Απεργία πείνας πραγματοποιούν από τον Φεβρουάριο δεκάδες κρατούμενοι στις στρατιωτικές φυλακές του Γκουαντανάμο, αντιδρώντας στις συνθήκες διαβίωσής τους, οι οποίες διαρκώς επιδεινώνονται. Την περασμένη Κυριακή, η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε τη συγκλονιστική μαρτυρία ενός κρατούμενου από την Υεμένη. Ο απεργός πείνας Samir Naji al Hasan Moqbel κρατείται στο Γκουαντάναμο από το 2002.

Ads

Ακολουθεί ολόκληρη η μαρτυρία του, όπως δημοσιεύεται στους New York Times:
 
Ένας άντρας εδώ ζυγίζει 35 κιλά. Ένας άλλος 44. Τελευταία φορά που έλεγξα, εγώ ζύγιζα 60 κιλά, αλλά αυτό ήταν πριν από έναν μήνα.
 
Βρίσκομαι σε απεργία πεινάς από τις 10 Φεβρουαρίου και έχω χάσει περισσότερα από 15 κιλά. Δεν θα φάω μέχρι να αποκατασταθεί η αξιοπρέπειά μου.
 
Θα μπορούσα να έχω γυρίσει στο σπίτι μου πριν από χρόνια – κανείς δεν πιστεύει σοβαρά ότι συνιστώ απειλή- όμως είμαι ακόμα εδώ. Πριν από χρόνια, ο στρατός είπε ότι ήμουν «φρουρός» του Οσάμα μπιν Λάντεν, όμως αυτό είναι ανοησία, θαρρείς βγαλμένη από τις αμερικάνικες ταινίες που έβλεπα παλιά. Πλέον δεν φαίνονται ούτε καν να το πιστεύουν. Δεν φαίνεται όμως και να τους νοιάζει πόσο καιρό θα μείνω εδώ.
 
Όταν βρισκόμουν στην πατρίδα μου, στην Υεμένη, το 2000, ένας παιδικός μου φίλος μου είπε ότι στο Αφγανιστάν θα μπορούσα να βγάζω περισσότερα από τα 50 δολάρια τον μήνα που κέρδιζα στο εργοστάσιο  και στήριζα την οικογένειά μου. Ποτέ δεν είχα ταξιδέψει πραγματικά και δεν ήξερα τίποτα για το Αφγανιστάν, οπότε είπα να το δοκιμάσω.
 
Έκανα λάθος να τον εμπιστευτώ. Δεν υπήρχε δουλειά. Ήθελα να φύγω, αλλά δεν είχα λεφτά για να γυρίσω πίσω. Μετά την αμερικανική εισβολή το 2001, διέφυγα στο Πακιστάν, όπως κι όλοι οι άλλοι. Οι Πακιστανοί με συνέλαβαν όταν ζήτησα να δω κάποιον από την πρεσβεία της Υεμένης. Έπειτα με έστειλαν στην Κανταχάρ κι από εκεί με το πρώτο αεροπλάνο στο Γκουαντάναμο.

Τον περασμένο μήνα, στις 15 Μαρτίου, ήμουν άρρωστος στο νοσκομείο της φυλακής και αρνήθηκα την τροφή. Μια ομάδα της Δύναμης Ακραίων Αντιδράσεων (ΔΑΑ), μια ομάδα οκτώ αξιωματικών της στρατιωτικής αστυνομίας με πλήρη εξάρτηση εισέβαλε στο δωμάτιό μου. Μου έδεσαν τα χέρια και τα πόδια στο κρεβάτι. Με τη βία μου έβαλαν έναν καθετήρα στο χέρι. Πέρασα 26 ώρες σε αυτή την κατάσταση, δεμένος στο κρεβάτι. Σε αυτό το διάστημα, δεν μου επετράπη να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα. Μου έβαλαν καθετήρα, πράγμα που ήταν επώδυνο, εξευτελιστικό και διόλου απαραίτητο. Δεν μου επέτρεψαν ούτε να προσευχηθώ.
 
