«Οι φίλαυτοι, προσεκτικοί άνθρωποι, που πάντα προσπαθούν να διατηρήσουν την φήμη και την κοινωνική τους θέση, δεν μπορούν ποτέ να επιφέρουν κοινωνική αλλαγή υπερ του συνόλου. Εκείνοι που είναι πραγματικά σοβαροί πρέπει να είναι πρόθυμοι.ες να είναι οτιδήποτε, τα πάντα ή τίποτα, στην εκτίμηση του κόσμου, και δημόσια και ιδιωτικά, μέσα και πέρα από την εποχή τους, εκφράζοντας την υποστήριξη τους σε περιφρονημένες και διωγμένες ιδέες και στους υποστηρικτές τους, και να μπορούν να υπομένουν τις συνέπειες.» Susan B. Anthony (μια από τις πιο αξιοθαύμαστες κι αγαπημένες μου προσωπικότητες στην Ιστορία)

6 Ιουνίου 1872 Rochester, Νέας Υόρκης

Η πρωτοπόρος κοινωνική ακτιβίστρια και φεμινίστρια Susan B. Anthony, μετά από συμμετοχή σε πολυετείς αγώνες ώστε να κατατεθεί η 15η τροπολογία με βάση την οποία παραχωρήθηκαν δικαιώματα ψήφου στους «άνδρες από την Αφρική» τιμωρείται για το ‘ανόμημα’ της ψηφοφορίας στις προεδρικές εκλογές αφού προσπάθησε να επεκτείνει τα ίδια δικαιώματα στις γυναίκες. Ηγήθηκε έτσι μιας ομάδας γυναικών που ψήφισαν παράνομα, πείθοντας τους πως είχαν δικαίωμα να ελέγξουν το καθεστώς ως πολίτες. Συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε να πληρώσει το μεγάλο τότε ποσό των 100 δολαρίων, το οποία αρνήθηκε.

Είχε γεννηθεί από οικογένεια Κουακέρων που είχε πάθος με την κοινωνική αλλαγή και ισότητα. Ήδη από τα 16 της εξαιρετικά ενεργή στο κίνημα κατά της δουλείας, ίδρυσε μαζί με την δια βίου συνεργάτρια σύντροφο και φίλη της Elizabeth Cady Stanton πολλές πρωτοβουλίες και κινήσεις που έθεσαν τις βάσεις για διεθνή κινήματα, κι ανάμεσα τους το Διεθνές Συμβούλιο Γυναικών, το οποίο εξακολουθεί να είναι ενεργό κι ομπρέλα για μυριάδες πράγματα, και την Αμερικάνικη Ένωση για την Ισονομία, η οποία διεξήγαγε τη μεγαλύτερη καμπάνια στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι εκείνη τη στιγμή, συλλέγοντας σχεδόν 400.000 υπογραφές για την υποστήριξη της κατάργησης της δουλείας, και παλεύοντας για ίσα δικαιώματα τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους Αφροαμερικανούς. Το 1868, άρχισαν να εκδίδουν την θρυλική εφημερίδα The Revolution που επικεντρώθηκε κυρίως στα δικαιώματα των γυναικών, αλλά γρήγορα τα συνέδεσε με το εργατικό κίνημα την οικονομία και την πολιτική. Ήταν η εποχή που η Εθνική Εργατική Ένωση (NLU), που ιδρύθηκε το 1866, άρχισε να απευθύνεται σε αγρότες, αφροαμερικανούς και γυναίκες, με την πρόθεση να σχηματίσει ένα πολιτικό κόμμα ευρείας βάσης. Η εφημερίδα The Revolution (Η Επανάσταση) απάντησε με ενθουσιασμό, δηλώνοντας, «Οι αρχές της Εθνικής Εργατικής Ένωσης είναι οι αρχές μας».

Προέβλεψε σύμφωνα με τον ενθουσιασμό και την αφέλεια μιας εποχής στην οποία όλα έμοιαζαν πιθανά, ακόμη και τα οράματα για δικαιοσύνη, ότι «οι παραγωγικές τάξεις –οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες, οι νέγροι– προορίζονται να σχηματίσουν μια τριπλή δύναμη που γρήγορα θα αποσπάσει το σκήπτρο της κυβέρνησης από τις παρασιτικές τάξεις- τα μονοπώλια της γης, τους κατόχους ομολόγων, τους πολιτικούς.»

