Ήταν 9 Αυγούστου του 1969, όταν ο Τσάρλς Μάνσον και η συμμορία του, εισέβαλαν στο σπίτι της Σάρον Τέιτ και την δολοφόνησαν. Ήταν μόλις 26 χρονών και έγκυος στο παιδί του Ρομάν Πολάνσκι. Πενήντα χρόνια μετά, παρουσιάζουμε τα τραγικά εκείνα γεγονότα, μέρος των οποίων προβάλλονται διαφοροποιημένα και στη νέα ταινία του Ταραντίνο, «Κάποτε… στο Χόλιγουντ».

Η Σάρον Τέιτ, γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου του 1943, στο Ντάλας του Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών. Κόρη στρατιωτικού, αναγκαζόταν να μετακομίζει συχνά πυκνά στην παιδική της ηλικία, λόγω των μεταθέσεων του πατέρα της.

Την εποχή που ζούσε στην Ιταλία, κέρδισε έναν τίτλο ομορφιάς, γεγονός που την βοήθησε να συμμετάσχει σε κάποιες ιταλικές ταινίες. Κατά την επιστροφή στην Αμερική και στο Χόλιγουντ, θα γνωρίσει το 1967 τον Πολωνό σκηνοθέτη, Ρομάν Πολάνσκι.

Ο Πολάνσκι, θα την ερωτευθεί και την ίδια χρονιά θα της δώσει έναν χαρακτηριστικό ρόλο στο φιλμ του «Η Νύχτα των Βρικολάκων» (The Fearless Vampire Killers – 1967). Μία παράξενα όμορφη ταινία, με στοιχεία παρωδίας, αλλά και θρίλερ.

Στην ταινία, ο καθηγητής Αμβρόσιος και ο βοηθός του Άλφρεντ, πηγαίνουν στην Τρανσυλβανία με σκοπό να βρουν και να εξοντώσουν βρυκόλακες. Βρισκόμενοι σε ένα μικρό χωριό, δεν αργούν να βρουν τον δρόμο για ένα κοντινό κάστρο όπου ζει ο κόμης Κρόλοκ με τον γκέι γιο του. Ο Κόμης, τους προσκαλεί να λάβουν μέρος στον χορό που διοργανώνει και στο ιδιόμορφο γεύμα, που πρόκειται να ακολουθήσει.

Με την πανέμορφη φωτογραφία του Ντάγκλας Σλόκομπ, την υποβλητική μουσική υπόκρουση του Κρίστοφ Κομέντα και πρωταγωνιστές τους ηθοποιούς, Τζακ Μακ Γκόουραν, Σάρον Τέιτ, Άλφι Μπας, καθώς και τον ίδιο τον Ρομάν Πολάνσκι, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Ήθελα να γυρίσω μια κωμωδία για βρυκόλακες, ένα θέμα ιδωμένο από την αστεία πλευρά του. Πρόθεσή μου δεν ήταν η παρωδία αλλά το στοιχείο του παραμυθιού, κάτι που μας φοβίζει, αλλά είναι ευχάριστο ταυτόχρονα. Και τα δυο αποτελούν την ατμόσφαιρα που ήθελα να δημιουργήσω. Αυτή την παιδική ανάγκη να φοβηθούμε ακίνδυνα και να γελάσουμε με τον ίδιο μας τον φόβο…» – Ρομάν Πολάνσκι

Η συνεργασία της με τον Πολάνσκι θα τις προσφέρει κι άλλες επαγγελματικές ευκαιρίες, κι έτσι την επόμενη χρονιά θα συμμετάσχει στο φιλμ «The Wrecking Crew» (1968) του Phil Karlson, με πρωταγωνιστές τον Dean Martin και την Elke Sommer.

Στις 20 Ιανουαρίου του 1968, η Σάρον Τέιτ και ο Ρομάν Πολάνσκι θα παντρευτούν, γεγονός που θα μειώσει αισθητά τις επαγγελματικές δραστηριότητες της νεαρής ηθοποιού. Ενώ παράλληλα μέσα στον επόμενο χρόνο η Σάρον Τέιτ περιμένει να γεννήσει και το πρώτο τους παιδί, καρπός του έρωτά τους.

