Στις 27 Φεβρουαρίου του 1953, προβάλλεται για πρώτη φορά στην Ιταλία, η «Κυρία Χωρίς Καμέλιες» του Μικελάντζελο Αντονιόνι, ο οποίος όπως και στο εξαιρετικό ντεμπούτο του, το «Χρονικό Μιας Αγάπης», σκηνοθετεί ξανά την υπέροχη Λουτσία Μπόσε. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία, ενός νέου και ταλαντούχου δημιουργού, το έργο του οποίου θα επηρεάσει άμεσα όχι μόνο τον ευρωπαϊκό, αλλά και τον παγκόσμιο κινηματογράφο.

Από την πρώτη κιόλας ταινία του, ο Αντονιόνι αποδεικνύει ότι διαθέτει το ταλέντο ενός σπάνιου καλλιτέχνη. Το «Χρονικό μιας Αγάπης» περιέχει την προβληματική και τις ανησυχίες που θα συναντήσουμε και στις επόμενες του δημιουργίες. Η αλλοτρίωση, η διαφθορά, η συλλογική και ατομική ευθύνη, είναι στοιχεία διακριτά στο έργο του. Παράλληλα ολόκληρη η ταινία διαποτίζεται κι από ένα έμμεσο ταξικό σχόλιο. Ο διαχωρισμός παρατηρείται σε όλες του τις αποχρώσεις, από την επιλογή των ρούχων και τις συμπεριφορές των ανθρώπων, μέχρι την καθημερινότητα της πόλης και τα δύο θανάσιμα ατυχήματα που λαμβάνουν χώρα.

Τρία χρόνια προετοιμασίας περνούν και ο Αντονιόνι επιστρέφει δυναμικά με δύο ταινίες στις αίθουσες. Πρόκειται για την «Κυρία χωρίς τις Καμέλιες» (The Lady Without Camelias / La signora senza camelie – 1953) και το λιγότερο γνωστό «Οι Νικημένοι» (I vinti – 1953).

Στην πρώτη, παρακολουθούμε έναν κινηματογραφικό παραγωγό (Αντρέα Τσέτσκι), ο οποίος ερωτεύεται μία Μιλανέζα πωλήτρια (Λουτσία Μπόσε), την παντρεύεται και της υπόσχεται μια λαμπρή καριέρα στον Κινηματογράφο. Μαγεμένος από την ομορφιά της, καταλήγει να γίνει ένας κτητικός και καταπιεστικός σύζυγος.

Η νεαρή ηθοποιός, αν και έχει άλλα όνειρα για την πορεία της στην μεγάλη οθόνη, αναγκάζεται να ακολουθήσει τις επιλογές του άντρα της, με αποτέλεσμα να νιώθει φυλακισμένη.

Αυτή είναι η δεύτερη συνεργασία του Αντονιόνι με την Λουτσία Μπόσε, μετά το ντεμπούτο του, ενώ ο Αντρέα Τσέτσκι κερδίζει με την ερμηνεία του το αντίστοιχο Βραβείο στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας.

«Αυτό που πάντα με ενδιέφερε ήταν να κοιτάξω μέσα στον άνθρωπο, ποια συναισθήματα τον κινητοποιούν, ποιες είναι οι σκέψεις του στην πορεία του προς την ευτυχία, την δυστυχία, τον θάνατο. Σίγουρα είναι μια ταινία ερμητικά κλειστή, δύσκολη. Χρόνια αργότερα την ξαναείδα και έμεινα έκπληκτος καθώς βρέθηκα μπροστά σε μια τόσο μεγάλη γύμνια και μοναξιά, όπως συμβαίνει κάποια πρωινά όταν κοιτάζοντας το πρόσωπό μας στον καθρέφτη μάς πιάνει τρόμος.» – Μικελάντζελο Αντονιόνι

Ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, υπήρξε μία κορυφαία προσωπικότητα για τον πολιτισμό του 20ού αιώνα, καθώς κατάφερε μέσα από το έργο του να διατρέξει μία μοναχική, αλλά πρωτότυπη και συχνά πυκνά διατέμνουσα πορεία, επισημαίνοντας και αναλύοντας, τα προβλήματα, τις αγωνίες, καθώς και τις ελπίδες του σύγχρονου ανθρώπου.

