Ο Δεκέμβριος μας συστήνεται με σινεφίλ διάθεση και με εννέα καινούργιες ταινίες να κυκλοφορούν στις Αίθουσες. Η Τόνι Κολέτ, ο Κρις Έβανς, η Τζέιμι Λι Κέρτις, ο Ντάνιελ Κρεγκ, ο Μάικλ Σάνον, ο Ντον Τζόνσον και ο σπουδαίος Κρίστοφερ Πλάμερ, βρίσκονται «Στα Μαχαίρια», στο φιλμ που κερδίζει τις εντυπώσεις, στη Νέα Κινηματογραφική Εβδομάδα.

Υπάρχουν επίσης αξιόλογες προτάσεις, όπως η «Βασίλισσα της Καρδιάς» της Μέι Ελτούχι, που αποτελεί την πρόταση της Δανίας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας, το υπέροχο animation για τον Λουίς Μπουνιουέλ, «Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες», τα σουρεαλιστικά «Άγρια Αγόρια» του Μπετράν Μαντικό, ενώ η Μόνικα Μπελούτσι και ο Μπεν Κίνγκσλεϊ, μπλέκονται σ’ ένα «Δίκτυο Κατασκόπων». Αναλυτικά:

«Η Βασίλισσα της Καρδιάς» (Queen of Hearts – 2019) της Μέι Ελτούχι (Δανία, Σουηδία)

Η Αν, µια πετυχημένη δικηγόρος που ειδικεύεται στις υποθέσεις νεαρών και ανηλίκων παραβατών, ζει µια ιδανική ζωή µε τον γιατρό σύζυγο της Πίτερ και τις δίδυμες κόρες τους. Όµως, κάτι λείπει από την ζωή της. Αυτή είναι η πρόταση της Δανίας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας για το 2020. Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Sundance 2019, για μία αξιόλογη ταινία με φόντο μία δυναμική γυναίκα που διεκδικεί το δικαίωμα στην ευτυχία της.

«Όταν ξεκίνησα να δουλεύω την ταινία με ενδιέφερε πολύ στο πώς γεννιούνται τα οικογενειακά μυστικά, αλλά και να δω τη δυναμική των δομών εξουσίας μέσα στην οικογένεια, αλλά και την ευθύνη που πηγάζει όταν κάποιος είναι ισχυρός. Ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν να στηριχτώ στην κεντρική ηρωίδα που έχει μια πολύ σύνθετη, και συχνά σκοτεινή ψυχολογία. Έπρεπε να σκάψω βαθιά μέσα μου για να τη σκηνοθετήσω. Εδώ η αφήγηση είναι πολύ διαφορετική αφού οι άνθρωποι τείνουν να ρομαντικοποιούν ως ένα βαθμό τη σχέση ανάμεσα σε μια μεγαλύτερη γυναίκα και έναν μικρότερο άντρα, σε αντίθεση με μια σχέση ανάμεσα σε έναν μεγαλύτερο άντρα και μια μικρότερη γυναίκα. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι, όταν ένας θετός πατέρας κάνει σχέση με τη θετή του κόρη, αυτό είναι απλώς λάθος, ενώ όταν πρόκειται για ένα αγόρι και τη μητριά του, μοιάζει περισσότερο με γκρίζα ζώνη. Σε αυτή την περίπτωση γίνεται πιο δύσκολο να πεις ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό. Θα ήθελα οι θεατές να μπουν στη θέση της ηρωίδας και να αναρωτηθούν τι θα έκαναν οι ίδιοι υπό τις ίδιες συνθήκες. Ποιο δρόμο θα επέλεγαν;» – Μέι Ελτούχι

«Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες» ( Buñuel in the Labyrinth of the Turtles / Buñuel en el laberinto de las tortugas – 2018) του Σαλβαδόρ Σιμό (Ισπανία, Ολλανδία, Γερμανία)