Την ίδια χρονιά ο Πολάνσκι παρουσιάζει τη νέα του δημιουργία, που δεν είναι άλλη από το θρυλικό «Μωρό της Ρόζμαρι» (Rosemary’s Baby – 1968). Στην ταινία, παρακολουθούμε τη νεαρή Ρόζμαρυ (Μία Φάροου), η οποία έχει παντρευτεί έναν ηθοποιό (Τζον Κασσαβέτης) που πασχίζει να φτιάξει την καριέρα του.

Το ζευγάρι, μετακομίζει στο νέο τους σπίτι, ένα επιβλητικό παλαιό κτήριο στη Νέα Υόρκη. Παρόλο που προειδοποιούν το ζευγάρι ότι το σπίτι έχει μια σκοτεινή ιστορία μαγείας και φόνων, εκείνοι αποφασίζουν να αγνοήσουν τις δοξασίες και να μείνουν εκεί.

Η Ρόζμαρυ θέλει να κάνει παιδί αλλά ο άντρας της Γκάι, προτιμά να περιμένει μέχρι να καταφέρει να προχωρήσει στη δουλειά του. Στο μεταξύ, γνωρίζονται με τους γείτονες, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, την Μίνι (Ruth Gordon) και τον Ρόμαν (Sidney Blackmer). Η Ρόζμαρυ βρίσκει τους γείτονες πιεστικά φιλικούς αλλά ο Γκάι αρχίζει να τους επισκέπτεται όλο και πιο συχνά.

Σύντομα ο Γκάι έχει την ευκαιρία να παίξει στο θέατρο, όταν ένας συνάδελφός του τυφλώνεται ξαφνικά και αμέσως μετά συμφωνεί με την Ρόζμαρυ να κάνουν παιδί. Η καριέρα του Γκάι δείχνει να έχει εκτοξευτεί μυστηριωδώς, καθώς οι σημαντικοί ρόλοι αρχίζουν να διαδέχονται ο ένας τον άλλον.

Η Ρόζμαρυ, αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Αφού μένει έγκυος, σε μια βραδιά που συνοδευόταν από περίεργες παραισθήσεις, αρχίζει να ερευνά για τους ύποπτους γείτονες.

Σύντομα η Ρόζμαρυ ανακαλύπτει ότι οι γείτονές της ασχολούνται με τη μαύρη μαγεία και τη λατρεία του Σατανά και πιστεύει ότι το παιδί που κουβαλάει μέσα της προορίζεται για θυσία στον διάβολο. Η αλήθεια όμως θα είναι ακόμα πιο σκληρή…

Επιστρέφουμε όμως στον μοιραίο Αύγουστο του 1969, εκεί όπου στις 9 του μηνός η σύζυγος του Ρομάν Πολάνσκι, ηθοποιός Σάρον Τέιτ, δολοφονείται βίαια στο σπίτι της, ενώ βρίσκεται στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της, μαζί με τέσσερις φίλους της.

Χρειάστηκαν τρεις μήνες για να καταλήξουν οι έρευνες στον Τσαρλς Μάνσον και στην αποκαλούμενη «Οικογένειά» του. Ο Μάνσον, γεννημένος το 1934, είχε ήδη εκτίσει αρκετά χρόνια στη φυλακή και την περίοδο εκείνη βρίσκεται ελεύθερος, έχοντας δημιουργήσει μία ιδιαίτερη ομάδα – συμμορία, με βάση το τρίπτυχο: σεξουαλική απελευθέρωση, ναρκωτικά και θρησκευτικές εσχατολογικές θεωρίες για τη συντέλεια του κόσμου. Το ιδιόμορφο αυτό νομαδικό κοινόβιο ονομαζόταν «Οικογένεια».

Διαβάστε επίσης: 

• Κάποτε στο Χόλιγουντ: Ο διαβόητος Τσαρλς Μάνσον και η παρανοϊκή του αίρεση

Ο Τσαρλς Μάιλς Μάνσον είχε μια έμμονη ιδέα που τη μετέδιδε και στους οπαδούς του: «Πρέπει να κάνουμε ένα έγκλημα που θα τραβήξει την προσοχή όλου του κόσμου», θα πει αργότερα στο δικαστήριο.

