Ο Γάλλος πρόεδρος πρέπει να περάσει από συπληγάδες, γράφει σήμερα η εφημερίδα. Δεν θα πρέπει να δώσει την εντύπωση, από τη μια πλευρά, ότι οι κυβερνήσεις των «μεγάλων» χωρών επιβάλλουν ένα είδος επώδυνης κάθαρσης στις «μικρές» χώρες, μολονότι αυτές επέτρεψαν τη διόγκωση των δαπανών τους. Και από τη άλλη, δεν θα πρέπει να δώσει λευκή επιταγή στην Ελλάδα, όπως φοβούνται οι Γερμανοί.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να μην ταπεινωθεί η Αθήνα, αλλά και να μην δυσαρεστηθεί το Βερολίνο.

Ο πρώτος στόχος, όπως αναφέρεται, των ευρωπαϊκών αρχών είναι να σταματήσει η κερδοσκοπία κατά του ευρώ, την ώρα που τα ελληνικά επιτόκια έχουν εκτιναχθεί, με τις υπέρογκες συμφωνίες ανταλλαγής αθέτησης κινδύνου, τα περίφημα Credit Default Swap.

Ο δεύτερος στόχος είναι η αποφυγή ενός φαινομένου ντόμινο που θα έπληττε και άλλες χώρες της Ευρώπης. Το 2008, η πτώχευση της Lehman Brothers δεν αποτελούσε ουσιαστικό κίνδυνο αλλά ήταν αρκετή για να προκαλέσει πανικό στις αγορές. Σήμερα, το χρέος της Ελλάδας βαρύνει λιγότερο από το 3% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, αλλά η κρίση εμπιστοσύνης θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλες χώρες. (Ισπανία, Πορτογαλία, Βρετανία).

Ο τρίτος στόχος είναι να δοθεί μια αποτελεσματική στήριξη στην Ελλάδα, ώστε να απομακρυνθεί το ενδεχόμενο προσφυγής της στο ΔΝΤ, από τον «Αμερικανό»- όπως τον αποκαλούν στην Ελλάδα- Παπανδρέου, γεγονός που θα αποτελούσε ήττα για την Ευρώπη, με μια χώρα μέλος της Ευρωζώνης να βρίσκεται υπό την κηδεμονία ενός μη ευρωπαϊκού οργανισμού.

Στην πραγματικότητα η Ευρώπη θα πρέπει να λειτουργήσει περισσότερο ως ασφαλιστής, παρά ως τραπεζίτης : Ελλάδα δεν χρειάζεται βοήθεια, αλλά εγγύηση για το χρέος της. Επαφίεται σε αυτήν να βρει τα μέσα για να το αποπληρώσει.

Ο Νικολά Σαρκοζύ δεν αναμένεται λοιπόν να εξαγγείλει βοήθεια προς την Ελλάδα, αλλά να επιβεβαιώσει την ευρωπαϊκή εγγύηση. Η Άγκελα Μέρκελ στηρίζει αυτή τη διαδικασία, μολονότι δεν μπορεί η ίδια να προχωρήσει περισσότερο δημόσια, για λόγους εσωτερικής πολιτικής.

..Όταν θα υποδέχεται τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο Νικολά Σαρκοζί θα έχει δύο ακόμη πράγματα στο μυαλό του:

Το πρώτο είναι κοινωνικού χαρακτήρα, καθώς οι κοινωνικές αντιδράσεις θα μπορούσαν να στραφούν, μελλοντικά, σε όλες τις κυβερνήσεις της γηραιάς ηπείρου, όπως και στη Γαλλία με τη μεταρρύθμιση των συντάξεων. Η λιτότητα δεν μπορεί λοιπόν να εφαρμοσθεί χωρίς διπλωματία και χωρίς την αίσθηση της πολιτικής.

Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι η Γαλλία θα προεδρεύσει, σε ένα χρόνο, της συνάντησης κορυφής της G20, η επιτυχία της οποίας κρίνεται αυτές τις μέρες.