Η σύλληψη στις 19 Μαρτίου του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, του βασικού αντιπάλου του Προέδρου Ερντογάν για τις εκλογές του 2028, γύρισε μπούμερανγκ.

Οι διαμαρτυρίες εκατομμυρίων δυσαρεστημένων πολιτών δεν έτυχαν καλής υποδοχής από τους κυβερνώντες. «Σπέρνετε την αταξία», «Είστε όλοι απατεώνες!», «Ο νόμος θα σας τιμωρήσει!», «Οι δρόμοι δεν είναι μέρος για δημοκρατική έκφραση», λένε οι εκπρόσωποι του Ερντογάν.

Η κύρια αντιπολίτευση, το CHP (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, που ιδρύθηκε από τον Ατατούρκ), οργανώνει όλες τις ενέργειες αποδυνάμωσης της εξουσίας και θέλει τη διοργάνωση πρόωρων εκλογών. Αυτό το κόμμα πήρε την απόφαση να διοργανώσει μια μεγάλη συγκέντρωση κάθε Σάββατο σε διάφορες πόλεις της Ανατολίας.

Επιπλέον, ο πρόεδρος του CHP, Οζγκούρ Οζέλ πέτυχε να οργανώσει ένα μποϊκοτάζ στις 2 Απριλίου εναντίον εταιρειών, που πρόσκεινται στον Ερντογάν. Πάνω από το 70% των πολιτών συμμετείχαν στο μποϊκοτάζ σύμφωνα με το CHP. Το σημερινό παράδοξο είναι ότι η πλειοψηφία των πολιτών δεν έχει πλέον αρκετά χρήματα για να κάνει ακόμη και τις πιο βασικές αγορές.

Αυτό το μποϊκοτάζ χτύπησε τον στόχο: ο ίδιος ο Ερντογάν και αρκετοί άλλοι εκπρόσωποι της εξουσίας επέκριναν βίαια το μαζικό κίνημα: «Θέλετε να καταστρέψετε την τουρκική οικονομία!», «Θέλετε να δείτε μικρούς και μεγάλους εμπόρους να χρεοκοπούν!», «Θα τιμωρηθείτε!».

Ωστόσο, στα κοινωνικά δίκτυα υπενθυμίζονται οι εκκλήσεις για μποϊκοτάζ από τον Ερντογάν, όταν ήταν στην αντιπολίτευση πριν από το 2002.

Οι εισαγγελείς του καθεστώτος άνοιξαν έρευνα εναντίον περισσότερων από 50 ατόμων που, μέσω Διαδικτύου, κάλεσαν σε μποϊκοτάζ, συμπεριλαμβανομένων ηθοποιών δημοφιλών τηλεοπτικών σειρών.

Αυτό το μποϊκοτάζ εναντίον περισσότερων από 30 εταιρειών των οποίων τα ονόματα ανακοινώθηκαν από το CHP ενδέχεται να επαναληφθεί τις επόμενες ημέρες.

Αρκετές ενέργειες πολιτικής ανυπακοής  βρίσκονται στην ατζέντα της αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα η Γενική Απεργία. Αυτή η επιλογή δεν είναι, σύμφωνα με την πλειοψηφία της πολιτικής τάξης, ρεαλιστική και εφικτή, γιατί η τουρκική εργατική τάξη δεν έχει κουλτούρα και παράδοση απεργίας και επιπλέον ένα μέρος των εργαζομένων βρίσκεται υπό τον έλεγχο των συνδικάτων υπέρ του Ερντογάν.

Κάποιοι μιλούν για φορολογικό μποϊκοτάζ, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της επιχειρηματικής κοινότητας φοβάται να αντιταχθεί στο καθεστώς. Γιατί η εξουσία μπορεί πολύ εύκολα να διορίσει τη διοίκηση αυτών των εταιρειών.

Ο Ερντογάν, που βλέπει την αύξηση της δυσαρέσκειας, προσπαθεί τώρα να διχάσει το μέτωπο της αντιπολίτευσης. Συνεχίζει να δίνει ελπίδες στους Κούρδους για τη λεγόμενη ειρηνική λύση του κουρδικού προβλήματος. Αυτές οι δύο πτέρυγες της αντιπολίτευσης, δηλαδή η τουρκική αντιπολίτευση και οι Κούρδοι, δεν μπορούν ακόμη να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις και τις ενέργειές τους ενάντια στο καθεστώς. Ο αντικουρδισμός μεγάλου μέρους των Τούρκων και ο φιλο-Οτσαλανικός εθνικισμός των Κούρδων αναγκάζουν αυτές τις δυο δυνάμεις να μείνουν μακριά η μία από την άλλη.

Τέλος, η συζήτηση για την πραγματική φύση του καθεστώτος του Ερντογάν αρχίζει να γίνεται πιο ξεκάθαρη. Οι ιδεολόγοι και οι θεωρητικοί του δρόμου μιλούν για «μια ανελεύθερη δημοκρατία» ή για μια κίνηση «προς μια μη ανταγωνιστική απολυταρχία», δηλαδή του τύπου Πούτιν.

Αρκετοί εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης παραδέχονται τελικά ότι πρόκειται για μια καθαρή και σκληρή δικτατορία και ότι η θεωρητική ύπαρξη της πιθανότητας διοργάνωσης εκλογών δεν είναι καθόλου καθοριστικό επίτευγμα. «Δεν έχει νόημα σήμερα να μιλάμε για νόμο, Σύνταγμα ή ακόμα και για εκλογές. Επειδή αυτοί οι πυλώνες δημοκρατίας δεν υπάρχουν στην Τουρκία εδώ και πολύ καιρό. Η τουρκική δημοκρατία δεν είναι άρρωστη. Γιατί οι νεκροί δεν αρρωσταίνουν ποτέ», λέει ο καθηγητής Τσενγκίζ Ακτάρ, από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.