Παρίσι, 1930. Ο Σαλβαδόρ Νταλί και ο Λουίς Μπουνιουέλ είναι ήδη οι κύριες μορφές του σουρεαλιστικού κινήματος. Απροσδόκητα, ο Μπουνιουέλ μένει χωρίς χρήματα μετά το σκάνδαλο που περιβάλλει την ταινία του «Χρυσή Εποχή». Σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε το επόμενο έργο του, ένα ντοκιμαντέρ για μία από τις φτωχότερες ισπανικές περιφέρειες, τη Λας Ούρδες. Ωστόσο, ο καλός του φίλος, ο γλύπτης Ραμόν Ασίν, αγοράζει ένα λαχείο με την υπόσχεση ότι, αν κερδίσει, θα πληρώσει για την ταινία. Απίστευτα και αναπάντεχα, η τύχη είναι στο πλευρό τους.

Οι κορυφαίοι Ισπανοί παραγωγοί animation του «Wrinkles» και «The Lissing Lynx», ενώνουν τις δυνάμεις τους με τον Σαλβαδόρ Σιμό, δημιουργώντας ένα συναρπαστικό animation-φόρο τιμής στον πατέρα του σουρεαλισμού, Λουίς Μπουνιουέλ. Η ταινία, βασισμένη στην πραγματική ιστορία των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ «Γη Χωρίς Ψωμί», συνδυάζει σκίτσα και επιλεγμένες σκηνές από το αυθεντικό ντοκιμαντέρ, για να σκιαγραφήσει το πορτραίτο ενός νεαρού καλλιτέχνη που αγωνιά να βρει τη φωνή του.

«Όταν ξεκίνησα να γράφω το σενάριο με τον Ελίχιο Μοντέρο, εστιάσαμε στον Λουίς, που όταν το 1932 γύρισε το ντοκιμαντέρ για τις Λας Ούρδες, ήταν ακόμα, ένας νεαρός σκηνοθέτης σε αναζήτηση προσωπικού κινηματογραφικού στυλ και γλώσσας. Τα γυρίσματα αυτά, αποτέλεσαν ένα σημείο καμπής για τη μετέπειτα καριέρα του, διαμορφώνοντας τον τρόπο με τον οποίο έδωσε σχήμα και μορφή στον Σουρεαλισμό και τον κινηματογράφο. Με αυτήν την ταινία επίσης, μας δόθηκε η ευκαιρία να συστήσουμε στους θεατές έναν ακόμη καλλιτέχνη: τον Ραμόν Ασίν. Ένα άτομο μεγαλόψυχο, εξαιρετικά αφοσιωμένο στους άλλους που υπήρξε ταυτόχρονα και παραγωγός κατά τύχη, ζωγράφος, γλύπτης, και ποιητής. Εύχομαι να απολαύσετε , όσο εμείς, αυτό το ταξίδι στον κόσμο του Μπουνιουέλ!« – Σαλβαδόρ Σιμό

«Στα Μαχαίρια» (Knives Out – 2019) του Ριάν Τζόνσον (Η.Π.Α.)

Ο καταξιωμένος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Rian Johnson (Brick, Looper, Star Wars: The Last Jedi) αποδίδει φόρο τιμής στην αυθεντία του Μυστηρίου Agatha Christie, με μία φρέσκια σύγχρονη ταινία εγκλήματος και μυστηρίου στην οποία όλοι είναι ύποπτοι. Όταν ο φημισμένος συγγραφέας Harlan Thrombey βρίσκεται νεκρός στην έπαυλή του έπειτα από τον εορτασμό των 85ων γενεθλίων του, ο πάντα περίεργος αλλά και ευγενής Ντετέκτιβ Benoit Blanc προσλαμβάνεται μυστηριωδώς για να ερευνήσει το έγκλημα. Από την δυσλειτουργική οικογένεια, ως το αφοσιωμένο υπηρετικό προσωπικό ο Blanc βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστό από παραπλανητικά στοιχεία και ψέματα που τον εμποδίζουν να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από τον πρόωρο θάνατο του Harlan.

