Συνεχίζει να αφηγείται ιστορίες που περιγράφουν κυρίως τις εναλλαγές στο εσωτερικό τοπίο ενός μοναχικού τύπου, που περιστρέφεται, αλλάζει θέσεις, στριφογυρίζει σε υπαρξιακά ζητήματα, παρατηρεί, σαρκάζει τόσο όσο και ρεμβάζει. Στον τελευταίο του δίσκο ωστόσο, οι χαρακτήρες των τραγουδιών ακούγονται λιγότερο ανήσυχοι, περισσότερο σε δράση και έτοιμοι να συνδεθούν με την απόλαυση της απλότητας στο εδώ και το τώρα.

Η απλότητα αυτή μεταφέρεται και στο ηχητικό τοπίο του δίσκου, στα λίγα όργανα, στις λιτές γραμμές.  Η οπτικοποίηση των τραγουδιών  στο you tube, έχει μπόλικο φως και έναν άνθρωπο στη φύση. Όπως λέει στη συνέντευξη που ακολουθεί, καθόλου δεν τον ενοχλεί το να είναι μοναχικός «… αρκεί να μη γίνεις μοναχικός λύκος».

Εξάλλου υπάρχει και η νομοτέλεια: «Αν κρατάμε τα  παράθυρα και τα μάτια ερμητικά κλειστά αργά ή γρήγορα κάποιος άνεμος θα τα ανοίξει δια της βίας» όπως λέει ο τραγουδοποιός που  ανεβαίνει στη σκηνή του Ορφέα της Κυψέλης. Επί σκηνής θα σπεύσουν προσπαθώντας ματαίως να τον συνεφέρουν τρεις καλοπροαίρετοι συνάδελφοι του, ο Νίκος Ζιώγαλας στις 28 Ιανουαρίου, ο Γιώργος Ανδρέου στις 4 Φεβρουαρίου και ο Φίλιππος Πλιάτσικας στις 11 Φεβρουαρίου.

Μετά από τόσα χρόνια live, πως είναι η αίσθηση να ανεβαίνεις στη σκηνή; Τι έχει αλλάξει με τον χρόνο και τι παραμένει ίδιο;

Με τον σύντροφό μου τον πανικό, παραμένουμε αχώριστο ζευγάρι στη σκηνή, αν και όχι πια στη ζωή… Στα υπόλοιπα που κάνω δε με επισκέπτεται συχνά, από εκεί όμως δεν λείπει ποτέ…Ξέρει μάλλον που θα μου φανεί χρήσιμος! Υπάρχουν και συγκεκριμένα τραγούδια, στα οποία έχει φανερή αδυναμία (μάλλον όσα γράψαμε μαζί) και δικαιωματικά έχει τον πρώτο ή μάλλον τον τελευταίο λόγο.

Είναι αλήθεια πως πολλά από όσα σχεδιάζω, μου ξεφεύγουν επί σκηνής, αλλά έχω μάθει με τα χρόνια πως αυτό που βρίσκει το στόχο, αυτό που λύνει τον γρίφο είναι πάντα κάτι διαφορετικό από αυτό που φανταζόσουν. Ενώ στην δισκογραφία δουλεύουμε υπομονετικά τις λεπτομέρειες που θα απογειώσουν το όλον, στα ζωντανά είναι το όλο που μας απογειώνει και εκτοξεύει και τις στιγμές.

Ο στίχος στο τελευταίο σου cd παραμένει υπαρξιακός αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Από το «Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να’ρθει» στο «Η ζωή ήταν σήμερα» τι έχει αλλάξει; Τι είναι αυτό που φέρνει τη ζωή, την ευτυχία στο τώρα;

Θυμάσαι βέβαια τον Σοπενάουερ ο οποίος είχε πει το αμίμητο: ο κόσμος είναι μία δική μου ιδέα…Από αυτή την σκοπιά όλα είναι υπαρξιακά αν ακολουθούμε μια κίνηση από έξω προς τα μέσα και  έπειτα με τον αργόστροφο επεξεργαστή μας αποκωδικοποιούμε και μεταφράζουμε τα δεδομένα και μη.

Ο χαρακτήρας που περίμενε την ευτυχία να έρθει ήταν ένας τύπος που μπορούσε να μην σκοτίζεται για την φτώχεια και τις ματαιώσεις του παρόντος και να κάνει την προσμονή του πράξη.

