Γεννημένος στις 9 Οκτωβρίου του 1969, ο Στιβ ΜακΚουίν μας συστήθηκε κινηματογραφικά το 2008, μέσα από το εξαιρετικό «Hunger», που αποτέλεσε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του. Δέκα χρόνια μετά – κι ενώ έχει τιμηθεί ενδιάμεσα με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας για το φιλμ «12 Χρόνια Σκλάβος» – ο Βρετανός δημιουργός επέστρεψε με την τέταρτη ταινία του «Οι Χήρες», ενώ το νέο του project ονομάζεται «Small Axe». Με αφορμή τα γενέθλιά του, θυμόμαστε το σύνολο της ενδιαφέρουσας φιλμογραφίας του.

«Hunger» (2008)

Σε μια φυλακή της Βόρειας Ιρλανδίας που μοιάζει με κόλαση, ο αγωνιστής του IRA, Μπόμπι Σαντς, θα επιδοθεί το 1981 σε μια απεργία πείνας μέχρις εσχάτων. Η ταινία αποδίδει τις έξι τελευταίες εβδομάδες της ζωής του με ανατριχιαστικό ρεαλισμό, πετυχαίνοντας μια ανελέητη επίθεση στις αισθήσεις του θεατή. Το φιλμ διακατέχεται από την συγκλονιστική ερμηνεία του Μάικλ Φάσμπεντερ.

Συζητημένη όσο ελάχιστες ταινίες το 2008 στο Φεστιβάλ των Καννών, το «Hunger» βραβεύτηκε με την Χρυσή Κάμερα για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Στιβ ΜακΚουίν.

«Shame» (2011)

Ο Μπράντον (Μάικλ Φασμπέντερ) είναι γύρω στα 30, ζει στην Νέα Υόρκη και δεν μπορεί να χειριστεί την σεξουαλική του ζωή. Όταν η ιδιότροπη νεότερη αδερφή του μετακομίζει στο διαμέρισμά του, ο κόσμος του Μπράντον εκτροχιάζεται.

Ο Στιβ ΜακΚουίν, συνεργάζεται ξανά με τον Μάικλ Φασμπέντερ σε μια επίκαιρη ταινία γύρω από τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας και τις εμπειρίες που μας καθορίζουν. Συμπρωταγωνιστεί η υποψήφια για Όσκαρ, Κάρεϊ Μάλιγκαν (An Education). Το «Shame» γυρίστηκε στη Νέα Υόρκη, με τον Μάικλ Φασμπέντερ να υποδύεται έναν νεαρό Νεοϋορκέζο γιάπη, ο οποίος δραπετεύει από τη σιγουριά της ύπαρξής του μέσα από την αναζήτηση σύντομων σεξουαλικών επαφών. Η μόνη του ενασχόληση έξω από την καθημερινή, τετράγωνη ζωή του είναι να κατακτά γυναίκες, να κινεί τα νήματα σχέσεων εξαρχής καταδικασμένων και ν’ αναλώνεται σε one-night-stands.

Σε αντίθεση με την πρώτη ταινία «Hunger», το «Shame» εξετάζει έναν χαρακτήρα που έχει στη διάθεσή του όλη την ελευθερία που του παρέχει ο δυτικός πολιτισμός και τη χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει την προσωπική του φυλακή. Συναντάμε όμως και πάλι το διεισδυτικό και ενδόμυχο ύφος που ο ΜακΚουίν καθιέρωσε στην προηγούμενη ταινία, ενώ ταυτόχρονα επεκτείνει την οπτική γωνία του πέρα από τον κεντρικό χαρακτήρα, με σκοπό να διερευνήσει τις προκλήσεις των σύγχρονων διαπροσωπικών σχέσεων.

«Το να συνεργάζεσαι με τον Στιβ είναι σαν ν’ ανεβαίνεις έναν γκρεμό», σύμφωνα με τον  Τζέιμς Ματζ Ντέιλ, που υποδύεται τον ρόλο του αφεντικού του Μπράντον. «Δεν μπορείς να δεις τι γίνεται στην κορυφή, αλλά εκείνος σου λέει πήγαινε, πήδα, χωρίς να ξέρεις τι θα συμβεί… Κι ο Στιβ πηδάει κι αυτός μαζί σου, γιατί ρισκάρει ποντάροντας σε σένα»

«12 Χρόνια Σκλάβος» (12 Years a Slave – 2013)