Με ένα all-star cast το φιλμ «Στα Μαχαίρια» είναι μία διασκεδαστική, έξυπνη και στιλάτη ταινία μυστηρίου που εγγυάται ότι κανείς από τους θεατές δεν θα βρει τον ένοχο πριν το τέλος της. Ηθοποιοί: Τόνι Κολέτ, Άνα ντε Άρμας, Κρις Έβανς, Τζέιμι Λι Κέρτις, Ντάνιελ Κρεγκ, Έντι Πάτερσον, Μάικλ Σάνον, Ντον Τζόνσον, Κρίστοφερ Πλάμερ.

«Λίλιαν» (Lillian – 2019) του Αντρέας Χόρβατ (Αυστρία)

H βίζα της Λίλιαν, μιας Ρωσίδας μετανάστριας που μένει στη Νέα Υόρκη, έχει μόλις εκπνεύσει. Η μόνη επιλογή που έχει είναι να επιστρέψει στην πατρίδα της, στην πρότερη ζωή της για την οποία δεν γνωρίζουμε το παραμικρό. Η Λίλιαν ξεκινά να περπατά δίχως σκοπό, περιφερόμενη σε ερημωμένες πόλεις και αχανείς αυτοκινητόδρομους. Μοιάζει με εξωγήινο που έχει ναυαγήσει στη Γη, αόρατη σε μια κοινωνία αδιάφορη και απρόσιτη. Μια ληθαργική ταινία δρόμου στην καρδιά της αμερικανικής ενδοχώρας, όπου οι άνθρωποι τρέφουν τη θλίψη τους και τρέφονται από αυτήν.

Ένα ενδιαφέρον road movie, το οποίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Αυστριακού σκηνοθέτη, Αντρέας Χόρβατ, γνωστός κυριώς για τα αξιόλογα ντοκιμαντέρ του. Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της Λίλιαν, μιας Ρωσίδας που αποφάσισε για τους δικούς της λόγους να διασχίσει την Αμερική για να φτάσει στον τόπο της και αντιμετωπίζει την ηρωίδα του σαν μία πραγματικά ατρόμητη μαχήτρια που δεν την φοβίζει το άγνωστο και είναι προσηλωμένη ευλαβικά στον στόχο της. Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, ενώ στην Ελλάδα είχαμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε και στο επετειακό 60ό Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα.

«Τα Άγρια Αγόρια» (Les Garçons sauvages / The WIld Boys – 2017) του Μπετράν Μαντικό (Γαλλία)

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία ενός ορκισμένου εραστή του φιλμ και τολμηρού εικονοκλάστη που παντρεύει το μακάβριο με το μπουρλέσκ, έχει για ήρωες μια ομάδα αγοριών που διαπράττουν ένα έγκλημα στη Ρουνιόν των αρχών του 20ού αιώνα. Για να τους τιμωρήσει, ένας Ολλανδός καπετάνιος τούς παίρνει στο στοιχειωμένο καράβι του και βάζοντας πλώρη για ένα μαγικό νησί, γίνεται τύραννος κι αφέντης. Ο Άρχοντας των μυγών συναντά την αισθητική παρακαταθήκη του Βαλέριαν Μπορόβτσικ σ’ ένα σύμπαν γεμάτο λογοτεχνικές και κινηματογραφικές αναφορές, κι όμως ολότελα προσωπικό. Το εξαιρετικά ώριμο και πρωτότυπο ντεμπούτο του Μπετράν Μαντικό, είναι ένας φόρος τιμής στο ασπρόμαυρο φιλμ. Ένα έργο, το οποίο είχαμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε το 2017 και στο 58ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.

