Στις διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν ανά την Ελλάδα στην μεγαλειώδη απεργία της Πέμπτης 16 Μαρτίου, με πρόταγμα την απόδοση ευθυνών για την τραγωδία στα Τέμπη, ακούγονταν κι ένα τραγούδι. Ένα συγκλονιστικό, κατά κοινή διαπίστωση, τραγούδι…

«Πες στους δικούς μου

Ότι θ’ αργήσω απόψε

Ένα θα γίνω με τις ράγες και τους καπνούς

Το τελευταίο εισιτήριο κόψε

Γι’αυτό το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς

Την κάνω φίλε μου, σαλπάρω απόψε

Σε δρομολόγια δίχως επιστροφή

Τον σεβασμό σου στην μνήμη μας δώσε

Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί…»

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι «Κοινοί Θνητοί» καταφέρνουν να κάνουν ένα αίτημα από το δρόμο τραγούδι, ή και αντίστροφα, ένα τραγούδι, αίτημα στο δρόμο. Η παρέα από το Αλιβέρι Ευβοίας, ο Αντώνης Μεϊμάρης, ο Βασίλης Φωτιάς, ο ΜητσοΦού και ο Τάσος Μεϊμάρης (Full band μαζί με Πάνο Μπαρόλα, Στέλιο Γκίνη, Κωνσταντίνο Μαργαρίτη και Κώστα Γιαννόπουλο), που από μικροί ασχολούνται και εκφράζονται με την μουσική, έχουν μία πορεία επτά χρόνων, που «διασχίζει» τις ζωές μας, τα βιώματά μας, το θυμό αλλά και τα όνειρά μας και τα κάνει τραγούδια.

Το Tvxs.gr συνομίλησε με τους «Κοινούς Θνητούς». Συναντηθήκαμε μεσημέρι στα Εξάρχεια, με τον ήλιο από πάνω μας αλλά με βαριές σκιές δίπλα μας. 

Τι είναι αυτό που σας ώθησε να γράψετε ένα τραγούδι για αυτό το πολύνεκρο δυστύχημα, έγκλημα, όπως λέτε;

Πιστεύουμε ότι ο κάθε άνθρωπος μετά το έγκλημα που έγινε στις 28 Φεβρουαρίου εξέφρασε με τον τρόπο του την οργή του, έτσι και εμείς δεν μπορούσαμε να μείνουμε στη σιωπή. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η αλαζονική στάση πολλών φιλοκυβερνητικών που έκαναν προκλητικές δηλώσεις δημόσια για «θυσίες» που πρέπει να γίνουν για να φτιάξουν τους σιδηροδρόμους και να διορθώσουν τα λάθη, αλλά και υπαιτίων που είπαν ότι αν λέγαμε ότι δεν ήταν ασφαλή τα τρένα δεν θα έμπαινε κανείς μέσα.

Θεωρήσατε ότι έπρεπε να δώσετε μία απάντηση;

Απάντηση ναι, η οποία δόθηκε και στον δρόμο από τον κόσμο και εμείς θέλαμε να εκφράσουμε αυτή την άποψη ότι δηλαδή είναι ένα έγκλημα από το κράτος για να υπηρετήσει το κέρδος.

Ήταν δηλαδή κάτι που δημιουργήθηκε αμφίδρομα;

Ακριβώς. Το κομμάτι εμπνεύστηκε από το κίνημα και γράφτηκε για να βοηθήσει και υποστηρικτικά το ίδιο το κίνημα. Είναι ένα έγκλημα που πρέπει να μας εξοργίζει και να συνεχίσει να μας εξοργίζει και δεν πρέπει να ξεχαστεί.

Εσείς ως μουσικοί που έχετε άμεση επαφή με άτομα νεότερα ή και μεγαλύτερα στις συναυλίες σας, έχετε εκλάβει σε γενικότερο βαθμό αυτό το «Φτάνει πια…» που χαρακτηρίζει τις τελευταίες κινητοποιήσεις;

Καιρό τώρα. Προφανώς η αφορμή για τα Τέμπη ήταν κάτι που το ενίσχυσε αλλά εμείς το εκλαμβάνουμε εδώ και αρκετό καιρό. Είμαστε μια γενιά που έχει βιώσει την οικονομική κρίση, μνημόνια, πανδημία, τώρα εγκλήματα διαχρονικά που καταλήγουν να στοιχίζουν ζωές συνανθρώπων μας και ένα έντονο προσφυγικό ρεύμα που καταλήγει πάλι να μετράει συνεχώς πνιγμένους και νεκρούς. Υπάρχει κόσμος που τα καταλαβαίνει αυτά και του προκαλούν οργή. Ωστόσο κινηματικά δεν εκφράζεται αντίστοιχα θεωρούμε.

