Βασισμένος στο ομότιτλο μυθιστόρημα της βραβευμένης με Νόμπελ Ελφρίντε Γέλινεκ, ο Αυστριακός σκηνοθέτης Μίκαελ Χάνεκε καθοδηγεί με μαεστρία την μούσα του, Ιζαμπέλ Ιπέρ, ξεδιπλώνοντας τις ψυχικές συγκρούσεις που ταλανίζουν την ηρωίδα του. Είκοσι χρόνια μετά, η «Δασκάλα του Πιάνου» παραμένει μία διαχρονική και σπουδαία ταινία.

Η Έρικα Κόχατ (Ιζαμπέλ Ιπέρ), είναι μια δασκάλα πιάνου που ζει στη Βιέννη. Λατρεύει τον Μπαχ και τον Μπραμς, για την αρμονία, τη μαθηματική ακρίβεια και το ελεγχόμενο συναίσθημά τους. Ζει με τη μητέρα της, η οποία την καταπιέζει και την κατευθύνει σαν να είναι ακόμα το μικρό της κοριτσάκι.

Μόνο που η Έρικα έχει επιθυμίες, ανάγκες και στόχους τόσο μεγάλους, τόσο επιτακτικούς που αναγκάζεται να τους κρύβει ερμητικά. Μετά το μάθημα, της αρέσει να πηγαίνει σε sex shops και σε κινηματογράφους drive-in και να παρακολουθεί τα ζευγάρια να κάνουν έρωτα. Αλλά με τους μαθητές της είναι αυστηρή και απαιτητική.

Είναι μία σαραντάχρονη καθηγήτρια πιάνου, η οποία ζει μαζί με τη μητέρα της, βιώνοντας μια καταπιεσμένη συναισθηματικά και στερημένη σεξουαλικά καθημερινότητα. Η αυταρχική συμπεριφορά της μητέρας της, έχει διεισδύσει στα βάθη της ψυχής της, νεκρώνοντας τα ένστικτά της.

Έχοντας διαχωρίσει την άψογη δημόσια εικόνα της – σε πλήρη αντιστοιχία με την κρυστάλλινη μουσική των Μπαχ, Μπραμς και Σούμαν, την οποία υπηρετεί – από τον εξευτελισμό της ιδιωτικής της ζωής και από τους τρόπους που επιλέγει να εκτονώσει την άγρια σεξουαλική μοναξιά της, η Έρικα ισορροπεί επικίνδυνα στο χείλος της αβύσσου.

Όταν ένας χαρισματικός μαθητής της αρχίζει να την πολιορκεί ερωτικά, ο διαχωριστικός τοίχος που έχει υψώσει ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, στο ιδιωτικό και στο δημόσιο, γκρεμίζεται απότομα και αρχίζει πλέον η πτώση προς την κάθαρση.

Σκηνοθετώντας με «ψυχρότητα» τους δρόμους της Βιέννης, κλειστοφοβικά και με ιδιαίτερη μαεστρία τους εσωτερικούς χώρους, με μία διαρκή υπόγεια ένταση που κλιμακώνεται μέχρι το σπαρακτικό φινάλε, ο Μίκαελ Χάνεκε συνθέτει ένα αριστουργηματικό φιλμ πάνω στα ριζώματα της βίας και της σεξουαλικής απελευθέρωσης.

Η εξαιρετική Ιζαμπέλ Ιπέρ, υποδύεται με πειστικότητα την Έρικα, η ανάγκη της οποίας για αποδοχή, η σεξουαλική της επιθυμία και τα συναισθήματά της, παγιδεύονται μέσα σ’ έναν αέναο κύκλο εμμονής, τον οποίο μοιραία αδυνατεί να κλείσει.

Ο Αυστριακός σκηνοθέτης, μας προσκαλεί στο κινηματογραφικό του σύμπαν και παρουσιάζει καρέ καρέ, πώς η εγκλωβισμένη σεξουαλική ενέργεια μετατρέπεται σταδιακά σε πυορροούσα πληγή και η ερωτική επιθυμία σε σαδομαζοχιστικό παιχνίδι εξουσίας.