«Η ταινία αρχίζει στα 1920, στο νησί Reunion (ηφαιστειογενές νησί στον Ινδικό Ωκεανό, Γαλλικό έδαφος ως τις μέρες μας). Είναι μια ταινία σουρεαλιστικής φαντασίας, μια περιπέτεια με πινελιές ερωτισμού. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από δύο λογοτεχνικές πηγές: Τον Ιούλιο Βερν και τον Ουίλιαμ Μπάροουζ. Αυτό το πλαίσιο μου έδωσε την ευκαιρία να αποφύγω αναφορές σχετικές με την δική μου καθημερινότητα. Τα «Άγρια Αγόρια» είναι κατά πρώτον και κυρίως μια βίαιη, ανήθικη ιστορία που μιλά για τις βίαιες και τις σεξουαλικές παρορμήσεις μιας ομάδας νέων, εξαρτημένων από τις πιο σκοτεινές επιθυμίες τους. Σ’ αυτό το φιλμ, θέλησα να ωθήσω αυτές τις παρορμήσεις στα άκρα, δημιουργώντας ένα στυλιζαρισμένο, οργανικό σύμπαν το οποίο θα μου επέτρεπε, όχι να κρίνω τις παρορμητικές πράξεις των διαφορετικών χαρακτήρων, αλλά να τις κατανοήσω παίζοντας με τις αμφιλεγόμενες και ειρωνικές φύσεις τους, κάπου ανάμεσα στο χιούμορ και στον τρόμο.» – Μπετράν Μαντικό

«Δίκτυο Κατασκόπων» (Spider in the Web – 2019) Έραν Ρικλίς (Ηνωμένο Βασίλειο, Ισραήλ)

Ένας κάποτε κορυφαίος μυστικός πράκτορας αρπάζει την ευκαιρία να δώσει πνοή στην καριέρα του, αναλαμβάνοντας μία αποστολή που έχει να κάνει με πώληση χημικών όπλων στην Μέση Ανατολή. Όμως η Μοσάντ έχει βάλει τον δικό της πράκτορα στο κατόπι του και ο στόχος της αποστολής είναι μία αινιγματική γυναίκα με θολές προθέσεις. Ο πρωταγωνιστής σύντομα καταλαβαίνει ότι από θηρευτής θα γίνει το θήραμα. Ηθοποιοί: Μόνικα Μπελούτσι, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Ιτάι Τιράν.

Το αληθοφανές σενάριο είναι το βασικό ατού της συγκεκριμένης μέτριας κατασκοπευτικής περιπέτειας, με τον χαρισματικό Μπεν Κίνγκσλεϊ, στον ρόλο ενός Ισραηλινού πράκτορα, ο οποίος ψάχνει για αποδείξεις σχετικά με την χρήση απαγορευμένων χημικών όπλων από τον Ασάντ στη Συρία. Σε δεύτερο ρόλο, εμφανίζεται και η μυστηριώδης Μόνικα Μπελούτσι.

Κυκλοφορούν Επίσης:
«21 Γέφυρες» (21 Bridges – 2019) του Μπράιαν Κερκ (Η.Π.Α.)

Η ταινία ακολουθεί έναν ατιμασμένο ντετέκτιβ της αστυνομίας της Νέας Υόρκης που έχει μια ευκαιρία για λύτρωση. Όταν «ρίχνεται» σε ένα ανθρωποκυνηγητό για να πιάσει ένα δολοφόνο, αρχίζει να ανακαλύπτει μια τεράστια συνωμοσία που ενώνει τους συναδέλφους του με μια εγκληματική αυτοκρατορία. Πρέπει να αποφασίσει ποιον κυνηγάει και ποιος τον κυνηγάει. Κατά τη διάρκεια του ανθρωποκυνηγητού, το Μανχάταν είναι εντελώς αποκλεισμένο για πρώτη φορά, ακόμα και οι 21 γέφυρές του. Ο «Μαύρος Πάνθηρας» (Τσάντγουικ Μπόουζμαν) σε μία αστυνομική περιπέτεια από τους παραγωγούς του «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη», αδερφούς Ρούσο. Ηθοποιοί: Τσάντγουικ Μπόουζμαν, Τζ. Κ. Σίμονς, Σιένα Μίλερ, Τέιλορ Κιτς.

