσοκόμες είναι πραγματικές νοσοκόμες και με αυτόν τον τρόπο αντανακλάται  το βάθος και η δέσμευση που έχουν στην εργασία τους. Ο χαρακτήρας είναι γεμάτος αντιφάσεις. Η συναισθηματική του κατάσταση θα αλλάξει μέσα από τη σχέση του με τον κάθε ασθενή και μερικές φορές αυτός θα διασχίσει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το τι πρέπει να κάνει και τι όχι.» – αναφέρει ο παραγωγός της ταινίας Γκαμπριέλ Ριπστάιν και γνωστός σεναριογράφος, οποίος πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το φιλμ «600 Miles» (2015 – Βραβείο Σκηνοθεσίας στο 56ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), στο οποίο επίσης πρωταγωνιστεί ο Τιμ Ροθ.

Ο Ντέιβιντ (Τιμ Ροθ) είναι νοσηλευτής που φροντίζει ασθενείς στο τελικό στάδιο της νόσου τους. Αποδοτικός και αφοσιωμένος στο επάγγελμά του, αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με κάθε ασθενή που φροντίζει. Ωστόσο, εκτός του χώρου εργασίας του, ο Ντέιβιντ είναι αναποτελεσματικός, αμήχανος, εσωστρεφής. Είναι φανερό πως χρειάζεται καθέναν από τους ασθενείς του όσο τον χρειάζονται κι αυτοί.

«Πριν από τρία χρόνια η γιαγιά μου υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο που μόνιμα παρέλυσε το μισό σώμα της. Καταδικάστηκε, λοιπόν, να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της στο κρεβάτι και να χρειάζεται βοήθεια για οποιαδήποτε δραστηριότητα της ή βασική της ανάγκη. Ακόμα και το να μιλάει κατέστη αδύνατο. Οι συγγενείς ήταν μαζί της κάθε μέρα ώστε να μη νιώθει μόνη. Ωστόσο, το πρόσωπο που ανέλαβε ουσιαστικά την φροντίδα της ήταν η νοσοκόμα της, μια ξένη η οποία εισήλθε αμέσως στο σωματικό και συναισθηματικό κόσμο της, βοηθώντας την στα πιο ουσιώδη και στις καθημερινές της δραστηριότητες, όπως το μπάνιο της, τη διατροφή της, την αλλαγή πάνας της και του ουροσυλλέκτη, καθώς και πολλές άλλες δύσκολες, άβολες, και συχνά ταπεινωτικές εργασίες.» – αναφέρει χαρακτηριστικά ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Μισέλ Φράνκο και συνεχίζει:

«Αυτές οι δύο γυναίκες έχτισαν μια ισχυρή σχέση μέσα από χειρονομίες, και  λόγια που κανείς στην οικογένεια δεν μπορούσε να καταλάβει. Μερικοί από τους δικούς μας άρχισαν να αισθάνονται απογοητευμένοι, ανίσχυροι, ακόμα και ζήλεια για τη στενή σχέση που υπήρχε μεταξύ των δύο τους. Σύντομα, η νοσοκόμα, παρείχε  ολική υποστήριξη στη γιαγιά μου και έγινε η γέφυρα επικοινωνίας μαζί μας. Ήταν το τελευταίο πρόσωπο που την είδε ζωντανή και  η μόνη που ήταν παρούσα κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων στιγμών αγωνίας, όταν πέθανε στις τρεις το πρωί…»

Ο Μισέλ Φράνκο, γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 1979. Το 2001, το “Cuando sea grande”, που γυρίστηκε για μια εκστρατεία κατά της διαφθοράς, προβλήθηκε σε 500 αίθουσες σε όλη τη χώρα. Το 2003, το “Entre dos” κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ της Ουέσκα και έλαβε το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας στο Φεστιβάλ της Δρέσδης. Την ίδια περίοδο, ο Φράνκο γύρισε πολλά διαφημιστικά σποτ και βίντεο με την εταιρεία παραγωγής του, Pop Films.

Το 2009, το “Daniel y Ana”, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες. Στην πορεία ταξίδεψε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και βρήκε διανομή σε πολλές χώρες. Το σενάριο της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του, “Μετά τη Λουτσία”, αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του εργαστηρίου Résidence de la Cinéfondation του Φεστιβάλ Καννών, την άνοιξη του 2010, όπου και κέρδισε το βραβείο του τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα» το 2012. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα, που πραγματεύεται το ζήτημα του σχολικού εκφοβισμού – bullying.

Διαβάστε επίσης:
Αφιέρωμα – Πέντε σύγχρονες ταινίες κατά του σχολικού εκφοβισμού – bullying

Το «Chronic», πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του, τον Μάιο του 2015 στο 68ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών. Το φιλμ συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα, όπου και τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου (Μισέλ Φράνκο), με τον Τιμ Ροθ, να δηλώνει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη τύπου:

«Είμαι υπέρ της νομιμοποίησης της ευθανασίας. Αλλά γνωρίζω πως είναι ένα πολύ μπερδεμένο θέμα για μερικές κυβερνήσεις. Το γεγονός πως η ευθανασία είναι ακόμη παράνομη στην Μ. Βρετανία είναι κάτι το τρελό. Όσο μεγαλύτερη έρευνα έκανα πάνω στο θέμα τόσο άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως ο νόμος αυτός είναι άκαμπτος. Όταν αρχίζεις να ρωτάς για συγκεκριμένες περιπτώσεις, μαθαίνεις πως είναι κάτι που γίνεται συνέχεια.»

Το «Χρονικό Μιας Αθωότητας» (Chronic – 2015) του Μισέλ Φράνκο (Μεξικό, Γαλλία), αποτελεί μία από τις καλύτερες ταινίες που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τον Νοέμβριο του 2015, στο 56ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου και προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό πορτραίτο, που θέτει ερωτήματα και προβληματισμούς, για το ευαίσθητο ζήτημα της ευθανασίας. Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Τιμ Ροθ, Σάρα Σάδερλαντ, Ρόμπιν Μπάρτλετ, Ρέιτσελ Πικάπ.