Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την «Διπλή Ζωή της Βερόνικα», η οποία κυκλοφορεί σε επανέκδοση, δίνοντας μας την ευκαιρία να την απολαύσουμε και πάλι στην μεγάλη οθόνη. Πρόκειται για ένα σπουδαίο δείγμα γραφής του Κριστόφ Κισλόφσκι, με την Ιρέν Ζακόμπ, να ερμηνεύει ιδανικά μία γυναίκα μοιρασμένη σε δύο σώματα, η μία στην Πολωνία και η άλλη στο Παρίσι.

Ο Κριστόφ Κισλόφσκι, υπήρξε μία από τις κυρίαρχες καλλιτεχνικές μορφές του Ευρωπαϊκού αλλά και του Παγκόσμιου Κινηματογράφου. Η ταινία «Η Διπλή Ζωή Της Βερόνικα», παραμένει 30 χρόνια μετά την πρεμιέρα της ένα σπουδαίο φιλμ από τον Πολωνό σκηνοθέτη, με φόντο δύο κοπέλες οι οποίες μπλέκονται, αλληλεξαρτώνται και αλληλοκαθορίζονται, σ’ ένα μοναδικό έργο, το οποίο εξελίσσεται ρυθμικά, υπό τους ήχους του σπουδαίου Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ.

Η Βερόνικα και η Βερονίκ έχουν γεννηθεί την ίδια ημέρα. Μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, ασχολούνται και οι δυο με το τραγούδι, αλλά δεν γνωρίζονται. Η Βερόνικα ζει στην Πολωνία και επιμένει να ακολουθήσει τραγουδιστική καριέρα αν και ξέρει ότι αυτό επιβαρύνει τη λειτουργία της καρδιάς της και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή της.

Η Βερονίκ ζει στη Γαλλία και όταν ανακαλύπτει τους κινδύνους που κρύβει η ενασχόλησή της με το τραγούδι, προτιμά να περιορίσει τις φιλοδοξίες της και να γίνει δασκάλα μουσικής. Μια μέρα θα ανακαλύψει τυχαία, σε κάποιες φωτογραφίες που είχε βγάλει σε ένα ταξίδι της στην Πολωνία, την ύπαρξη της “σωσία” της.

Με πανέμορφες μουσικές από τον Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, ασύλληπτη φωτογραφία από τον Slawomir Idziak, αλλά κυρίως με την υπέροχη Ιρέν Ζακόμπ να καθηλώνει στον διπλό πρωταγωνιστικό ρόλο των δύο γυναικών που ενώ δεν γνωρίζονται, νιώθουν και δρουν ως προέκταση η μία της άλλης.

Η «Διπλή Ζωή Της Βερόνικα», διερευνά ιδέες όπως η ταυτότητα, το προαίσθημα, οι ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως, η ψυχή. Η ταινία εξελίσσεται μεταξύ Πολωνίας και Γαλλίας και από αυτή την άποψη κουβαλάει και πολλά αυτοβιογραφικά στοιχειά του ίδιου του δημιουργού. Παρόλα αυτά, η βασική ιδέα του δίπολου που κυριαρχεί στην ταινία, ξεφεύγει από το σχήμα του σωσία ή του alter ego  όπως έχει χρησιμοποιηθεί συχνά πυκνά από το ψυχολογικό θρίλερ και τον κινηματογράφο του φανταστικού.

Εδώ ο Κριστόφ Κισλόφσκι χρησιμοποιεί έντονα το διφορούμενο, αλλά και τον υπαινιγμό, αφενός για να στηρίξει τον δισυπόστατο χαρακτήρα της ανθρώπινης ψυχής και αφετέρου, για να σχολιάσει τις άπειρες δυνατότητες της ύπαρξης. Έτσι κι αλλιώς, είναι κοινός τόπος, ότι σχεδόν όλες οι ταινίες του Πολωνού σκηνοθέτη, διατρέχονται από ηθικά διλήμματα που αναγκάζουν τους ήρωες τους να αγωνιούν για την ύπαρξή τους.

