Ο αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος της Τουρκίας, κ. Μπαχτσελί, κασκαντέρ του Ερντογάν, πρότεινε στις 22 Οκτωβρίου ένα σχέδιο «λύσης» του κουρδικού: Ο Οτσαλάν μπορεί να έρθει στο τουρκικό κοινοβούλιο και να κηρύξει τη διάλυση του PKK και να επιστρέψει όπλα!

Μετά από αυτό το κάλεσμα, το καθεστώς έχει εντείνει την καταστολή κατά των Κούρδων: Διορισμός διοικητών στη θέση των εκλεγμένων Κούρδων δημάρχων, σύλληψη δώδεκα Κούρδων δημοσιογράφων και καλλιτεχνών, απειλές για στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των Κούρδων της βόρειας Συρίας, απαγόρευση επισκέψεων στους δικηγόρους του Οτσαλάν. Επιπλέον, η ολοκληρωτική καταστολή συνεχίζει την πορεία της κατά των γυναικών, των ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για το περιβάλλον, ακόμη και εναντίον των αγροτών, που υπερασπίζονται τη γη τους ενάντια στα αφεντικά των ορυχείων και των κατασκευαστικών εταιρειών.

Η πλειοψηφία των Κούρδων, δηλαδή οι ηγέτες του DEM (Κόμμα Ισότητας και Λαϊκής Δημοκρατίας, 57 έδρες από τις 593) επιθυμούν να διατηρήσουν την ελπίδα για το άνοιγμα μιας νέας ειρηνευτικής διαδικασίας, δηλαδή την επανέναρξη των συνομιλιών μεταξύ του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, που είναι στη φυλακή από το 1999, και των πολιτικών εκπρόσωπων της τουρκικής κυβέρνησης. Οι Κούρδοι ηγέτες, που έχουν ήδη μάθει πολλά από την Πρώτη Ειρηνευτική Διαδικασία (2013-2015), η οποία ανατράπηκε ξαφνικά από τον Πρόεδρο Ερντογάν, εξακολουθούν να είναι καχύποπτοι για τους ελιγμούς της εξουσίας.

Παρατηρούμε ότι αυτή τη στιγμή απουσιάζει η εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο μερών. Η έλλειψη διαφάνειας είναι ένα άλλο εμπόδιο. Επιπλέον, υπενθυμίζεται ότι οι πρωτοβουλίες καθοδηγούνται από πολιτικά πρόσωπα και όχι από θεσμούς.

Για την Άγκυρα, ο Οτσαλάν μπορεί να είναι ο καλύτερος συνομιλητής. Οι Κούρδοι τρέφουν μεγάλη εκτίμηση αλλά και αδυναμία στον αδιαμφισβήτητο αρχηγό τους, που βρίσκεται στο κελί του στο νησί Ιμραλί (Μαρμαρά) εδώ και 25 χρόνια.

«Αν θέλετε ειρήνη, τότε πρέπει να σταματήσετε να προσπαθείτε να καταστρέψετε το πνεύμα και την ελπίδα των Κούρδων», προειδοποιεί η κ. Τουλάι Χατιμογκιουλάρι, συμπρόεδρος του DEM.

Η στρατηγική του MHP του Μπαχτσελί (47 έδρες) και των εκπροσώπων του κυβερνώντος κόμματος (AKP, 267 έδρες) θα ήταν να κάμψουν τον λαιμό των Κούρδων, πιστεύουν αρκετές κουρδικές προσωπικότητες, όπως και της τουρκικής αριστεράς. Το καθεστώς εξακολουθεί να υπερασπίζεται την αρχή «ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα, μια σημαία». Θέλει να δει τους Κούρδους να σχηματίζουν συμμαχία με αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία χωρίς να τους παραχωρούν κανένα από τα δικαιώματα που διεκδικούν.

Δηλαδή, «ένα συνταγματικό καθεστώς (άρα επίσημα και νομικά η συλλογική και ατομική αναγνώριση των Κούρδων και της κουρδικότητας), η ελευθερία μάθησης και διδασκαλίας στα κουρδικά, ιθαγένεια σε ισότιμη βάση με τους Τούρκους, τοπική αυτονομία σε περιοχές με μεγάλη κουρδική πλειοψηφία, και τέλος κάθε διάκρισης κατά των Κούρδων».

Οι Κούρδοι ηγέτες έχουν ήδη δηλώσει δημοσίως πολλές φορές ότι δεν θέλουν ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, αλλά ότι θέλουν να ζήσουν σε μια πραγματικά δημοκρατική Τουρκική Δημοκρατία.

Από την πλευρά της εξουσίας, εκπρόσωποι και αρθρογράφοι κοντά στον Ερντογάν εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τις παραδοσιακές επίσημες θέσεις: Η Τουρκία είναι μια ενιαία δημοκρατία και επομένως αδιαίρετη. Οι Κούρδοι χειραγωγούνται από Αμερικανούς και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Ο τουρκικός στρατός και οι αρχές επιβολής του νόμου θα πολεμήσουν μέχρι να πεθάνει και ο τελευταίος αυτονομιστής τρομοκράτης.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι κεμαλικοί του CHP (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, 128 έδρες) δεν φαίνεται να αισθάνεται πολύ άνετα με τις πρόσφατες εξελίξεις. Ορισμένοι από τους αντιπάλους του Ερντογάν πιστεύουν ότι πρόκειται για «μια συνωμοσία της Ουάσιγκτον για τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους συμμάχου με το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή για την καλύτερη καταπολέμηση των στόχων της Τεχεράνης. Η νέα αμερικανική κυβέρνηση, που υποστηρίζει τους Κούρδους της Συρίας, θέλει επίσης να αποδυναμώσει το καθεστώς Άσαντ στη Δαμασκό.

«Το κουρδικό πρόβλημα είναι μια μοναδική περίπτωση», έλεγε ο δημοσιογράφος που πέθανε στις 3 Μαΐου στην Κολωνία, ο Τσελάλ Μπασλαντζίκ, σπουδαίος ειδικός επί του θέματος. «Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις χώρες (Τουρκία, Ιράκ, Ιράν και Συρία) που εμπλέκονται, καθώς και η Μόσχα, η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες. Πρέπει να προσθέσουμε και τις άλλες πρωτεύουσες της περιοχής, ξεκινώντας από το Τελ Αβίβ. Γι’ αυτό, μόνοι τους ο Ερντογάν και ο Οτσαλάν δεν μπορούν πλέον να λύσουν  το πρόβλημα», πίστευε.

Ούτε το μαστίγιο, ούτε το καρότο, ούτε και τα δύο ταυτόχρονα, δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα να δημιουργήσουν μια θετική ατμόσφαιρα για τη λύση της σύγκρουσης.

«Η ελπίδα είναι το ψωμί των φτωχών», λέει μια τουρκική παροιμία. Το πρόβλημα είναι ότι η τιμή του ψωμιού αυξάνεται καθημερινά και ο αριθμός των φτωχών τουλάχιστον τριπλασιάζεται κάθε εβδομάδα.