Η κόρη του Μάνου Λοΐζου Μυρσίνη, είναι περισσότερο γνωστή στον κόσμο από αφηγήσεις φίλων και συνεργατών του Μάνου Λοΐζου, καθώς η ίδια δεν κάνει ποτέ θόρυβο. Το Μυρσινάκι πηγαινοέρχεται σε αφηγήσεις του Λ. Παπαδόπουλου και της Δήμητρας Γαλάνη, της Χάρης Αλέξιου ως το αγαπημένο πλάσμα του Μάνου που είχε αγκαλιάσει όλη η παρέα του. 

Η βαριά κληρονομιά τη ζόρισε, ο «Μάνος του κόσμου» την απομάκρυνε από τον δικό της Μάνο. Σήμερα όμως κρατάει όλα τα πολύτιμά του σφιχτά καθώς η «απουσία των γονιών που είναι πολύ μεγάλο πράγμα» κάπως την έβγαλε στη δική της Ιθάκη. 

Έχει πάρει από τον πάτερα της τα μάτια, το βλέμμα την αισθητική άποψη αλλά και μια νωχελικότητα που σπάει νεύρα, όπως λέει. Έχει έμφυτη μια ευθύτητα και μια τάση να σκάβει ώσπου να πιάσει ουσία. 

Μας μίλησε με αφορμή τη μεγάλη συναυλία – αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο στο Ηρώδειο το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, τη Δήμητρα Γαλάνη τον Φοίβο Δεληβοριά και τη Γιώτα Νέγκα. Μια συναυλία στην οποία τα μεγάλα και διαχρονικά τραγούδια του πάντα συγκινητικού Λοΐζου προσεγγίζονται αλλιώς.

Τι θυμάσαι από την παιδική σου ηλικία; Ποιες εικόνες, λέξεις κρατάς από τον πατέρα σου;

Για πολλά χρόνια έκανα μεγάλη προσπάθεια να μη θυμάμαι, και τελικά δυστυχώς τα κατάφερα. Δυστυχώς, γιατί τώρα μου λείπουν αυτές οι μνήμες, αλλά ευτυχώς έχω πολλές αόρατες στην ψυχή μου. Δεν είχα ποτέ και την άποψη έτσι κι αλλιώς ότι, επειδή ο πατέρας μου ήταν γνωστός στον κόσμο, έπρεπε να καλύψω και την ανάγκη του κόσμου για κουτσομπολιό. Κρατάω την αισθητική του για τη ζωή και για τα πράγματα γύρω του.

Έχεις πει ότι σπάνια είσαστε οι δυο σας, συνήθως τον μοιραζόσουν με άλλους. Τον διεκδικούσες ή είχες δεχτεί ότι είναι ο Μάνος του κόσμου;

Δυστυχώς το ότι «ήταν ο Μάνος του κόσμου» είναι κάτι που έκανα πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία για να ξεπεράσω. 

Με ποιον τρόπο καθόρισε τη ζωή σου αυτή η καταγωγή;

Με καθοριστικό. Και στα κακά και στα καλά.

Ήταν βαρύ το φορτίο της κληρονομιάς και όσον αφορά την προσωπικότητά του αλλά και το έργο του;

Το βάρος μου το δημιουργούσε άθελά του ο κόσμος. Ο ίδιος και το έργο του ποτέ.

Τι νομίζεις ότι σου έχει κληροδοτήσει ο πατέρας σου και τι η μητέρα σου;

Ο πατέρας μου την ηρεμία του και τον Αλεξανδρινό νωχελικό μου ρυθμό που σπάει νεύρα. Και κάποια κακά που δε θέλω να μοιραστώ. Από τη μητέρα μου το ψάχνω ακόμη, αν και η ψυχοθεραπεία μου τέλειωσε.

Υπάρχει κάποια κουβέντα του που σε καθόρισε; 

Κουβέντα τόσο καθοριστική δεν έχω. Δυστυχώς ήμασταν μαζί έως τα δεκάξι μου. Τα τραγούδια με έχουν καθορίσει και ότι μέσα μου έχω και νιώθω ό,τι είναι δικό του. Κάτι άλλο επίσης είναι και οι αγώνες του για τα πνευματικά δικαιώματα, που ασχολούμαι και εγώ τα τελευταία δύο χρόνια με μεγάλη ικανοποίηση και για λογαριασμό αυτών που έχουν φύγει. Δεν είναι φοβερό το ότι έπρεπε να περάσουν τριανταπέντε χρόνια για να γίνει μια κάθαρση στο χώρο των πνευματικών δικαιωμάτων; 

Τι σημαίνουν για σένα οι συναυλίες – αφιερώματα στον πατέρα σου;

Σχεδόν η κάθε μία κάτι διαφορετικό. Το 1985 ας πούμε ήμουνα μέσα σε ένα τεράστιο για μένα στάδιο, γεμάτο με ψυχές που τραγούδαγαν τα τραγούδια του με τόση αγάπη και συγκίνηση. Άλλες εποχές που νομίζω έχουν τελειώσει. Αυτό που σε λίγες μέρες θα ακούσουμε στο Ηρώδειο είναι κάτι πάλι εντελώς διαφορετικό. Ο Αντώνης Σουσάμογλου και η Κ.Ο.Θ. πάνε τη μουσική του πατέρα μου στον ουρανό ψηλά. Τόσο ψηλά που θα την ακούει κι ίδιος.

Τι θα ήθελες να μοιραστείς μαζί του σήμερα αν ήταν ανάμεσά μας;

Ότι η απουσία των γονιών είναι πολύ μεγάλο πράγμα.