Κριστόφ Κισλόφσκι / Krzysztof Kieslowski
(27 Ιουνίου του 1941 – 13 Μαρτίου του 1996)

Ο Κριστόφ Κισλόφσκι, μία από τις κυρίαρχες κινηματογραφικές μορφές στην Ευρώπη, γεννήθηκε στη Βαρσοβία το 1941. Στα πρώτα του χρόνια αναγκάστηκε να μετακινηθεί σε αρκετές πόλεις, ενώ σε ηλικία 16 ετών γράφτηκε σε σχολή πυροσβεστών, την οποία παράτησε πολύ σύντομα. Το 1965 έγινε δεκτός στην περίφημη Κινηματογραφική Σχολή του Λοντζ και την επόμενη χρονιά γύρισε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του «Tramwaj» (1966). Το 1969 αποφοίτησε από τη σχολή έχοντας γυρίσει τέσσερις ταινίες μικρού μήκους και για τα επόμενα χρόνια σκηνοθέτησε αρκετά ντοκιμαντέρ.

Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας είναι το «Personel» του 1975. Η συγκεκριμένη ταινία όπως και η επόμενή του «Το Σημάδι» του 1976, είναι έργα κοινωνικού ρεαλισμού με ένα εξαιρετικά μεγάλο επιτελείο ηθοποιών. Στο ίδιο μοτίβο κινείται και με τις ταινίες, «Ερασιτέχνης Κινηματογραφιστής» του 1979 και «Blind Chance» («Przypadek» – γυρίστηκε το 1981 αλλά εξαιτίας λογοκρισίας προβλήθηκε το 1987), μόνο που εδώ δίνει έμφαση περισσότερο στο άτομο παρά στο κοινωνικό σύνολο.

Η ταινία «Δίχως Τέλος» του 1984, είναι ίσως η πιο ξεκάθαρη, πολιτικά, ταινία του, ενώ ο περίφημος κύκλος ταινιών με γενικό τίτλο «Ο Δεκάλογος» αποτελείται από ισάριθμες μικρού μήκους ταινίες (διάρκειας μίας ώρας), εμπνευσμένες από τις Δέκα Εντολές. Από αυτόν τον κύκλο ταινιών προέκυψαν και οι μεγαλύτερου μήκους αριστουργηματικές εκδοχές του πέμπτου και έκτου επεισοδίου με τον τίτλο «Μικρή Ιστορία για ένα Φόνο» το 1988 και «Μικρή Ερωτική Ιστορία» της ίδιας χρονιάς.

Ωστόσο, οι ταινίες που τον καθιέρωσαν στο ευρύ κοινό και του χάρισαν τη διεθνή αναγνώριση είναι οι τέσσερις τελευταίες δημιουργίες της ζωής του: «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα» του 1991 και βέβαια ο κινηματογραφικός κύκλος, «Τρία Χρώματα: η Μπλε, η Λευκή και η Κόκκινη Ταινία» που γυρίστηκαν το χρονικό διάστημα 1993 με 1994.

Στη «Διπλή Ζωή Της Βερόνικα» ο Κριστόφ Κισλόφσκι, έχοντας ως αφετηρία το αξίωμα για την αθανασίας της ψυχής, κινηματογραφεί μοναδικά τη διαδρομή της ανάμεσα σε δύο γυναικείες υπάρξεις, τόσο διαφορετικές, αλλά και τόσο ταυτόσημες.

Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της, τον Μάιο του 1991, στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκε με το βραβείο FIPRESCI κατακτώντας κοινό και κριτικούς, αλλά και με το βραβείο καλύτερης ηθοποιού για την υπέροχη ερμηνεία της Ιρέν Ζακόμπ στον διπλό ρόλο της Πολωνέζας, Βερόνικα και της Γαλλίδας, Βερονίκ.

Διαβάστε Επίσης:

• Κριστόφ Κισλόφσκι: Ένας Αυθεντικός Κινηματογραφιστής

Η Διπλή Ζωή Της Βερόνικα / La double vie de Véronique / The Double Life of Veronique
Σκηνοθεσία: Κριστόφ Κισλόφσκι
Σενάριο: Krzysztof Kieslowski, Κριστόφ Πρέσιεβιτς
Πρωταγωνιστούν: Ιρέν Ζακόμπ, Φιλίπ Βολτέρ, Σαντρίν Ντιμάς
Φωτογραφία: Σλάβομιρ Ιντζιακ
Μοντάζ: Ζακ Βίτα
Μουσική: Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Πολωνία, Νορβηγία
Έτος Παραγωγής: 1991
Διάρκεια: 98 λεπτά