Η δίκη, «Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον Susan B. Anthony», ξεκίνησε στις 17 Ιουνίου την επόμενη χρονιά και παρακολουθήθηκε στενά από τον εθνικό τύπο. Την δεύτερη ημέρα της δίκης, αφού και οι δύο πλευρές παρουσίασαν τις υποθέσεις τους, ο δικαστής Hunt ρώτησε την Anthony αν είχε κάτι να πει. Τι το θελε; Παραβλέποντας επανειλημμένα την εντολή του δικαστή να σταματήσει να μιλάει και να καθίσει, απάντησε με «την πιο διάσημη ομιλία στην ιστορία του κινήματος για το δικαίωμα ψήφου της γυναίκας», σύμφωνα με την Ann D. Gordon, ιστορικό του γυναικείου κινήματος.

Έτσι κι αλλιώς η Antony είχε αναπτύξει πια την φήμη της ατρόμητης στις δημόσιες παρεμβάσεις της. Η δράση των όχλων έκλεινε τις ομιλίες της σε κάθε πόλη από το Μπάφαλο ως στο Άλμπανυ. Η αστυνομία έπρεπε να την συνοδεύει. Στις Συρακούσες, σύμφωνα με μια τοπική εφημερίδα, «Έπεσαν σάπια αυγά, σπασμένα παγκάκια και μαχαίρια και πιστόλια λάμψη προς κάθε κατεύθυνση.» Αυγά εκτοξεύονταν, πέτρες, μαχαίρια, η ίδια είχε τα μάτια προσηλωμένα στον ορίζοντα, γνωρίζοντας ποιους σε βάθος χρόνου θα γραφικοποιήσει η ιστορία (πόσο γελοίοι μας φαίνονται σήμερα όσοι στην αρχαιότητα πχ φρίκαραν με το δικαίωμα όλων μας στην γνώση ή στην υγεία, που στερούνταν το res προ της έννοιας του πολίτη, πόσο γελοίοι μας φαίνονται σήμερα όσοι αιώνες αργότερα φρίκαραν με το δικαίωμα των αφροαμερικανών , βαθιά μεσα στον 20ο αιώνα να έχουν ίση πρόσβαση σε σχολεία ή λεωφορεία, πόσο γελοίοι θα φαίνονται αύριο όσοι φρικάρουν με τα δικαιώματα των ‘άλλων’ ανθρώπων ή των άλλων πλασμάτων. Η ζωή στηρίζεται στην κίνηση κι ο θάνατος είναι η ακινησία. Στάσιμα νερά και ποτάμια. Αρκεί να έχουν περιεχόμενο κι όχι φιλαυτία, αρκεί να έχουν αγώνα για το σύνολο κι όχι αγώνα για αυτοδικαίωση…)

Όταν στα 1857, εισήγαγε ένα ψήφισμα που ζητούσε την είσοδο των μαύρων σε δημόσια σχολεία και κολέγια, απορρίφθηκε ως” ακατάλληλο προς συζήτηση θέμα “. Όταν εισήγαγε ένα άλλο ψήφισμα που ζητούσε να εκπαιδεύονται άνδρες και γυναίκες σε όλες τις βαθμίδες, από το δημοτικό ως τα κολλέγια, και να εκπαιδεύονται μαζί, απορρίφθηκε έντονα και απορρίφθηκε αποφασιστικά. Ένας συντηρητικός χαρακτήρισε την ιδέα “ένα τεράστιο κοινωνικό κακό … το πρώτο βήμα στο σχολείο που επιδιώκει την κατάργηση του γάμου, και πίσω από αυτήν την εικόνα βλέπω ένα τέρας κοινωνικής παραμόρφωσης.” Όταν, το 1859, ο Τζον Μπράουν εκτελέστηκε επειδή ηγήθηκε μιας βίαιης εξέγερσης στο αμερικανικό οπλοστάσιο στο Harper’s Ferry σε αυτό που προοριζόταν να γίνει η αρχή μιας ένοπλης εξέγερσης των σκλάβων, η Άντονι οργάνωσε μια συνάντηση «πένθους και αγανάκτησης» στο Ρότσεστερ την ημέρα που εκτελέστηκε. Προήδρευσε επίσης της συνάντησης, η οποία συγκέντρωσε χρήματα για την οικογένεια του Μπράουν. Ήδη από τα 1837, έφηβη, ως μέρος της οργανωμένης αντίστασης στον πρόσφατα καθιερωμένο νόμο εκφοβισμού που απαγόρευε τις αναφορές κατά της δουλείας στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, ήταν μέλος του δικτύου διαφυγής των μαύρων φυγάδων.

