Η νέα γενιά συνθετών που αγαπούν την ποίηση είναι εδώ. Και το κάνουν με τρόπο ιδιαίτερο καθώς μέσα από τις μελοποιήσεις τους αποδεικνύουν πως η ποίηση δεν είναι μια ελιτίστικη υπόθεση για λίγους. Μιλήσαμε με τρεις νέους δημιουργούς που μας σύστησε η Μικρή Άρκτος με αφορμή τη συναυλία τους το ερχόμενο Σάββατο στην Αγγλικανική Εκκλησία στις 21.00.

Ο Απόστολος Κίτσος, ο Μιχάλης και o Παντελής Καλογεράκης παρουσιάζουν μελοποιημένα ποιήματα από τους δίσκους “Κάτι Παράξενο” και “Προσωπικό” που κυκλοφορούν από τη Μικρή Άρκτο, καθώς και ανέκδοτο υλικό που προκύπτει από την εργασία τους στην ποίηση και τη μουσική. Πλαισιωμένα, φυσικά, από τραγούδια του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου που έχουν παίξει ρόλο κομβικής σημασίας στη διαμόρφωση της αισθητικής και της τεχνικής τους. Από τον Μάνο Χατζιδάκι στους The Beatles και από τον Γιάννη Σπανό ως τον Βασίλη Τσιτσάνη.

Γιατί Κάτι παράξενο;
M. Γιατί ίσως κάθε τι παράξενο να μην είναι και τόσο παράξενο τελικά, απλά διαφορετικό.
Π: Γιατί δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου παράξενο.
Α. Γιατί το παράξενο είναι γοητευτικό και, αν δε φοβάσαι, σε καλεί να το εξερευνήσεις.

Τι σας συνδέει μουσικά;
Μ. Μας συνδέει η εκτίμηση η καλή παρέα και η μουσική. Μας συνδέουν στιγμές, αδυναμίες γέλια και κλάματα.
Α. Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε αντιληφθήκαμε ότι μας συνδέει μια κοινή μουσική καταγωγή και μια βαθιά μουσική συγγένεια. Ο Χατζιδάκις, η Πλάτωνος, η Φριντζήλα, ο Rufus Wainwright, η Joni Mitchell. Ωστόσο, η φιλία μας, η αγάπη και ο θαυμασμός του ενός για τον άλλον είναι το σημείο αναφοράς μας, η συγκολλητική ουσία και το κίνητρο για να δουλεύουμε μαζί.
Π: Η αγάπη που τρέφουμε για τον ήχο.

Μελοποιημένη ποίηση σε έναν ναό. Πόσο επηρεάζει ο χώρος την ακρόαση;
Α. Ο χώρος επηρεάζει τόσο την ακρόαση όσο και την επιλογή του ρεπερτορίου αλλά και τον τρόπο εκτέλεσης των τραγουδιών. Η εκκλησία επιβάλλει μια ησυχία, μία προσήλωση και μία συγκέντρωση στο μουσικό γεγονός, τόσο όσο κανένας άλλος χώρος. Αυτή είναι μία συνθήκη που επιζητούμε σαν καλλιτέχνες και πιστεύουμε ταιριάζει πολύ σ’ αυτό που κάνουμε.
Μ. Αρκετά, ποσό μάλλον όταν μιλάμε για έναν τόσο ομορφο χώρο!
Π: Ο χώρος επηρεάζει τον άνθρωπο, καθοριστικά. Σε κάθε επίπεδο. Ένας ναός φέρει ανοιχτή ενέργεια και το άπλωμα είναι βασική προϋπόθεση για να ακούσεις.

Ποιο είναι το σχόλιο που ακούσατε από φίλους συνομήλικους για τη μουσική σας που δεν θα ξεχάσετε;
Μ. Δεν υπάρχει κάτι που να θυμάμαι απόλυτα, θυμάσαι όμως από πολύ νωρις ενέργειες θετικές και βλέμματα συγκινημένα.
Π. Η στήριξη και η εκτίμηση των κοντινών μας ανθρώπων είναι δύναμη που μας κρατά όρθιους απέναντι στις προκλήσεις.
Α. Υπήρξαν αρκετοί φίλοι συνομήλικοι που μας είπαν πως έκλαψαν με το «Αλλού Να Μ’ Αγαπάς». Αυτό με συγκίνησε πολύ, γιατί είμαστε μια γενιά που έχει ενοχοποιήσει τέτοιου είδους συγκινησιακές αντιδράσεις. Όμως, η κάθαρση μέσω του κλάματος είναι μια πολύ βασική λειτουργία της Τέχνη

Τι σημαίνει γράφω τραγούδια στην Ελλάδα του 2019;
Μ. Σημαίνει ατσάλι και βαμβάκι και γκάζι και φρένο. Σημαίνει δουλειά πολύ και διαρκής διεκδίκηση για το αυτονόητο.
Π: Σημαίνει να μην δίνω σημασία στο θόρυβο. Να βρίσκω τη σιωπή και εκεί να δημιουργώ ήχους. Σημαίνει να μπορώ να αυτόσυγκεντρώνομαι.
Α. είναι δύσκολο είναι η αλήθεια γιατί δεν είναι καθόλου «της μόδας», ούτε προσοδοφόρο. Είναι κάτι αρκετά υποτιμημένο πια και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο το κοινό αλλά και οι καλλιτέχνες. Το διαδίκτυο, επίσης, έχει κάνει τη σχέση μας με τη μουσική πιο επιφανειακή και εφήμερη και δεν αφιερώνουμε πια χρόνο στο να δεθούμε με ένα τραγούδι ή ένα δίσκο, αφού εύκολα μπορούμε να πάμε στο επόμενο. Βρισκόμαστε, θέλω να πω, σε μια μεταβατική περίοδο για το τραγούδι και τη δισκογραφία. Ωστόσο, η μουσική είναι βαθιά ανάγκη του ανθρώπου και δε γίνεται να χαθεί, απλά πρέπει να επαναπροσδιοριστεί. Εμείς αυτό γουστάρουμε και αυτό ξέρουμε να κάνουμε και πιστεύουμε πως αν το κάνουμε με ειλικρίνεια και τιμιότητα απέναντι στους εαυτούς μας πρώτα απ’ όλα, ίσως και να έρθει ξανά μια εποχή ακμής.

Τι θέλετε να φέρει το νέο έτος για το ελληνικό τραγούδι;
Π: Πιο αντικειμενικά αυτιά.
Μ. Περισσότερη δημιουργία. Να ακούμε περισσότερο, να μιλάμε λιγότερο και να εμπιστευόμαστε το άγνωστο.
Α. Περισσότερη υπευθυνότητα από τους δημιουργούς και περισσότερο χρόνο και διάθεση για κάτι καινούριο από τους ακροατές.