Πως πιστεύετε μπορεί να έχει αντίκτυπο και κινηματικά η οργή και αυτό το «Φτάνει πια…»;

Κοίτα για να υπάρξει αντίκτυπο από την οργή και το «Φτάνει πια…» πρέπει να γίνει αυτό που γράφεται στους τοίχους σαν σύνθημα «Δώσε τρόπο στην οργή». Η λύση δεν είναι να βρίζουμε τον Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης έχει τις ευθύνες του, αλλά είναι ένας πρωθυπουργός. Υπάρχουν άλλοι πόσοι πριν, ο Τσίπρας έχει τις ευθύνες του επίσης κ.λπ. Εμείς αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε και με τους στίχους μας είναι να στρέψουμε τον κόσμο κατά του συστήματος αυτού. Ενός συστήματος που ο μόνος του στόχος είναι η κερδοφορία, στο οποίο η ανθρώπινη ζωή έχει μηδενική αξία και οι εκφραστές του είναι ικανοί να κάνουν οποιοδήποτε έγκλημα για το κέρδος. Δεν θα αλλάξει κάτι δηλαδή αν η κυβέρνηση αυτή δεν πάρει αυτοδυναμία και πχ ενωθεί με την προηγούμενη. Εννοείται πως ο κόσμος πρέπει να ψηφίσει και να τους καταδικάσει,  δεν πρέπει να περιμένουμε όμως ότι μια άλλη κυβέρνηση θα φέρει τις ουσιαστικές λύσεις, τις λύσεις για τον λαό θα τις φέρει ο λαός, με κινητοποιήσεις στον δρόμο κ.λπ.

Μιλώντας για κινητοποιήσεις στον δρόμο. Πως βλέπετε τις κινητοποιήσεις που έχουν δημιουργηθεί για το Προεδρικό Διάταγμα 85/2022 από τους καλλιτέχνες; Ποια η άποψη σας για το διάταγμα;

Εμείς συμμετέχουμε και στηρίζουμε πάντα όποτε μας καλούν ενώ δεν είμαστε επαγγελματίες καλλιτέχνες. Σωματειακά και κινηματικά, δηλαδή, έχουμε τις δουλειές μας και δραστηροποιούμαστε εκεί. Συμμετείχαμε και δείξαμε τη στήριξη μας και στον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο όταν μας είχε καλέσει και τώρα στην κατάληψη στο ΡΕΞ.

Η κυβέρνηση τώρα με το διάταγμα αυτό δείχνει ότι χρησιμοποιεί τους καλλιτέχνες σαν ένα μέσο εκμετάλλευσης της εργατικής τους δύναμης, καθώς, ενώ δεν είναι τόσο εμφανές, προσπαθεί να μειώσει το κόστος και την αξία της εργασίας τους και τα δικαιώματά τους, μην αναγνωρίζοντας τα πτυχία τους.

Όσον αφορά τους καλλιτέχνες τώρα, κάποιοι από αυτούς είναι δημόσια πρόσωπα και έχουν κοινό που τους ακολουθεί ,πράγμα όμως που μπορεί να οδηγήσει σε ελιτισμό και δεν οδηγεί σε ένα συμπαγές κίνημα από τη βάση. Τα τωρινά κινήματα, βέβαια, που είναι μαζικά είναι από την βάση, πράγμα που κάποια κόμματα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και να τα καπελώσουν, αλλά παράλληλα και μέσα σε αυτά συμμετέχουν ομάδες που δεν θέτουν το ζήτημα στο ταξικό του υπόβαθρο, προσπαθούν κάπως να τα θέσουν περιφερειακά και όχι στην ουσία.

Πως πιστεύετε ότι η κυβέρνηση βλέπει τους καλλιτέχνες;

Η κυβέρνηση και οι όμοιοι πολιτικά δεν θέλουν τον καλλιτέχνη, τον όποιον καλλιτέχνη, να παίρνει θέση. Θέλουν στην ουσία διασκεδαστή. Έναν κινούμενο διασκεδαστή που θα τον χρησιμοποιήσουν για την εικόνα τους, όπως στην καραντίνα, που κάποιοι έδιναν συναυλίες σε λεωφορεία κάνοντας τον γύρο της Αθήνας, ενώ ο κόσμος ήταν κλεισμένος στα σπίτια. Μας θέλουν νεοέλληνες στην ζωή μας και τσιφτετέλι στην διασκέδαση μας.

Η εκάστοτε κυβέρνηση χρησιμοποιεί την τέχνη για λόγους προπαγανδιστικούς, δηλαδή αυτοί οι οποίοι προβάλλονται έντονα δεν είναι στην ουσία οι καλλιτέχνες. Παράδειγμα η συγκεκριμένη κυβέρνηση πρόβαλε ως καλλιτέχνη τον Λιγνάδη, διορίζοντας τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, έναν βιαστή και ένα άτομο του συστήματος, όπως αποδείχθηκε.

