Η πακιστανική πόλη Sialkot παράγει περίπου 60 εκατομμύρια μπάλες ποδοσφαίρου, ραμμένες στο χέρι σε ένα έτος Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μετά την απαγόρευση της παιδικής εργασίας, οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην πόλη αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα εντοπισμού νέων εργατών.

Οι τιμές κυμαίνονται ανάλογα με το μοντέλο της μπάλας. Για κάθε μπάλα που ράβουν οι εργαζόμενοι του εργοστασίου της πόλης λαμβάνουν από 545 έως 63 πακιστανικές ρουπίες (€0.48 έως €0.55). Στις καλές ημέρες φτιάχνουν μέχρι και 6 μπάλες εντός 8 ωρών, όπως δηλώνουν οι εργαζόμενοι.

Κατά μέσο όρο, οι κάτοικοι της Sialkot κερδίζουν 1,000 ευρώ το μήνα, δηλαδή τα διπλάσια του μέσου μισθού της χώρας, εξαιτίας της βιομηχανίας αθλητικών ειδών. Στην πόλη δραστηριοποιούνται επίσης κατασκευαστές χειρουργικών εργαλείων, δερμάτινων ειδών και μουσικών οργάνων. Όλες οι μπάλες και τα χειρουργικά νυστέρια εξάγονται.

Τα εργοστάσια της Sialkot παρέχουν 40 εκατομμύρια ποδοσφαιρικές μπάλες το χρόνο, ενώ σε έτος Παγκοσμίου ή Ευρωπαϊκού Κυπέλλου ο αριθμός των εξαγόμενων μπάλων ανέρχεται σε 60 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι πρόκειται για το 70% της παγκόσμιας παραγωγής σε ραμμένες στο χέρι μπάλες. Σύμφωνα με το μύθο, η επιτυχία της Sialkot ως η παγκόσμια πρωτεύουσα της ποδοσφαιρικής παραγωγής ξεκίνησε όταν ένας άνθρωπος επανόρθωσε μια δερμάτινη μπάλα για τους Βρετανούς αποικιακούς στρατιωτικούς αξιωματούχους περίπου έναν αιώνα πριν. Από κει και πέρα ξεκίνησε η παραγωγή δικών της μπάλων. Το όνομα του ανθρώπου αυτού ήταν Syed Sahib και η πόλη ονόμασε έναν δρόμο προς τιμήν του.

Η διεθνής κατακραυγή για την εργασία παιδιών στο ράψιμο οδήγησε στην κατάργησή της, καθώς οι εταιρείες αθλητικών ειδών άρχισαν να ανησυχούν για την επίδραση μιας τέτοιας αντίδρασης στη φήμη τους. Το 1997, Πακιστανοί προμηθευτές και εκπρόσωποι της Unicef και της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας υπέγραψαν τη Συμφωνία της Ατλάντα, στην οποία συμφωνήθηκε ο τερματισμός της παιδικής εργασίας στη βιομηχανία αθλητικών ειδών.

Για τον απόλυτο έλεγχο της εφαρμογής της συμφωνίας, απαγορεύτηκε το ράψιμο στο σπίτι και όλοι οι εργαζόμενοι έπρεπε να εργάζονται αποκλειστικά στα εργοστάσια. Στο Πακιστάν λειτουργεί πλέον η Ένωση Παρακολούθησης της Παιδικής Εργασίας, η οποία έχει επιφορτιστεί με τον έλεγχο των εργοστασίων και των εγγράφων των εργαζόμενων.

Το πρόβλημα της παιδικής εργασίας, ωστόσο, δεν λύθηκε. Τα παιδιά εξακολουθούν να εργάζονται, πλέον σε εργοστάσια που ενδιαφέρονται λιγότερο για τη «φήμη» τους. Τα απιδιά εργάζονται σε κατασκευές και σε εταιρείας επεξεργασίας μετάλλου.

Πηγή: Spiegel