Ταυτόχρονα, ο Μίκαελ Χάνεκε υπονομεύει, εκ των έσω, θεμελιώδεις θεσμούς και αξίες της αυστριακής κοινωνίας. Συγκλονιστική η ερμηνεία σ’ έναν, ηθικά και σωματικά δύσκολο ρόλο, της κορυφαίας Ιζαμπέλ Ιπέρ, σ’ έναν ρόλο για τον οποίο βραβεύτηκε στο Διεθνές Κινηματογραφικό των Καννών το 2001, με άξιο συμπαραστάτη της, τον επίσης βραβευμένο, Μπενουά Μαζιμέλ.

Η πειθαρχία στην ψυχή της Έρικα, την αναγκάζει να αισθάνεται μόνο με τον ακραίο πόνο και να ερεθίζεται μόνο με την πιο ακόλαστη ηδονοβλεψία. Ο Μίκαελ Χάνεκε, μας παρουσιάζει την πιο συγκλονιστική ψυχολογική κατάβαση στην γυναικεία ψυχοσύνθεση και ταυτοχρόνως μας φέρει αντιμέτωπους με την πιο δηκτική υπογραφή, στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό Σινεμά.

Η «Δασκάλα του Πιάνου» είναι ακόµα ένα σκοτεινό αστέρι του παγωµένου κόσµου του Αυστριακού δηµιουργού, Μίκαελ Χάνεκε. Αυτή την φορά, το µέσο της κατά Χάνεκε «επικοινωνίας» µεταξύ των ηρώων του, δηλαδή το µέσο επιβολής, δεν είναι ο φόβος ή η απειλή του θανάτου, αλλά ο έρωτας και το σεξ.

Η «Δασκάλα του Πιάνου» του Μίκαελ Χάνεκε, παραγωγής του 2001, ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, εκεί όπου κατάφερε να αποσπάσει το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, αλλά τόσο το Βραβείο Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου, για τον Μπενουά Μαζιμέλ, όσο και το Βραβείο Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου, για την συγκλονιστική Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Μία ταινία, που έρχεται να μας υπενθυμίσει, γιατί ο Αυστριακός Σκηνοθέτης, συγκαταλέγεται δικαίως ανάμεσα στους κορυφαίους δημιουργούς, στην παγκόσμια ιστορία, της Έβδομης Τέχνης.

Ο Μίκαελ Χάνεκε γεννήθηκε το 1942 στη Βαυαρία της Γερμανίας, αλλά μεγάλωσε, σπούδασε, και τώρα ζει, διδάσκει και σκηνοθετεί στην Αυστρία. Σπούδασε φιλοσοφία, ψυχολογία και σκηνοθεσία στο πανεπιστήμιο της Βιέννης και ξεκίνησε την καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του ’60 γράφοντας θεατρικά έργα, ενώ λίγα χρόνια αργότερα άρχισε και τη σκηνοθετική του καριέρα, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.

Ο Χάνεκε ξεκίνησε να μελετάει το θέμα της βίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τη δεκαετία του ’90. Η τριλογία του: «The Seventh Continent» (1989), «Benny s Video» (1992) και «71 Fragments of a Chronology of Chance» (1994), ασχολείται με το πως αποτυπώνεται η βία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις συνέπειές της, ενώ το «Funny Games» (κυρίως η γερμανική εκδοχή του 1997 αλλά και το υποδεέστερο αμερικάνικο remake του 2007, που σκηνοθέτησε ο ίδιος) ανατρέπει αυτό το είδος των βίαιων ταινιών.

Διαβάστε Επίσης:

• Μίκαελ Χάνεκε: Ένας ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής
• Ιζαμπέλ Ιπέρ: Αφιέρωμα σε μία από τις σπουδαιότερες σύγχρονες ηθοποιούς

Η Δασκάλα του Πιάνου / The Piano Teacher / La pianiste
Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε
Σενάριο: Μίκαελ Χάνεκε, Ελφρίντε Γέλινεκ
Πρωταγωνιστούν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Μπενουά Μαζιμέλ, Ανί Ζιραρντό
Φωτογραφία: Κριστιάν Μπέργκερ
Μοντάζ: Ναντίν Μιουζ, Μόνικα Γουίλια
Χώρα Παραγωγής: Αυστρία – Γαλλία – Γερμανία
Έτος Παραγωγής: 2001
Διάρκεια: 131 λεπτά
Φορμά: Έγχρωμη