Ο Steve Albini, τραγουδιστής, κιθαρίστας και μουσικός παραγωγός, υπεύθυνος για μια σειρά από τα πιο αξιόλογα άλμπουμ στην εναλλακτική μουσική σκηνή των ΗΠΑ, πέθανε σε ηλικία 61 ετών από καρδιακή προσβολή που υπέστη στο στούντιο ηχογράφησής του, όπως ανακοίνωσε το προσωπικό του στούντιο, Electrical Audio, μέσω του Pitchfork.

Ο Albini έκανε επίσης την παραγωγή των άλμπουμ των Nirvana, Pixies, PJ Harvey, αλλά και Jimmy Page και Robert Plant. Ήταν γνωστός για το DIY και πανκ ήθος του, αντιστεκόμενος στις υπηρεσίες streaming, και αρνούμενος να πάρει δικαιώματα από τις ηχογραφήσεις που παρήγαγε για άλλους καλλιτέχνες.

Αυτή την εποχή, οι Shellac, το προσωπικό του συγκρότημα, ετοίμαζαν το πρώτο τους άλμπουμ από το 2014, To All Trains, για να κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα.

Γεννημένος στην Καλιφόρνια το 1962, ο Albini εμπνεύστηκε μουσικά από το κίνημα του punk, κυρίως από τους Ramones, αλλά και από συγκροτήματα όπως οι Devo και οι Pere Ubu. Μετακόμισε στα προάστια του Σικάγο για να σπουδάσει δημοσιογραφία και παρασύρθηκε από την εύφορη underground μουσική σκηνή της πόλης, συνεισφέροντας σε zines και δουλεύοντας για την πανκ εταιρεία Ruthless Records.

Οι Shellac, που σχηματίστηκαν το 1992, πρωτοστάτησαν στην αμερικανική art-rock σκηνή, παίζοντας ένα μινιμαλιστικό αλλά παιχνιδιάρικα ρυθμικό στυλ με καθηλωτική αλληλεπίδραση μεταξύ του Albini, του ντράμερ Todd Trainer και του μπασίστα Bob Weston. Κυκλοφόρησαν πέντε άλμπουμ, συν το To All Trains που έρχεται την επόμενη εβδομάδα.

Παράλληλα με τη δική του μουσική, καλλιέργησε την τέχνη του πίσω από την κονσόλα μίξης. Μια εξέχουσα πρώτη αναγνώριση ήρθε με το Surfer Rosa, το ντεμπούτο των Pixies το 1988, ακολουθούμενη από πολλούς άλλους καθώς η grunge σκηνή άνθισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90: Jesus Lizard, Tad, Breeders και άλλοι. Βοήθησε να καθοριστεί ο ωμός ήχος του Rid Of Me της PJ Harvey το 1993, και την ίδια χρονιά είχε ίσως το πιο διάσημο credit του: το περίφημα απαγορευτικό In Utero των Nirvana, η συνέχεια του Nevermind. Η σκληρή παρουσίαση των ζοφερών τραγουδιών του συγκροτήματος ενόχλησε την εμπορικά σκεπτόμενη εταιρεία Geffen, με την οποία ο Albini συγκρούστηκε – το άλμπουμ κατέληξε να περιλαμβάνει δύο singles που είχαν πιο φωτεινή παραγωγή σε σύγκριση με το υλικό του Albini.

Ο Albini λατρεύτηκε από τους μουσικούς για την ανεπιτήδευτη προσέγγισή του, δίνοντας έμφαση στις προθέσεις του κάθε καλλιτέχνη αντί να επιβάλλει μια συγκεκριμένη φόρμα παραγωγής. Προτιμούσε επίσης τις αναλογικές τεχνικές παραγωγής, ανακοινώνοντας απότομα «fuck digital» στα sleevenotes του Songs About Fucking.