Εσάς τι είναι αυτό που σας εκφράζει ως δημιουργούς από το ξεκίνημα σας, έως την αναγνώριση σας, με τραγούδια με πάνω από 1 εκ. Views (θεάσεις) και το σημείο που φτάσατε να γίνεται σύνθημα σε πορείες από φοιτητές;

Κοίτα το βασικό για εμάς είναι το ότι δεν μείναμε σε κομμάτια που απλά πατάς το play, σου αρέσει και το ξανακούς μέχρι να βαρεθείς. Τα κομμάτια μας πήρανε μορφή και βγήκαν μαχητικά στο δρόμο έγιναν φωνή άλλων ανθρώπων, όχι μόνο δική μας και όπως φάνηκε αυτά που πιστεύουμε τα πιστεύουν σίγουρα κι άλλοι. Αυτό μας δίνει ώθηση να συνεχίζουμε και τα εφτά χρόνια που είμαστε επίσημα συγκρότημα. Τα views δείχνουν ότι για την εποχή έχεις μια απήχηση αλλά δεν έχει να κάνει με το αν είναι ένα κομμάτι καλό ή κακό.

Ποιο ήταν το σημείο που καταλάβατε ότι η μουσική σας είχε απήχηση;

Το κλικ μας ήταν το κομμάτι «Του Κόσμου οι λαοί» που από την αφάνεια ουσιαστικά βγήκαμε στην επιφάνεια. Μέχρι τότε μας ήξεραν φίλοι και γνωστοί.

Εμείς είχαμε γράψει το κομμάτι περίπου ενάμιση χρόνο πριν βγει και το δουλεύαμε, δηλαδή τα όργανα που θα μπουν, τι θα περιέχει το βιντεοκλίπ κ.λπ. Το είχαμε καταλάβει ότι το κομμάτι είναι πολύ καλό και για αυτό δώσαμε πολύ σημασία στο πως θα βγει. Όταν ανέβηκε λοιπόν και είδαμε ότι ο κόσμος το ακούει, ότι παίζει σε ραδιόφωνα, καταλάβαμε ότι ακουστήκαμε και αυτό μας βοήθησε να αρχίζουμε να δουλεύουμε ακόμη πιο σοβαρά. Μέχρι τότε κάναμε CD και τα μοιράζαμε σε φίλους και γνωστούς μας.

Ουσιαστικά ο πρώτος δίσκος που δουλέψαμε πιο επαγγελματικά και τον βγάλαμε και σε βινύλιο ήταν  «Η Αντίληψη». Εμείς δεν επιδιώκουμε το προσωπικό όφελος. Αυτό που παίρνουμε από την απήχηση είναι η όρεξη και η ώθηση να συνεχίσουμε ακόμη πιο δυναμικά.

Μετά την απήχηση του τραγουδιού «Του Κόσμου οι Λαοί» αλλάξατε κατεύθυνση, δηλαδή κινήστε αποκλειστικά σε κομμάτια με ιδεολογικό υπόβαθρο και περιεχόμενο;

Όχι δεν αλλάξαμε κατεύθυνση, η κατεύθυνση μας είναι η ίδια. Δεν πρέπει να κλειστείς σε τέτοιο κουτί. Γενικότερα, είναι άσχημο να μπαίνεις στη δημιουργία προκατειλημμένος, γιατί μετά θέλοντας και μή μένεις στάσιμος, δεν εξελίσσεσαι. Εμείς δεν έχουμε σχέδιο, γράφουμε αυτά που πιστεύουμε γι αυτά που μας εμπνέουν να γράψουμε. Δεν λέμε δηλαδή γράψε Βασίλη ή Μήτσο έναν παρόμοιο στίχο ή έναν στίχο συγκεκριμένο, αυτό σε εγκλωβίζει, χάνεσαι μετά. Η ίδια η ζωή προχωράει, προχωράς και εσύ και επειδή ακριβώς την ακολουθούμε ως συγκρότημα, θεωρούμε ότι είμαστε στην επικαιρότητα.

Είναι χαρακτηριστικό σας ότι έχετε αντανακλαστικά.

Ναι είναι αλήθεια και αυτό γίνεται γιατί εκτός από την όρεξη που έχουμε για να παράγουμε μουσική, παίζει μεγάλο ρόλο και ότι είμαστε αυτόνομοι γενικά.

Έχουμε δικό μας στουντιακι, δεν είμαστε σε κάποια εταιρεία ώστε να μας περιορίζει. Αν ήμασταν σε εταιρεία, ό,τι βγάζαμε θα έπρεπε να περνάει από τον έλεγχο της εταιρείας, μετά να μας στείλει σε στούντιο να το ηχογραφήσουμε κ.λπ., είναι μια άλλη διαδικασία. Τώρα εμείς ό,τι γράψουμε, το ηχογραφούμε, το επεξεργαζόμαστε και έπειτα κατευθείαν το ανεβάζουμε και αυτό είναι μια πολύ μεγάλη δύναμη.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Ουσιαστικά συναυλίες από το καλοκαίρι και ετοιμάζουμε και ένα πρότζεκτ τώρα με έναν δίσκο με παλιά μας τραγούδια που θεωρούμε ότι αξίζουν να ακουστούν και είχαν βγει τότε χωρίς τα κατάλληλα μέσα και την παραγωγή που κάνουμε τώρα. Ο δίσκος αυτός θα συνοδευτεί από ένα βιβλιαράκι με χαρακτικά που θα κάνει ο φίλος μας ο Blame και όπως πάντα έχουμε πολλά πολλά τραγούδια που έχουμε προετοιμάσει και επεξεργαζόμαστε ή προετοιμάζουμε.