Δύσκολα μπορεί να βρεθεί καλύτερο παράδειγμα αγαστής συνεργασίας μεταξύ της ιδεολογικής χειραγώγησης και του οικονομικού οφέλους, από την μετατροπή των θεωριών συνωμοσίας σε πηγή κέρδους. Μπορεί κάθε εμπορική διαφήμιση να εμπεριέχει ένα στοιχείο παραπλάνησης, αλλά ενώ στην παραδοσιακή διαφήμιση το μήνυμα αφορούσε την προώθηση ενός συγκεκριμένου προϊόντος, στην εποχή μας το προϊόν είναι το ίδιο το μήνυμα. «Αυτό που μετράει είναι ότι το κοινό παρακολουθεί, αυτό είναι και το αγαθό προς πώληση», λέει στην Deutsche Welle (DW) η Ζόε Σέρμαν, καθηγήτρια Οικονομικών στο Merrimarck College.

Το κοινό παρακολουθεί και αμείβεται γι’ αυτό, όχι όμως με μετρητά, αλλά σε είδος και συγκεκριμένα με περισσότερο χρόνο διασκέδασης. «Από την πώληση διαφημιστικού χώρου τα ΜΜΕ συσσωρεύουν έσοδα και παράγουν πλεονάσματα, τα οποία υπερβαίνουν τα έξοδά παραγωγής του πρωτογενούς περιεχομένου, που είχε προσελκύσει το κοινό» εξηγεί η Ζόε Σέρμαν. Και όταν αρχίζουν να διαπλέκονται μπίζνες και πολιτική, όπως συνέβη με πρωτοφανή τρόπο στη διακυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με όρους μάρκετινγκ και διασκέδασης.