Στο προ-εμφυλιακό τοπίο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ο Νεοϋορκέζος Σόλομον Νόρθαπ (Τσιούιτελ Ιτζίοφορ) ζει ως ελεύθερος Αμερικανός πολίτης. Παρότι καλλιεργημένος οικογενειάρχης και ταλαντούχος μουσικός, ο Σόλομον έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα. Το χρώμα του δέρματός του δεν είναι συμβατό με εκείνο της καθεστηκυίας τάξης. Λόγω αυτού λοιπόν, η μοίρα του επιφυλάσσει μια αρκετά απρόβλεπτη, όσο και δυσάρεστη έκπληξη. Ο Νόρθαπ απάγεται και πωλείται ως σκλάβος στον οπισθοδρομικό Νότο, αντιμετωπίζοντας τη βιαιότητα μιας πολωμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που παρουσιάζεται προσωποποιημένη μέσα από τα μάτια ενός σκληρού, δυνάστη σωματέμπορου, τον οποίον υποδύεται πειστικότατα ο Μάικλ Φασμπέντερ.

Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και στην αληθινή, συγκλονιστική ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ, ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε με νύχια και με δόντια για την προσωπική του ελευθερία και επιβίωση. Η ιστορία εξελίσσεται σε μία εποχή που το τίμημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, διακυβευόταν από το χρώμα του δέρματος.

«Πάντοτε ήθελα να διηγηθώ μια κινηματογραφική ιστορία για τη σκλαβιά και ήταν απλά ένα από αυτά τα θέματα για τα οποία σκέφτεσαι, ότι δεν θα ξέρεις ποτέ πώς να το προσεγγίσεις. Μου άρεσε στην ιστορία η ιδέα του να ξεκινάς από έναν ελεύθερο άνθρωπο, έναν άνθρωπος σαν οποιονδήποτε από αυτούς που βλέπουν την ταινία στο σινεμά – έναν συνηθισμένο οικογενειάρχη.» – Στιβ Μακουίν

Το φιλμ «12 Χρόνια Σκλάβος», τιμήθηκε με τρία Όσκαρ, στις Κατηγορίες, Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Σεναρίου και Καλύτερου ‘Β Γυναικείου Ρόλου για την υπέροχη Λουπίτα Νιόνγκ’ο, ενώ τιμήθηκε και με την Χρυσή Σφαίρα Καλύτερη Ταινίας, στην Κατηγορία Δράμα.

Διαβάστε επίσης:

• «12 Χρόνια Σκλάβος» – Όταν η αξιοπρέπεια δεν κρατιέται με αλυσίδες

«Οι Χήρες» (Widows – 2018)

Από τον βραβευμένο με Όσκαρ σκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν (12 Χρόνια Σκλάβος) και τη συν-σεναριογράφο και συγγραφέα Τζίλιαν Φλιν (Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε) έρχεται ένα σύγχρονο θρίλερ με φόντο την εγκληματικότητα, το πάθος και τη διαφθορά. «Οι Χήρες» είναι η ιστορία για τέσσερις γυναίκες που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους παρά μόνο τα χρέη που τους άφησαν οι νεκροί σύζυγοί τους από τις εγκληματικές τους δραστηριότητες. Τοποθετημένο στο σύγχρονο Σικάγο, μέσα σε μια περίοδο αναταραχής, εντάσεις θα δημιουργηθούν όταν η Βερόνικα (η βραβευμένη με Όσκαρ Βαϊόλα Ντέιβις), η Άλις (Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι), η Λίντα (Μισέλ Ροντρίγκεζ) και η Μπελ (Σίνθια Ερίβο) παίρνουν τη μοίρα τους στα χέρια τους και συνωμοτούν για να χτίσουν ένα μέλλον σύμφωνα με τους δικούς τους όρους. Πρωταγωνιστούν επίσης οι: Λίαμ Νίσον, Κόλιν Φάρελ, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Ντάνιελ Καλούγια και Μπράιαν Ταϊρί Χένρι.

«Είναι πολύ απλό. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί ηθοποιοί και πρέπει να τους προσφέρεις ένα ασφαλές περιβάλλον ώστε να νιώσουν ελεύθεροι να πειραματιστούν. Ελπίζω ότι το καταφέρνω αυτό με τους ηθοποιούς μου. Ο στόχος μου είναι να μπορούν να “σκοντάψουν”, να αποτύχουν και να ξαναπροσπαθήσουν να βρουν μια καινούρια αλήθεια.» – Στιβ ΜακΚουίν