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που μου πέρασαν από τη μύτη το σωληνάκι για να με ταΐσουν με το ζόρι. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο επώδυνο ήταν να με ταΐζουν έτσι. Καθώς μου το έχωνα, ένιωθα τάση για εμετό. Ήθελα να κάνω εμετό, αλλά δεν μπορούσα. Πονούσα στο στήθος, τον λαιμό και το στομάχι. Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τέτοιο πόνο. Δεν θα ευχόμουν τέτοια βάναυση τιμωρία για κανέναν.
 
Συνεχίζουν να με ταΐζουν με το ζόρι. Δυο φορές την ημέρα με δένουν σε μια καρέκλα στο κελί μου. Δένουν σφιχτά τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι μου. Ποτέ δεν ξέρω πότε θα έρθουν. Μερικές φορές έρχονται αργά το βράδυ, όταν έχω πια κοιμηθεί.
 
Υπάρχουν τόσοι πολλοί  από εμάς σε απεργία πείνας τώρα που δεν υπάρχει αρκετό ιατρικό προσωπικό για να πραγματοποιήσει το τάισμα με σωληνάκι. Για να προλαβαίνουν βάζουν πρόγραμμα.
 
Κατά τη διάρκεια μίας από τις φορές που με τάιζαν με το σωληνάκι η νοσοκόμα έσπρωξε  το σωληνάκι 45 εκατοστά μέσα στο στομάχι μου, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερο πόνο από τον συνηθισμένο, επειδή βιαζόταν.
 
Ήταν τόσο επώδυνο που παρακαλούσα να σταματήσουν να με ταΐζουν. Καθώς τελείωναν  λίγο από το «φαγητό» πιτσίλισε τα ρούχα μου. Τους ζήτησα να μου αλλάξουν ρούχα, αλλά ο φρουρός αρνήθηκε να μου επιτρέψει να διατηρήσω αυτή την ικμάδα αξιοπρέπειας.  
 
Όταν έρχονται να με δέσουν στηn καρέκλα, αν αρνηθώ καλούν τη ΔΑΑ. Συνεπώς έχω μία επιλογή. Είτε μπορώ να εξασκήσω το δικαίωμά μου να διαμαρτυρηθώ για την κράτησή μου και να με δείρουν ή να υποβληθώ σε ένα επώδυνο τάισμα δια της βίας.
 
Ο μόνος λόγος που είμαι ακόμα εδώ είναι ότι ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αρνείται να στείλει οποιονδήποτε κρατούμενο πίσω στην Υεμένη. Αυτό δεν βγάζει νόημα. Είμαι άνθρωπος, όχι διαβατήριο και αξίζω να μου συμπεριφέρονται ανάλογα.
 
Δεν θέλω να πεθάνω εδώ, όμως μέχρι κάνει ο Ομπάμα και ο πρόεδρος της Υεμένης, διακινδυνεύω τη ζωή μου κάθε μέρα.
 
Θα δεχτώ οτιδήποτε για να ξαναγινώ ελεύθερος. Τώρα είμαι 35 ετών. Το μόνο που θέλω είναι να ξαναδώ την οικογένειά μου και να κάνω μια δική μου οικογένεια.
 
Η κατάσταση είναι απελπιστική πια. Όλοι οι κρατούμενοι εδώ υποφέρουν βαθιά. Τουλάχιστον 40 άτομα κάνουν απεργία πείνας. Πολλοί λιποθυμούν από εξάντληση καθημερινά. Δεν φαίνεται τέλος στη φυλάκισή μας. Ελπίζω απλά εξαιτίας των βασάνων μας, τα μάτια όλου του κόσμου να ξαναστραφούν στο Γκουαντάναμο πριν να είναι πολύ αργά.
 
* Ο Samir Naji al Hasan Moqbel διηγήθηκε την ιστορία του, μέσω ενός Άραβα διερμηνέα, στους δικηγόρους του στη διάρκεια μιας τηλεφωνικής επικοινωνίας