Ο Ελβετός αρχισυντάκτης και εκδότης Roger Köppel είναι φωνακλάς, οξύς και προκλητικός – χαρακτηριστικά που δεν έχουν συνδεθεί με τους συμπατριώτες του. Οι θέσεις του είναι δεξιές και ενώ δεν εμφανίζονται να εκφράζουν την πλειοψηφία του ελβετικού λαού, ο ίδιος τελευταία φαίνεται να θεωρείται ευρέως η νέα, αυθεντική φωνή της Ελβετίας.

Ο Köppel βρίσκεται στα μισά της δεκαετία των 40 ετών και μοιάζει αιώνια νέος, με ελαφρά ανακατεμένα μαλλιά και στρογγυλά γυαλιά με μεταλλικό σκελετό. Είναι ιδιαίτερα αδύνατος και φορά ένα κουστούμι που είναι – και φαίνεται – ακριβό. Ο αστός δημοσιογράφος αυτός έχει αφιερώσει τον εαυτό του στο δεξιό του κόμμα SVP και στον ηγέτη του Christoph Blocher, ενώ πριν από τρία χρόνια αγόρασε την φιλελεύθερη, με αριστερές τάσεις εβδομαδιαία εφημερίδα Weltwoche και την μετέτρεψε σε ένα συντηρητικό δεξιό περιοδικό άποψης.

Ως αρχισυντάκτης και εκδότης, σπάνια διαφωνεί με το SVP στα άρθρα άποψης, αν και δεν είναι μέλος του κόμματος. Είναι η προσωποποίηση της πολεμικής των δεξιών διανοούμενων εκφράζοντας τα δεξιά αισθήματά του με έναν τρόπο που οι συμπατριώτες του δεν έχουν ξαναδει. «Όλοι οι Γερμανοί υπουργοί οι οποίοι περνάνε τα ελβετικά σύνορα, θα έπρεπε να συλληφθούν», έγραψε ο Köppel, ύστερα από την κίνηση των γερμανικών αρχών να αγοράσουν ένα cd το οποίο περιείχε κλεμμένα δεδομένα σχετικά με λογαριασμούς τραπεζών στην Ελβετία. «Με το να αγοράσει το CD αυτό, η Γερμανία γίνεται αποδέκτης κλεμμένων αγαθών», λέει στην εκπομπή του, και προσθέτει «Η γερμανική κυβέρνηση ξοδεύει εκατομμύρια για να ενθαρρύνει τους πληροφοριοδότες να παραβιάσουν τον ελβετικό νόμο».

Όταν ο Köppel εμφανίζεται στην τηλεόραση, η ρητορική του ξεπερνά πολλούς πολιτικούς. Στις αρχές του Φλεβάρη, το εξώφυλλο του περιοδικού του έφερε την καρικατούρα της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Angela Merkel, η οποία κρατούσε μαστίγιο και ίππευε τον Ελβετό υπουργό Οικονομικών Hans-Rudolf Merz. Για τον Köppel το δημοψήφισμα κατά των μιναρέδων, δεν αποτελεί «μια έκφραση φόβου, αλλά μια έκφραση κουράγιου». Γράφει: «Ο μιναρές είναι το εμφανές σύμβολο της ισλαμικής κατάκτησης».

Ποιο είναι το κίνητρο του Roger Köppel; Επιδιώκει απλά να προκαλέσει ή πιστεύει πραγματικά αυτά που λέει και γράφει; Επιθυμεί την προσοχή ή την πραγματική αναγνώριση; Είναι ακόμα ένας δημοσιογράφος ή έχει ήδη γίνει πολιτικός;

Ο Köppel μιλάει σαν πολιτικός, ασκεί κριτική στην κυριαρχία της δημόσιας ζωής από ένα «mainstream» ρεύμα που δεν πιστεύει πλέον στην παραδοσιακή εικόνα της Ελβετίας. Γιατί αγαπάνε τόσο πολύ την ελευθερία τους οι Ελβετοί; «Επειδή ζουν στα αφιλόξενα βουνά και, συνεπώς, είναι συνειδητά αποφασισμένοι να είναι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους» απαντά. Εκθειάζει την άμεση δημοκρατία και την ευφυία των απλών ανθρώπων. Μία από τις αντιφάσεις του Köppel είναι ότι, ως μέλος της ελίτ, ασκεί κριτική στην ελίτ της χώρας.

Ο Köppel κάποτε ήταν ένα φιλελεύθερος, αριστερών τάσεων δημοσιογράφος, αρχικά ως συντάκτης αθλητικών για την ημερήσια εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung και μετά ως πολιτιστικός συντάκτης στην επίσης ημερήσια Tages-Anzeiger. Σύντομα έγινε αρχισυντάκτης του αξιοσέβαστου ένθετου περιοδικού Das Magazin όπου τράβηξε την προσοχή με το απολιτίκ και πρωτότυπο δημοσιογραφικό του ύφος.