Όταν η Anthony προσπάθησε να μιλήσει στη συνάντηση της Ένωσης Εκπαιδευτικών Υπαλλήλων της Νέας Υόρκης το 1853, η προσπάθειά της πυροδότησε μισή ώρα συζήτηση μεταξύ των ανδρών σχετικά με το αν ήταν σωστό για τις γυναίκες να μιλήσουν δημόσια. Τελικά της επετράπη να συνεχίσει, κι η Άντονι είπε: “Δεν το βλέπετε, πως όταν η κοινωνία να λέει ότι μια γυναίκα είναι ανίκανη να μιλήσει δημόσια αλλά είναι ικανή να διδάξει, στο σπίτι ή στο σχολείο, ότι κάθε άντρας που επιλέγει αυτό το επάγγελμα αναγνωρίζει σιωπηρά ότι δεν έχει περισσότερο μυαλό από μια γυναίκα;” Η Άντονι συνέχισε να μιλά για και στις κρατικές εκπαιδευτικές δομές για αρκετά χρόνια, (αφού τα δικαιώματα που δεν στηρίζονται στην παιδεία κι άρα και στις υποχρεώσεις καταλήγουν τυράκι για μεγαλύτερα ποντίκια) επιμένοντας ότι οι γυναίκες εκπαιδευτικοί πρέπει να λαμβάνουν ίση αμοιβή με τους άνδρες και να υπηρετούν σε θέσεις ευθύνης και μέλη των επιτροπών στους οργανισμούς.

Όταν ξεκίνησε την εκστρατεία για τα δικαιώματα των γυναικών, η Anthony γελοιοποιήθηκε σκληρά και κατηγορήθηκε με την γνωστή γραφική επιχειρηματολογία «ότι προσπαθούσε να καταστρέψει τον θεσμό του γάμου». Ωστόσο, ενδεικτικό της ιστορίας την ώρα που δεν δικαιώνει τους ευρύτερους αγώνες στο τέλος να εγκολπώνει στοιχεία προόδου (στοιχεία που δρουν διαστολικά σε σχέση με το αξιοβίωτο της ύπαρξης κι όχι συστολικά) και να γελοιοποιεί την συντήρηση, η αντίληψη του κοινού για αυτήν άλλαξε ριζικά κατά τη διάρκεια της ζωής της. Ήταν ένας θρίαμβος για εκείνη την εποχή κι έπειτα από τόσες σκληρές δεκαετίες, όταν τα 80α γενέθλιά της γιορτάστηκαν στον Λευκό Οίκο μετά από πρόσκληση του Προέδρου William McKinley. Έγινε η πρώτη γυναίκα πολίτης που απεικονίστηκε σε νομίσματα των ΗΠΑ όταν το πορτρέτο της εμφανίστηκε στο κέρμα του δολαρίου του 1979. Το 1878, οι Anthony και Stanton προέβλεψαν ότι το Κογκρέσο θα παρουσιάσει μια τροπολογία που θα έδινε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου. Δεν το πρόλαβε ζωντανή. Παρουσιάστηκε από τον γερουσιαστή Aaron A. Sargent (R-CA),αργότερα κι έγινε γνωστή post mortem ως η τροποποίηση της Susan B. Anthony.

Μετά το θάνατό της το 1906 μετά από πέντε δεκαετίες ακούραστης εργασίας, το Δημοκρατικό και Ρεπουμπλικανικό κόμμα υποστήριξαν από κοινού το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Τόσο είχε το αίτημα ωριμάσει! Το περιοδικό Times σε εξώφυλλο 1913, απεικόνισε την μορφή της ως αρχαία Ελληνίδα τιμώντας στο πρόσωπο των γυναικών τους αγώνες για πιο ουσιαστική Δημοκρατία για όλες και όλους. Τον Αύγουστο του 1920, η 19η τροποποίηση του Συντάγματος των ΗΠΑ επικυρώθηκε τελικά, επιτρέποντας στις γυναίκες να ψηφίσουν. Η ίδια θύμιζε σε όσους κι όσες ειρωνεύονται αγώνες και δικαιώματα για όλες και όλους, την ίδια στιγμή που γεύονται τα καλά τους κι έχουν δικαίωμα στην άποψη γιατί αυτά υπήρξαν, και το θύμιζε νε τρόπο τραγικά επίκαιρα σε εποχή που αυτά αίρονται: «Κάποια στιγμή, και όταν θα έχουμε την τροπολογία μας στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, όλοι θα πιστεύουν ότι ήταν πάντα έτσι… Δεν έχουν ιδέα για το πώς κερδήθηκε κάθε ίντσα εδάφους από τη σκληρή δουλειά μερικών μικρών μειοψηφιών (εδώ γυναικών μα κι ευρύτερα) του παρελθόντος. Εκείνοι που είναι πραγματικά σοβαροί πρέπει να είναι πρόθυμοι.ες να είναι οτιδήποτε, τα πάντα ή τίποτα, στην εκτίμηση του κόσμου, …, εκφράζοντας την υποστήριξη τους σε περιφρονημένες και διωγμένες ιδέες,…, και να μπορούν να υπομένουν τις συνέπειες.».