Προσθέτω απλά δίπλα του ως παραστάτη, κάποιον να μας θυμίζει πως οι δυνατότητες για αυτό, πρέπει κάθε φορά να αναζητούνται στο εδώ και τώρα. Και πως πρέπει να είμαστε εκεί έτοιμοι να περάσουμε μέσα από την ρωγμή όποτε το αποφασίσει η τύχη. Λέω τύχη επειδή ακριβώς δεν ξέρω τι είναι αυτό που φέρνει όσα λες. Σημασία έχει περισσότερο η δική μας ικανότητα να σκεφτόμαστε ανοιχτά και ελεύθερα, να διακρίνουμε και να επιλέγουμε. Και μεγαλώνοντας το πιο επικίνδυνο είναι πως τείνουμε να τα βλέπουμε όλα περισσότερο δεδομένα και αμετακίνητα, με κίνδυνο να καταλήξουμε δεδομένοι και αμετακίνητοι εμείς.

«Ευτυχώς δεν κάνω πια όνειρα». Είναι δήλωση ενηλικίωσης, είναι σαρκασμός από την πλευρά του ήρωα σου; Είναι απελευθερωτικό να μην κάνεις όνειρα τελικά ή το βάρος ότι μετρά αντίστροφα ο χρόνος;

Με απασχολεί η έννοια του ήρωα αλλά και του πια βαρετού αντιήρωά που τείνει να κυριαρχήσει. Επιχειρώ να κατασκευάσω ένα αντί~αντιήρωα, αλλά φοβάμαι μήπως καταλήξει να είναι ενας απλός ήρωας κι αυτός.

Θα προσπαθήσω να σοβαρευτώ εδώ. Ναι, υπάρχει ο σαρκασμός, αλλά μια δόση τόση δα μονάχα για την νοστιμιά. Και ναι, δεν κάνω πια όνειρα με την έννοια πως δεν ονειροβατώ, προσπαθώ να βρίσκω λαβές μέσα στην πραγματικότητα μήπως καταφέρω να την σύρω μερικά εκατοστά προς εμένα. Όσο για τον χρόνο, πάντα αντίστροφα μετρά αλλά αυτό δεν είναι βάρος, ίσα-ίσα είναι μία ώθηση για εμάς τους αναποφάσιστους να βάλουμε τα πράγματα σε κίνηση επιτέλους.

Σε ένα από τα νέα τραγούδια αφήνεις «παράθυρο ανοιχτό». Σε τι;

Βασανίστηκα με αυτόν τον στίχο, φοβόμουν πως ίσως η αναφορά  να ήταν κάπως τετριμμένη. Στον κόσμο συμμετέχουμε όμως και διά της απουσίας μας, δεν είμαστε ποτέ απλά παρατηρητές. Άφησα το παράθυρο λοιπόν ανοιχτό για να πάρουν οι σκέψεις μου αέρα, ας πούμε ένα παράθυρο σε μία πόλη που μεταμορφώνεται διαρκώς και έτσι παραμένει άγνωστη. Φυσικά κάθε φορά που περνάει ένα αυτοκίνητο παίζοντας το τίποτα στην διαπασών, δεν μπορείς παρά να κλείσεις τα αυτιά σου. Περνάει όμως αραιά και που και κάποιος πλανόδιος με ένα ακορντεόν, κάπως κακόφωνο και αυτό αλλά κάτι προσπαθεί να πει. Και έπειτα θέλουμε και την σχεδόν σιωπή της νύχτας με τους υπόγειους βόμβους της, τις χορωδίες των εντόμων  και τις σοφές τις κουκουβάγιες. Άλλωστε αν κρατάμε τα παράθυρα ή τα μάτια μας ερμητικά κλειστά αργά ή γρήγορα κάποιος άνεμος θα τα ανοίξει δια της βίας.

Πως είναι να είσαι μουσικός, τραγουδοποιός στην Ελλάδα σήμερα;

Η αλήθεια είναι πως έχει τις προκλήσεις του, αν και από μια ηλικία και μετά δεν σου ζητάνε να κάνεις και πολλά. Ο κόσμος μας προτιμά να ποζάρουμε απλά σαν αγάλματα παριστάνοντας τους ήρωες κάποιου αστικού μύθου..

Εγώ αντιθέτως νιώθω πως γράφω διαρκώς υπερωρίες και ίσως να μου αρέσει τελικά. Όμως ο καθένας το βιώνει διαφορετικά αφού η ασχολία από μόνη της δε συνεπάγεται κάποια κανονικότητα, πέρα από το ότι παλεύουμε με την ίδια γλώσσα και τους ίδιους περιορισμούς.Φυσικά και έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολο να υπάρχεις ως επαγγελματίας με τους όρους σου. Με την συνδρομή της τεχνολογίας όμως, μπορείς να κάνεις μικρά θαύματα στην μουσική και χωρίς την βοήθεια του κοινού. Αυτό ίσως σε κάνει ακόμα περισσότερο μοναχικό αλλά δεν πειράζει, φτάνει να μη γίνεις μοναχικός λύκος.