Εισέρχεται στο τραγούδι και στο θέατρο με έναν τρόπο τελετουργικό κι εκεί δραπετεύει από την καθημερινή βία. Η Μάρθα Φριντζήλα που μπήκε δυναμικά στο τραγούδι μετά την ενασχόλησή της με το θέατρο, μοιράζει τη ζωή της στα δύο με την ίδια αγάπη και πάθος. Πατά γερά στην παράδοση είτε του λαϊκού είτε του έντεχνου τραγουδιού, δοκιμάζει τραγούδια άλλων παραδόσεων, σπάει στη σοβαρότητα με γερές δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού.

Με αφορμή τις εμφανίσεις της στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο τα Σάββατα του Νοέμβρη, μαζί με τρεις εξαίρετους μουσικούς τον Τάκη Φαραζή στο πιάνο, τον Αντώνη Μαράτο στο μπάσο και τον Βασίλη Μαντζούκη στα τύμπανα, μιλάει στο Τvxs.gr.

«Οι εξομολογήσεις του Σαββάτου – μια de profundis παράσταση για φωνή, πιάνο, μπάσο και τύμπανα»… 

«Το τραγούδι μου είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες» Γιατί επιλέξατε τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι για να μας προσκαλέσετε σε αυτόν τον κύκλο εμφανίσεων;

Επειδή περιγράφει απόλυτα την λειτουργία του τραγουδιού και την τέχνης γενικότερα. Αυτή η μυστική πηγή που μας καλεί να ξεδιψάσουμε μέσα στην ξηρασία της καθημερινότητας, αυτή η πρέπουσα στάση απέναντι στην απρέπεια και την βία της ζωής. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο ο Μάνος Χατζιδάκις είναι πάντοτε παρών όταν ετοιμάζουμε ένα μουσικό πρόγραμμα ή μια συναυλία. Όχι μόνον με τα τραγούδια του ή τις κουβέντες του. Είναι σαν να τον ρωτάμε αν συμφωνεί με αυτό που κάνουμε. Πολύ θα ήθελα να εγκρίνει τα προγράμματά μας, να συμφωνεί με τις επιλογές των τραγουδιών και τον τρόπο ερμηνείας.

Την ομορφιά που μας περιβάλλει τη βλέπουμε στις πόλεις μας σήμερα;

Αν η σκέψη μας είναι προσηλωμένη στην ασχήμια και την κατήφεια, δεν θα την δούμε την ομορφιά. Να σας πω τι σκέφτομαι πάντα; Την Ελλάδα που μεγάλωσε ο πατέρας μου ή ο πατέρας του πατέρα μου. Και λέω: τι ξέρουμε εμείς από ασχήμια, πείνα, πόλεμο; Τίποτα. Ας χαρούμε όσο μπορούμε την ζωή, κι ας μην λουφάζουμε τρομαγμένοι στην απελπισία. Ναι, είναι φρικτοί κάποιοι συνάνθρωποι, ναι είναι απάνθρωπο το σύστημα που καλούμαστε να υπηρετήσουμε, ναι είναι βάναυση η εξουσία. Έχουμε όμως δημοκρατία, έχουμε τα δικαιώματά μας και μπορούμε να τα υπερασπιστούμε, έχουμε ισότητα σε κάποιον βαθμό, έχουμε φίλους, πιστούς συντρόφους, και έχουμε την τέχνη, την ποίηση, την μουσική.  Αυτά, ξέρετε, τα λέω για να τα ακούω εγώ. Γιατί πολύ συχνά απελπίζομαι και βυθίζομαι στην θλίψη.

Πόσο εύκολα αφηνόμαστε να μας παρασύρει το τραγούδι, ο μύθος, ο ήχος σε μια άλλη διάσταση;

Νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι γι’ αυτόν τον συντονισμό, για αυτό το κούρδισμα. Είναι στις προδιαγραφές μας. Αλλά το ξεχνάμε. Μας παίρνει η μπάλα, παρασυρόμαστε από αυτό που μας επιβάλλουν για την επιβίωση, και βρισκόμαστε προσηλωμένοι στους λάθος στόχους. Θυμάμαι μια φράση της Αρβελέρ που έλεγε περίπου αυτό: δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αποζητούν την ευτυχία, αλλά την επιτυχία. Κι έτσι, δεν είναι οι πραγματικές μας ανάγκες οδηγός, αλλά ανάγκες πλαστές, κατασκευασμένες.

Ποιους δημιουργούς επιλέξατε να ερμηνεύσετε στη νέα παράσταση;

Θα τραγουδήσουμε παραδοσιακά ελληνικά, ισπανικά και ναπολιτάνικα, Γιώργο Μπάτη, Γιώργο Μητσάκη, Μανώλη Χιώτη, Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Λοϊζο, Νίκο Ξυδάκη, Τζίμη Πανούση, Βάσω Αλλαγιάννη, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Ορφέα Περίδη, Διονύση Σαββόπουλο, Θανάση Γκαϊφύλια, Tom Waits, Tony Cole, ρώσικα, γαλλικά, αγγλικά και άλλα. Είναι ένα πρόγραμμα συνειρμικό για ακόμα μια φορά. Και διαρκώς αλλάζει. Φαντάζομαι πως θα τροποποιηθεί και στην διάρκεια των παραστάσεων. Πάντα έχουμε στα κιτάπια μας προβαρισμένα ή απροβάριστα τραγούδια για ώρα ανάγκης.

Τι είναι το θέατρο για εσάς και τι το τραγούδι;

Το θέατρο είναι η δουλειά μου, το χόμπι μου και η αναψυχή μου. Το τραγούδι επίσης.

Πόσο μεταφέρετε στην τέχνη σας την κοινωνική αγωνία της εποχής και με ποιον τρόπο;

Θα ήθελα η τέχνη μου να καταγγέλλει το άδικο, την ανισότητα, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την βία. Θα ήθελα να μεταφέρει τις απορίες, τα ερωτηματικά, τις μύχιες σκέψεις. Θα ήθελα να είναι ειλικρινής, πιστή στις αρχές μου. Να είναι παρηγορητική, θεραπευτική. Να φέρνει στο φως μυστικά και κρυμμένες αξίες. Να μιλά για την αγωνία του ανθρώπου, όχι μόνο για την κοινωνική αγωνία της εποχής.