Αυτά τα εγκληματικά σχέδια συμβάδιζαν με την αυτοσχέδια “θρησκεία” που είχε επινοήσει ο Μάνσον. Βασισμένος στον εσωτερισμό που είχε αναπτύξει στη φυλακή και ως φόρο τιμής στη μανία του με τους Βeatles, υποστήριζε ότι οι μαύροι θα εξεγείρονταν και θα νικούσαν τους λευκούς και οι πόλεις θα μετατρέπονταν σε «μια κόλαση ρατσιστικής εκδίκησης».

Σύμφωνα με τον Μάνσον, η «Οικογένεια» θα ήταν η μόνη κοινότητα που θα επιζούσε από αυτό το ολοκαύτωμα γιατί θα ήταν ασφαλείς στο ράντζο τους μακριά από τις πόλεις. Στην παράξενη κοσμογονία του Μάνσον, οι Βeatles έπαιζαν έναν ιδιαίτερο, προφητικό ρόλο και ειδικά το τραγούδι «Ηelter Skelter».

Έφτανε όμως το καλοκαίρι του ’69 χωρίς οι μαύροι να καταλαμβάνουν τον πλανήτη. Οπότε ο Τσαρλς Μάνσον, σκέφτηκε να επιταχύνει τις εξελίξεις, σκηνοθετώντας ένα αποτρόπαιο έγκλημα που κατόπιν θα το παρουσίαζαν ως έργo των μαύρων, ώστε να ξεκινήσει η αποκάλυψη, όπως την φανταζόταν ο ίδιος.

Έτσι τη νύχτα της 9ης Αυγούστου του 1969 μία ομάδα της «Οικογένειας» βγήκαν οπλισμένοι με αρχηγό τον Τσαρλς Μάνσον, έχοντας ως στόχο το σπίτι του Ρομάν Πολάνσκι και της Σάρον Τέιτ. Ήταν Σάββατο βράδυ και η Σάρον Τέιτ, έγκυος οκτώ μηνών, ήταν συντροφιά με τέσσερις φίλους της.

Ο Πολάνσκι είχε γύρισμα στην Ευρώπη και η υπηρέτρια είχε βγει γιατί ήταν το βράδυ που είχε ρεπό. Μήνες αργότερα, κατά τη διάρκεια της δίκης για τις δολοφονίες εκείνης της νύχτας, θα γινόταν γνωστό ότι οι γείτονες άκουσαν πυροβολισμούς γύρω στη μία το πρωί, ότι τα σκυλιά γαύγιζαν ασταμάτητα ανάμεσα στις δύο και στις τρεις η ώρα και ότι γύρω στις τέσσερις ακούστηκαν κι άλλοι πυροβολισμοί.

Στις οκτώ το πρωί έφθασε η υπηρέτρια στο σπίτι, μπήκε από την κουζίνα και αντίκρισε το φρικτό θέαμα. Βρήκε τα ντουλάπια και το ψυγείο άδεια, το τηλέφωνο κομμένο και στο σαλόνι… τα διαμελισμένα σώματα της Σάρον Τέιτ και των καλεσμένων της. Στους τοίχους υπήρχαν γραμμένα συνθήματα, σε έναν από αυτούς ήταν γραμμένες οι λέξεις «Ηelter Skelter» που είχαν γραφτεί με το αίμα των θυμάτων ακολουθώντας τις οδηγίες του Τσαρλς Μάνσον, που χωρίς να αναμειχθεί, κατεύθυνε τους οπαδούς του.

Τρεις μήνες μετά, η αστυνομία δεν είχε βρει την ταυτότητα των δραστών, γεγονός που ανάγκασε τους Ρομάν Πολάνσκι, Πίτερ Σέλερς, Γιουλ Μπρίνερ και Γουόρεν Μπίτι, να προσφέρουν αμοιβή 25.000 δολαρίων για οποιαδήποτε έγκυρη πληροφορία θα οδηγούσε «στη σύλληψη του δολοφόνου της Σάρον Τέιτ, του αγέννητου παιδιού της και των υπόλοιπων θυμάτων».

Τελικά, ήταν ένα ξεχασμένο αποτύπωμα στο κούφωμα μιας πόρτας, που οδήγησε την αστυνομία μετά από τρεις μήνες να ανακαλύψει κάποιο ίχνος που θα την οδηγούσαν εν τέλει στην «Οικογένεια» του Τσαρλς Μάνσον. Τα μέλη της «Οικογένειας» πήγαν σε δίκη, που κράτησε εννιάμισι μήνες, με τα πρακτικά της δίκης να φτάνουν τις 31.716 σελίδες. Αρχικά, όλοι καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά το 1972, από μια αλλαγή στη νομοθεσία της Καλιφόρνιας, οι ποινές μειώθηκαν σε ισόβια κάθειρξη.

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια, από τον άδικο θάνατο της Σάρον Τέιτ. Θύμα της τρέλας του Τσαρλς Μάνσον και της ιδιότυπης «Οικογένειάς» του, που δολοφόνησαν μία νεαρή κοπέλα 26 χρονών, η οποία βρισκόταν στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της. Το βίντεο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από τις ειδήσεις του CBS της 9ης Αυγούστου του 1969, που περιγράφει τα συγκλονιστικά γεγονότα που έλαβαν χώρα:

Καθώς και το βίντεο από τις ειδήσεις του NBC, στις 2 Δεκεμβρίου του 1969, όταν και η συνελήφθη ο Τσαρλς Μάνσον και η συμμορία του:

«Κάποτε στο Χόλιγουντ» (Once Upon a Time in Hollywood – 2019) του Κουέντιν Ταραντίνο

Η ένατη ταινία του ευφυούς σκηνοθέτη και σεναριογράφου, φιλοξενεί ένα υπέρλαμπρο καστ, σ’ ένα γαϊτανάκι από ιστορίες, μέσα από τις οποίες καταθέτει έναν φόρο τιμής στις τελευταίες μεγάλες στιγμές της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Το φιλμ επισκέπτεται το Λος Άντζελες του 1969, όπου όλα αλλάζουν, όταν ο διάσημος τηλεοπτικός αστέρας Rick Dalton (Λεονάρντο Ντικάπριο) και ο επί χρόνια κινηματογραφικός του «παρτενέρ», που εκτελεί χρέη κασκαντέρ, Cliff Booth (Μπραντ Πιτ) βρίσκονται σε μια βιομηχανία που δεν μπορούν πλέον να αναγνωρίσουν. Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο Ντικάπριο, Μπραντ Πιτ, Μάργκο Ρόμπι, Ντακότα Φάνινγκ, Σκουτ Μακνέρι, Αλ Πατσίνο, Τίμοθι Όλιφαντ, Τζέιμς Μάρσντεν, Κερτ Ράσελ, Ντέμιαν Λιούις, Τιμ Ροθ, Εμίλ Χιρς.

Η ταινία θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες την Πέμπτη 22 Αυγούστου, ωστόσο η δημοσιογραφική προβολή έχει ήδη πραγματοποιηθεί και σαν μία πρώτη κριτική αυτό που μπορούμε να πούμε, είναι πως πρόκειται για μία καλή ταινία η οποία παρά τα 161 λεπτά σε κερδίζει εξαιτίας του γρήγορου ρυθμού της – εδώ συμβάλει και το εξαιρετικό μουσικό σκορ με κλασικά τραγούδια της εποχής – ενώ τις εντυπώσεις κερδίζουν δικαίως ο Λεονάρντο Ντικάπριο και ο Μπραντ Πιτ, οι οποίοι ενδέχεται να βρεθούν με τις ερμηνείες του αντιμέτωποι στα επερχόμενα Όσκαρ. Ο Ταραντίνο δίνει την δική του προσωπική εκδοχή της ιστορίας, με την Μάργκο Ρόμπι ως Σάρον Τέιτ, να έχει δυστυχώς κυρίως διακοσμητικό ρόλο, έστω κι αν πρόκειται για τον βασικό γυναικείο χαρακτήρα του φιλμ.

Διαβάστε επίσης:

• Κουέντιν Ταραντίνο: Ο αρχιτέκτονας της κινηματογραφικής ποπ κουλτούρας