Δεν κάνω συχνά δισκοπαρουσιάσεις, γιατί  έχω διαπιστώσει πως ό,τι και να γράψω για έναν δίσκο που αγάπησα, υπολείπεται των όσων έχω αισθανθεί. Έτσι συνέβη και με το νέο cd του Μπάμπη Παπαδόπουλου «Γεννηθήκαμε χθες» (Puzzle Music), ωστόσο γράφω λίγα λόγια (αφού το «έλιωσα» πρώτα) από την ανάγκη κυρίως να μιλήσω για έναν από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της γενιάς μας. Έναν δημιουργό μη προβλέψιμο, που σε κάθε του βήμα, ανοίγει ακόμα μια πόρτα στον δημιουργικό του κόσμο και στους ακροατές.

Ναι, ο Παπαδόπουλος μελοποιεί για πρώτη φορά, μελοποιεί ποίηση και δεν το κάνει ως ροκ κιθαρίστας (έτσι επιμένουν να τον χαρακτηρίζουν ακόμα τα ΜΜΕ). Ακούγοντας τα ορχηστρικά και τα τραγούδια που εναλλάσσονται μεταξύ τους, αντιλαμβάνεσαι πως η ροκ είναι απλά οι ράγες μια αμαξοστοιχίας που κουβαλά πολύτιμο φορτίο της διεθνούς και εγχώριας παράδοσης, μπλουζ, πειραματική, δημοτική, ρεμπέτικη μουσική, αλλά και αχνά αποτυπώματα στη μελοποίηση, της έντεχνης παράδοσης όπως έφτασε ως εδώ από τους μεγάλους μας συνθέτες.

Το μωσαϊκό του Παπαδόπουλου δεν θυμίζει το ύφος κανενός καλλιτέχνη, γιατί το στίγμα του είναι έντονο, οι φόρμες δικές του, η ατμόσφαιρα των ενορχηστρώσεων του μοναδική. Κάτω από μια λιτή μελωδική γραμμή (κυρίως στα κινηματογραφικά του θέματα), πάλλεται πάντα κάτι άλλο που σε αφήνει να το αισθανθείς στις επόμενες ακροάσεις. Κι εκεί που λες, πόσο πιο εμπνευσμένα ορχηστρικά θέματα να κάνει από αυτά που έχει το δισκογραφικό του παρελθόν, έρχεται το «Πάθος σε ροή»  και το «Γλέντι» (με το μπάσο του Πέτρου Δαμιανίδη και την κιθάρα του Μπάμπη Παπαδόπουλου).

Όπως σε κάθε του cd, έτσι κι εδώ υπάρχει μια αφήγηση μουσική. Στο «Γεννηθήκαμε χθες» και ποιητική. Η σειρά που είναι τοποθετημένα τα ορχηστρικά θέματα και τα τραγούδια δημιουργεί ένα αφήγημα, μια ιστορία ειπωμένη συχνά υπαινικτικά.

Τα πέντε από τα έξι ποιήματα είναι ελληνικά, ενώ το έκτο το «Ελπίδα είναι…» της Emily Dickinson μεταφρασμένο από την Μαρία Δαμολή.

Τα υπόλοιπα είναι το «Γεννηθήκαμε χτες» του Χρήστου Μπράβου (1948-1987), το «Τα στάχυα μαδώ» του Ζήση Οικονόμου (1909-2005), το «Τόσο γερτή» του Δημήτρη Ι. Αντωνίου (1906-1994), το «Έρχεσαι σαν πουλί πληγωμένο» του Μηνά Δημάκη (1913-1980) και το «Ανοιξιάτικα φύλλα» του Θεόδωρου Ντόρρου.

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος μελοποιεί συλλαβή συλλαβή, μυσταγωγικά σαν σε λειτουργία. Όχι απλά δεν «φορτώνει» τον ποιητικό λόγο με περιττές φιοριτούρες αλλά διαστέλλει τα ποιήματα, κάνει χώρο στον λόγο να ακουστεί και να μας βρει ευθύβολα κι αβίαστα. Άλλη μια έκπληξη για μένα ήταν η ερμηνεία του ίδιου του συνθέτη σε κάποια από τα τραγούδια. Και ταυτόχρονα αυτή η έκπληξη γέννησε ένα παράπονο. Θα προτιμούσα όλα τα τραγούδια με τη δική του φωνή. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν ήταν καλές οι ερμηνείες των Χρήστου Σαπουντζή, Εύης Μάζη και Ανθής Κύρκου, κάθε άλλο. Απλά τόσο το μέταλλο όσο και το αίσθημα του δημιουργού τους, ήταν κατά τη γνώμη μου το ιδανικό ρούχο.

Το «Γεννηθήκαμε χθες» δεν είναι απλά ίσως το cd της χρονιάς, είναι η ζωντανή απόδειξη, πως η σύγχρονη μουσική σκηνή της χώρας παράγει τα διαμάντια της. Κι αν δεν τα αλιεύει το ελληνικό ραδιόφωνο, εμείς ξέρουμε που θα τα βρούμε και είμαστε ευγνώμονες.