«Παίζοντας με τη Φωτιά» (Playing with Fire – 2019) του Άντι Φίκμαν (Η.Π.Α.)

Όταν ο πυροσβέστης Τζέικ Κάρσον (Τζον Σίνα) και η ελίτ ομάδα του ειδικών πυροσβεστών (Κίγκαν-Μάικλ Κέι, Τζον Λεγκουιζάμο και Τάιλερ Μέιν) έρχονται να διασώσουν τρία αδέρφια (Μπριάνα Χίλντεμπραντ, Κρίστιαν Κόνβερι και Φίνλεϊ Ρόουζ Σλέιτερ) από μια καταστροφική πυρκαγιά, αμέσως συνειδητοποιούν ότι καμιά εκπαίδευση ως τώρα δεν θα μπορούσε να τους προετοιμάσει για την πιο δύσκολη δουλειά τους – να γίνουν μπεϊμπισίτερ. Οι πυροσβέστες αδυνατούν να εντοπίσουν τους γονείς των παιδιών και ενώ τους συμβαίνουν τα πάνω-κάτω στη ζωή και στη δουλειά τους, γρήγορα μαθαίνουν ότι τα παιδιά – όπως οι πυρκαγιές – είναι άγρια και απρόβλεπτα.

«Η Αντιπροσωπεία» (The Delegation / Delegacioni – 2018) του Μπουγιάρ Αλιμάνι (Αλβανία, Γαλλία, Ελλάδα, Κόσοβο)

Φθινόπωρο του 1990. Μια ομάδα διπλωματών από τη Δύση καταφθάνουν στην Αλβανία για να διερευνήσουν τυχόν καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κομμουνιστικό καθεστώς, που βρίσκεται ακόμη στην εξουσία. Ο Λέο, ένας πολιτικός κρατούμενος που βρίσκεται υπό κράτηση εδώ και 16 χρόνια, αναγκάζεται να βγει στα κρυφά από την απόμακρη, ορεινή φυλακή του για να συναντήσει τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας, τον οποίο γνώρισε στα φοιτητικά του χρόνια, τη δεκαετία του ’60. Υποτίθεται πως ο Λέο οδηγείται εκεί για να επιβεβαιώσει πως δεν γίνεται καμία παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Αλλά μόλις διαπιστώνει τα σχέδια των συνοδών του, αποφασίζει να μην παίξει το παιχνίδι τους. Τίποτα δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιο.

«Η «Αντιπροσωπεία» είναι μια ιστορία που λαμβάνει χώρα στα τέλη του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία. Μετά από τόσα χρόνια, κατάφερα να δω τα πράγματα καθαρά, όπως ήταν. Γεννήθηκα κι έζησα 22 χρόνια υπό κομμουνιστικό καθεστώς, οπότε προσπάθησα να παραμείνω όσο πιο αντικειμενικός γίνεται, βασιζόμενος στις αναμνήσεις μου και το ίδιο το σενάριο. Προσπάθησα επίσης να βρω ένα μοναδικό τρόπο να διηγηθώ την ιστορία σε σχέση με άλλους σκηνοθέτες που καταπιάστηκαν με παρόμοιες ιστορίες της Ανατολικής Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αφαίρεσα τα έντονα χρώματα και κράτησα το γκρι και το καφέ που αντικατοπτρίζουν τις ζωές μας εκείνα τα άχρωμα χρόνια. Απέφυγα τα κοντινά πλάνα. Ήθελα να συμπεριλάβω όλους τους χαρακτήρες στα πλάνα και να τονίσω ότι δεν ήταν υπεύθυνο ένα άτομο αλλά ολόκληρος ο πληθυσμός που επέτρεψε σε μια τέτοια εγκληματική δικτατορία να ευδοκιμήσει ανεμπόδιστα.» – Μπουγιάρ Αλιμάνι

Δεν πραγματοποιήθηκε δημοσιογραφική προβολή για την ταινία.