Το 1947, μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η 29η Νοεμβρίου ανακηρύσσεται σε Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό, με σκοπό να αναδείξει διεθνώς το παλαιστινιακό ζήτημα. Τιμώντας την συγκεκριμένη ημέρα, στην Κινηματογραφική Στήλη του Tvxs.gr επιλέξαμε να ξαναθυμηθούμε ένα σπουδαίο και διαχρονικό ντοκιμαντέρ: «Πέντε Σπασμένες Κάμερες» (Five Broken Cameras – 2011), σε σκηνοθεσία του Γκάι Νταβίντι και του Εμάντ Μπουρνάτ.

Η επιλογή της 29ης Νοεμβρίου ως η Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό δεν είναι τυχαία. Την ημερομηνία αυτή του 1947 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε την απόφαση 181, η οποία προέβλεπε τη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών στην περιοχή της Παλαιστίνης, ενός «Εβραϊκού» κι ενός «Αραβικού», με κοινή πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, η οποία θα υπέκειτο σε ειδικό καθεστώς.

Η απόφαση ελήφθη με 33 θετικές ψήφους (Η.Π.Α., Σοβιετική Ένωση, Γαλλία κ.ά.), έναντι 13 αρνητικών (Αραβικές χώρες, Ελλάδα, Τουρκία). Δέκα χώρες απείχαν από την ψηφοφορία (Μεγάλη Βρετανία κ.ά.) και μία απουσίαζε. Οι Ισραηλίτες αποδέχθηκαν την απόφαση του ΟΗΕ, ενώ οι Παλαιστίνιοι την απέρριψαν.

Στις 29 Νοεμβρίου 2012 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε την αναβάθμιση της Παλαιστινιακής Αρχής σε κράτος με ιδιότητα του παρατηρητή, μία πολιτική, διπλωματική, αλλά και συμβολική νίκη, που θα δώσει στους Παλαιστίνιους φωνή στη διεθνή κοινότητα. Υπέρ του αιτήματος τάχτηκαν 138 χώρες (μεταξύ τους και η Ελλάδα), 9 ψήφισαν κατά και 41 χώρες απείχαν. Για περισσότερες πληροφορίες: International Day of Solidarity with the Palestinian People.

Στο ντοκιμαντέρ «Πέντε Σπασμένες Κάμερες» – το οποίο είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το 2012 στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – ο Παλαιστίνιος αγρότης Εμάντ Μπουρνάτ έχει πέντε βιντεοκάμερες και κάθε μια τους αφηγείται ένα κομμάτι της ιστορίας ενός χωριού που αντιστέκεται στην κατασταλτική πολιτική του Ισραήλ.

Ο Εμάντ ζει στο Μπιλ’ίν, ένα χωριό δυτικά της Ραμάλας στη Δυτική Όχθη. Με την πρώτη κάμερα καταγράφει πώς οι μπουλντόζες των Ισραηλινών ήρθαν και ξερίζωσαν τις ελιές το 2005. Από το Μπιλίν περνάει και το τείχος Ισραήλ – Γάζας, που διαχωρίζει τους προωθούμενους ισραηλινούς οικισμούς από τους Παλαιστίνιους.

Τις πρώτες μέρες της αντίστασης ενάντια στους Ισραηλινούς εποίκους και τους μόνιμα παρόντες Ισραηλινούς στρατιώτες, γεννιέται ο τέταρτος γιος του Εμάντ, ο Tζιμπρίλ. Το πλάνα εναλλάσσονται ανάμεσα στο αγοράκι που μεγαλώνει, στις πολλές ειρηνικές πράξεις διαμαρτυρίας και στη σταθερή πρόοδο των έργων οικοδόμησης του τείχους.

Άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο, αλλά και απ’ το Ισραήλ, προσφέρουν τη βοήθειά τους καθώς το κύμα αντίστασης μεγαλώνει, αλλά όταν η κατάσταση εντείνεται, θα γίνουν συλλήψεις και αρκετοί χωρικοί θα σκοτωθούν. Ο Εμάντ εξακολουθεί να καταγράφει τα γεγονότα, παρά τις ικεσίες της γυναίκας του που φοβάται για αντίποινα.

Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ που καταγράφει και παρουσιάζει με μοναδική πιστότητα την καθημερινότητα και τις δυσκολίες της στη Δυτική Όχθη. Μία αυθεντική καταγραφή της μνήμης από τους δημιουργούς Γκάι Νταβίντι και Εμάντ Μπουρνάτ, που παραμένει ανεξίτηλη και διαχρονική στο πέρασμα του χρόνου. Βραβείο σκηνοθεσίας ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Τμήμα του Φεστιβάλ του Σάντανς.

«Γνώρισα τον Εμάντ Μπουρνάτ στις αρχές του 2005 σε μια ειρηνική εκδήλωση διαμαρτυρίας. Ήταν ήδη μια σημαντική προσωπικότητα στο χωριό, ενώ φρόντιζε να βιντεοσκοπεί τα τεκταινόμενα κατά τη διάρκεια της απουσίας μας. Το 2009 μου τηλεφώνησε και μου είπε πως θέλει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το χωριό του και αυτό το ειρηνικό κίνημα. Όταν βλέποντας το υλικό του είδα τον πατέρα του κρατούμενο, ήμουν σίγουρος ότι η ταινία μπορούσε να υλοποιηθεί, παρότι έχουν γυριστεί πολλά φιλμ για τους Παλαιστινίους. Από την πλευρά μου, ξέρω ότι μου άρεσε να τον βοηθώ να πει ο ίδιος τη δική του ιστορία, αντί για να είναι απλώς ο κάμεραμαν μου. Ο Εμάντ άρχισε να μαθαίνει να παύει να βλέπει τον εαυτό του ως θύμα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αξιοθρήνητοι, είναι θαρραλέοι και αποτελούν πηγή έμπνευσης για όλους μας. Η ίδια η δουλειά του Εμάντ φανερώνει ότι δεν είναι θύμα. Όταν όμως έχεις βρεθεί σε αυτή τη θέση τόσες φορές, είναι δύσκολο να το ξεπεράσεις εύκολα. Η επιτυχία της ταινίας πάντως έγκειται στο ότι απομακρύνεται από την οπτική του θύματος.» – Γκάι Νταβίντι

Πέντε Σπασμένες Κάμερες / Five Broken Cameras
Σκηνοθεσία: Γκάι Νταβίντι, Εμάντ Μπουρνάτ
Σενάριο: Emad Burnat, Guy Davidi
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Emad Burnat
Μοντάζ: Véronique Lagoarde-Ségot, Guy Davidi
Ήχος: Amélie Canini
Μουσική: Le Trio Joubran
Παραγωγός: Christine Camedessus, Serge Gordey, Emad Burnat, Guy Davidi
Παραγωγή: Alegria Productions (France), Burnat Films Palestine, Guy DVD Films (France)
Φορμά: HDCΑΜ Έγχρωμο-Ασπρόμαυρο
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία-Ισραήλ-Παλαιστίνη
Διάρκεια: 90 λεπτά
Έτος Παραγωγής: 2011

Επίσης αξιόλογες κινηματογραφικές προτάσεις, αποτελούν και οι ταινίες:

• «Το Αλάτι της Θάλασσας» – Σκηνοθεσία: Annemarie Jacir
• «Κάτω από τις Βόμβες» – Σκηνοθεσία: Philippe Aractingi
• «Palestine Blues» – Σκηνοθεσία: Nida Sinnokrot

Διαβάστε επίσης:
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό