«Ποιος καλός άνθρωπος θα προτιμούσε μια χώρα να είναι καλυμμένη με δάση και να κατοικείται από μερικές χιλιάδες άγριους παρά την εκτεταμένη Δημοκρατία μας, γεμάτη πόλεις και ευημερούσες φάρμες, διανθισμένες με όλες τις βελτιώσεις που μπορεί να επινοήσει η τέχνη ή να προσφέρει η βιομηχανία, που καταλαμβάνεται από περισσότερους από 12.000.000 χαρούμενους ανθρώπους, γεμάτους με όλες τις ευλογίες της ελευθερίας, του πολιτισμού και της θρησκείας;». Τα λόγια του Προέδρου θα προετοίμαζαν ένα έγκλημα κατά τη ανθρωπότητας.

Τη δεκαετία του 1820, την εποχή που οι Έλληνες έδιναν τον δικό τους εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, στις ΗΠΑ ο σκληροπυρηνικός βετεράνος στρατηγός Άντρου Τζάκσον, είχε βάλει βασικό στόχο της πολιτικής του καριέρας να αδειάσει, κυριολεκτικά, όλη τη χώρα από τους Ινδιάνους.

Ήδη από την εποχή της Επανάστασης, οι Πατέρες της Αμερικανικής Δημοκρατίας αποπειράθηκαν να διδάξουν τις αρχές της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης στους Ιθαγενείς Ινδιάνους, μέσω ιεραποστολών, ψήφιση εκπαιδευτικών προγραμμάτων από το Κογκρέσο και μετατροπής τους σε αγρότες. Ακόμα και την μονογαμία, έπρεπε και αυτή να την επιβάλλουν!

Ωστόσο, όταν αυτά δεν απέδωσαν, άρχισαν να μπαίνουν πιο «πρωτότυπες» και «δυναμικές ιδέες». Οι Ινδιάνοι, όντας πανθεϊστές, εξέφραζαν τη μοναδικότητα του κάθε πλάσματος πάνω στη γη μέσω του πολυθεϊσμού. Ήταν πέρα από τη φαντασία τους η αγορά/πώληση γης και η ιδιοκτησίας τα οποία όμως ήταν κεντρικής σημασίας στο Δυτικό οικονομικό τρόπο σκέψης. Συνεπώς, δεν καλλιεργούσαν! Αυτή η νοοτροπία όμως δεν ταίριαζε στα σχέδια του Τζάκσον για φάρμες, σιδηρόδρουμους και βιομηχανίες.

Έτσι, ο Τζάκσον άδραξε την ευκαιρία να διώξει τους Ινδιάνους και να πάρει τα εδάφη τους, όταν ανέλαβε το τιμόνι του Λευκού Οίκου. Το 1929 δούλεψε σκληρά ώστε να προετοιμαστεί ένας «καλός» νόμος που να μπορεί ψηφιστεί στην Άνω και στην Κάτω Βουλή. Σε ομιλία του μίλησε ανοιχτά: «πρέπει να τους διώξουμε»!

Οχληρό στοιχείο της φύσης

Ωστόσο, η νομοθεσία δεν πέρασε και τόσο εύκολα. Ενώ στις 24 Απριλίου 1830, η Γερουσία ψήφισε τον Νόμο Απομάκρυνσης των Ινδιάνων με από 28 έναντι 19 στη Βουλή των Αντιπροσώπων υπήρχαν πολλές διαφωνίες. Υπήρχαν πολλοί που αντιτάχθηκαν σε αυτόν τον νόμο έκτρωμα για το πολιτισμό. Παρ’ όλα αυτά, στις 26 Μαΐου 1830, ο νόμος πέρασε με 101 υπέρ έναντι 97 κατά. Έτσι, ο βίαιος εκτοπισμός των ινδιανικών εθνών θα είχε πλήρη νομική-πολιτική κάλυψη.

Ο νόμος ήταν κάθετος: Οι Ινδιάνοι των νοτιοδυτικών πολιτειών έπρεπε να εγκατασταθούν δυτικά του Μισσισίπη σε επιλεγμένη περιοχή. Κάποιοι άλλοι παρέμειναν, έχοντας την ελπίδα ότι θα ενταχτούν στην αμερικανική κοινωνία. Ωστόσο, ακόμα και οι φυλές που υιοθέτησαν σε εντυπωσιακό βαθμό τον αμερικανικό τρόπο ζωής και διοίκησης, υπέστησαν απηνείς διώξεις (το πλέον ενδεδειγμένο παράδειγμα εδώ είναι οι Cherokee στο νότο).

Με πράσινο χρώμα είναι οι περιοχές που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οι Ινδιάνοι και να εγκατασταθούν στις περιοχές δυτικά (ανοιχτό πράσινο).

Περίπου 60.000 άνθρωποι ξεριζώθηκαν ενώ μεταξύ 1840-1860, πολλοί από τους εκδιωγμένους, προς τα δυτικότερα και άγονα εδάφη, χωρίς καμιά προστασία και ανεπάρκεια τήρησης των κυβερνητικών υποσχέσεων οδηγηθήκαν στον αλκοολισμό και στη φτώχεια μεταξύ 1840-1860. 

Δικαιώματα οι βρωμο-ινδιάνοι;

Οι πολιτικοί που γιγάντωσαν τις ΗΠΑ, στα τέλη του 19ου αιώνα όχι μόνο δεν είχαν εγκαταλείψει αυτές τις ιδέες, αλλά ήταν ακόμα πιο σκληροπυρηνικοί απ΄ότι οι προκάτοχοί τους τη δεκαετία του 1830. Ο Πρόεδρος Θεόδωρος Ρουσβελτ δικαιολογούσε την κατάσταση «Εάν δεν καταλαμβανόταν από τους Αγγλοσάξονες αυτή η μεγάλη ήπειρος δεν θα μπορούσε παρά να παραμείνει ως ένα καταφύγιο κυνηγιού των βρωμο-Ινδιάνων. Ο άνθρωπος που καλλιεργεί το έδαφος έχει το δικαίωμα να εκτοπίσει τον άνθρωπο που δε το καλλιεργεί».

Ο Albert Beneridge, γερουσιαστής σύγχρονος του Ρούσβελτ, προσεγγίζει το ζήτημα πιο ιδεαλιστικά: «Δεν είναι αληθές ότι κάθε φυλή χωρίς εκπαίδευση και καθοδήγηση έχει το δικαίωμα να αυτοκυβερνάται. Εάν έχουν έτσι τα πράγματα, οι Ινδιάνοι είχαν δικαίωμα να αυτοκυβερνηθούν. Η Αμερική τους ανήκε, είτε μπορούσαν είτε δε μπορούσαν να αυτοκυβερνηθουν. Εάν ήταν ικανοί να κυβερνηθούν τότε δεν ήταν μόνο λάθος αλλά και εγκληματικό να εγκαθιδρύσουμε την ανεξάρτητη δημοκρατία μας πάνω στη γη τους, χωρίς τη συναίνεσή τους».

Ο ίδιος προσέθετε: «Η Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας συντάχθηκε από ανθρώπους που για ενάμιση αιώνα πειραματίζονταν στη διακυβέρνηση σε αυτή την ήπειρο και επομένως απευθύνεται σε άτομα ικανά να αυτοκυβερνηθουν. Ποιος είπε ότι απευθύνεται σε όλους;…δημιουργήθηκε από άτομα που αυτοκυβερνιόνταν για άτομα που μπορούν να αυτό-κυβερνηθούν».

Με οδηγό του αμερικανικό Σύνταγμα

Η άρνηση των Ινδιάνων να εναρμονιστούν με την Αγγλοσαξονική νοοτροπία μεταφραζόταν σε αδυναμία να αυτοκυβερνηθουν, και η Διακύρηξη νομιμοποιούσε την επέμβαση σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι μαύροι μπορούσαν να αξιοποιηθούν, είτε ως δούλοι είτε ως εργάτες. Τους είχε “εκπαιδεύσει κατάλληλα” η αμερικανική δημοκρατία. Ωστόσο, οι Ινδιάνοι ήταν άλλη υπόθεση, απείθαρχη και συνεπώς αχρείαστη στον καπιταλισμό.

Οι Michael Hardt και Antonio Negri είχαν περιγράψει και εξηγήσει απλά και εύστοχα το 2002 την αμερικανική λογική: «Οι αυτόχθονες Αμερικάνοι θεωρούνταν απλώς ένα οχληρό στοιχειό της φύσης, και εξαπολύθηκε ένας διαρκής πόλεμος για την εξάλειψη τους. Δεν μπορούσαν να ενσωματωθούν στην επεκτατική κίνηση του συνόρου ως τμήμα της συνταγματικής τάσης. Έπρεπε μάλλον να τεθούν εκτός του πεδίου για να είναι δυνατόν οι χώροι του να παρουσιαστούν ως ανοιχτοί και να πραγματοποιηθεί η επέκταση» λένε, και προσθέτουν πως «Αν το Σύνταγμα τους είχε αναγνωρίσει δεν θα υπήρχε κανένα πραγματικό σύνορο στην ήπειρο, ούτε χώροι που περίμεναν να πληρωθούν [δηλαδή να καλλιεργηθούν και να περάσουν οι σιδηρόδρομοι]».

Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, έπαιξε έναν εργαλειακό ρόλο, εξορθολογικεύοντας την αρπαγή των ινδιάνικων εδαφών από τους Αγγλοσάξονες. Το ημερολόγιο ψήφισης του Νόμου έγραφε 26 Μαίου 1830 και ο Τζάκσον άνοιξε τον “νομιμο” δρόμο σε ένα διαρκές έγκλημα.

*O Βαγγέλης Γεωργίου είναι ερευνητής δημοσιογράφος. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε το βιβλίο του «ΕΛΛΑΣ-ΕΟΚ: Εμπιστευτικό» αποκαλύπτοντας το πολιτικό και διπλωματικό παρασκήνιο της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ/ΕΕ μέσα από τα αρχεία του ΥΠΕΞ που έρχονται στο φως για πρώτη φορά.