Το έργο του Αντονιόνι, επίκαιρο αλλά ταυτόχρονα και διαχρονικό, παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο περιμένοντας από το κοινό να το ανακαλύψει ή να επιστρέψει εκ νέου στο ιδιαίτερο φιλμικό του σύμπαν. Ο Ιταλός σκηνοθέτης προ(σ)καλεί τον θεατή να γίνει κοινωνός του έργου του και να συνδιαλλαγεί μαζί του, μέσα από τις ταινίες μυθοπλασίας του, αλλά και τα αξιόλογα ντοκιμαντέρ του.

Πρόκειται για ένα Σινεμά, που έχει ως αφετηρία μία Ιταλία κατεστραμμένη. Μία χώρα που προσπαθεί να ορθοποδήσει από τα δεινά που τις επέφεραν οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι που προηγήθηκαν και μάχεται πλέον να απεγκλωβιστεί από τον φασισμό.

Η οικονομική κρίση και ο καθημερινός αγώνας του ανθρώπου για επιβίωση, είναι θέματα που συναντάμε συχνά πυκνά στα πρώτα έργα του δημιουργού, πριν περάσει σε πιο ελπιδοφόρα μηνύματα, σε προσωπικές καλλιτεχνικές αναζητήσεις, με φόντο σχεδόν πάντα τις πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις.

Αλλά και θέματα όπως η επίδραση της τεχνολογίας και η σημασία της οικολογίας απασχόλησαν εκτεταμένα τον Ιταλό καλλιτέχνη, καθώς φυσικά και η θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, έτσι όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις σπουδαίες ερμηνείες που αποσπά από τις εκάστοτε πρωταγωνίστριες του.

Ο «προφήτης της αλλοτρίωσης», Μικελάντζελο Αντονιόνι παρουσιάζει μία ταινία για την βιομηχανία του κινηματογράφου και πειραματίζεται με τα είδη του Σινεμά, συμπεριλαμβάνοντας στο μοντάζ και κομμάτια από την συμμετοχή των «Νικημένων» στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 1953.

Η «Κυρία Χωρίς Καμέλιες» δεν είναι άλλη από την σαγηνευτική Λουτσία Μπόρσε, η οποία συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον Αντονιόνι, μετά την μεγάλη επιτυχία του «Χρονικού Μιας Αγάπης» το 1950. Εδώ με την μοναδική της ερμηνεία ενσαρκώνει την γυναίκα ως «αντικείμενο» ενός συστήματος που την χρησιμοποιεί και τελικά την αποβάλλει.

Παραφράζοντας την «Κυρία Με Τις Καμέλιες» του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη George Cukor (1899-1983) ο Αντονιόνι δημιουργεί το alter ego της Marguerite Gauthier (Greta Garbo) στην ταινία «Camille» του 1936, καθώς προβάλλει την υπαρξιακή αγωνία και την μελαγχολία της ανθρώπινης ύπαρξης στο πρόσωπο της Clara (Λουτσία Μπόρσε).

Η Κυρία Χωρίς Καμέλιες / La signora senza camelie / The Lady Without Camelias
Σκηνοθεσία: Μικελάντζελο Αντονιόνι
Σενάριο: Μικελάντζελο Αντονιόνι, Σούζο Τσέκι ντ’ Αμίκο, Φραντσέσκο Μαζέλι, Πιερ Μαρία Παζινέτι
Πρωταγωνιστούν: Λουτσία Μπόρσε, Τζίνο Τσέρβι, Αντρέα Τσέτσκι, Ιβάν Ντεσνί, Μόνικα Κλέι, Αλέν Κινί
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Τζιοβάνι Φούσκο
Μουσική: Giovanni Fusco
Έτος Παραγωγής: 1953
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία
Διάρκεια: 101 λεπτά