Αλλά μια μέρα, το 2000, συναντήθηκε με τον ηγέτη του SVP και πατρική φιγούρα της ελβετικής δεξιάς Christoph Blocher, μια προσωπικότητα μισητή στους τότε κύκλους του Köppel. Η συνέντευξη η οποία επρόκειτο να διαρκέσει 30 λεπτά τελικά κράτησε τρεις ώρες, λέει ο Köppel, και στο τέλος της ακόμα είχε ερωτήσεις να του κάνει. Του ζήτησε να συναντηθούν ξανά και να γράψει γι’αυτόν θετικά – αντίθετα με όλους τους άλλους.

Ο Köppel έγινε θαυμαστής του Blocher. Σήμερα τον θαυμάζει για την φυσική αίσθηση εξουσίας που αποπνέει και για το κατόρθωμά του να φτιάξει μια επιχείρηση – αυτοκρατορία αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, ενώ κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Ελβετίας. Έτσι, η μετέπειτα καριέρα του Köppel ευθυγραμμίστηκε με αυτή του Blocher. Ο Blocher, έγραψε σε ένα άρθρο του ο Köppel, «είναι ένα πυρηνικό μίγμα από Margaret Thatcher, Ronald Reagan και Franz Josef Strauss (πρώην συντηρητικός Γερμανός πολιτικός)».

Στις κατηγορίες ότι γράφει μοναχά αυτά που θέλει ο Blocher να διαβάσει, συγκρίνει τον πολιτικό με τον Diego Maradona: «δεν έχει νόημα να γράψεις κάτι κακό για τον Maradona, εξακολοεθεί να είναι ο ξεχωριστός ποδοσφαιριστής της γενιάς μας».

Παρόλο που η κυκλοφορία της συντηρητικής πλέον Weltwoche είναι σημαντικά χαμηλότερη από αυτή της κύριας ημερήσιας εφημερίδας της χώρας, ο Köppel είναι ο πιο γνωστός μεταξύ των Ελβετών αρχισυντακτών. Είναι 44 ετών και αισθάνεται ότι μπορεί να κάνει ότι επιθυμεί. Απέλυσε εργαζόμενους στην Weltwoche επειδή αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τη δεξιά γραμμή του – οι εναπομείναντες υπάλληλοι αντιμετωπίζονται ως έμπιστοι σύντροφοι, των οποίων η δουλειά είναι να ακονίζουν τις θεωρίες του: «Χρειάζομαι προσοντούχο αντίλογο» τους λέει, όταν κανείς δεν λέει τίποτα.

Αντιμετωπίζει τον κόσμο ως ένα μέρος όπου όλοι οι υπόλοιποι καλούνται να ανακαλύψουν πράγματα τα οποία ο ίδιος ήδη γνωρίζει και όπου βρίσκεται πάντα μια σκέψη μπροστά από όλους τους υπόλοιπους. Για τον Köppel όλα καταλήγουν να αποτελούν θέμα ορισμού και ανάπτυξης του σωστού επιχειρήματος: αν οι Ελβετοί αντιτίθενται στους μιναρέδες, αυτό δεν είναι ξενοφοβία αλλά αγάπη για την ελευθερία, κι αν επιθυμούν να διατηρήσουν το απόρρητο των ελβετικών τραπεζών δεν είναι προστασία της φοροδιαφυγής αλλά, ξανά, αγάπη για την ελευθερία.

«Γιατί οι γυναίκες είναι τόσο αριστερές» ρωτούσε σε άρθρο του, το 2007, και απαντούσε: «πρέπει να συμβαίνει επειδή οι γυναίκες δεν χρειάζεται να ανησυχούν για το πώς θα βγάλουν τα προς το ζην στην αγορά, τόσο όσο οι άντρες. Όπως όλοι οι αριστεροί γενικά, οι γυναίκες τείνουν να ξοδεύουν χρήματα που κέρδισαν άλλοι πρώτα». Περιγράφει το φεμινισμό ως την «εκδίκηση των όχι και τόσο γοητευτικών γυναικών κατά αντρών με γοητευτικές συζύγους».

O Köppel είναι επίσης γνωστός για τις αλλαγές στις απόψεις του: πριν από ένα χρόνο αρχικά έγραψε ότι το τραπεζικό απόρρητο έπρεπε να καταργηθεί για τους φοροφυγάδες. Μια εβδομάδα αργότερα έγραψε το ακριβώς αντίθετο και έκτοτε υποστηρίζει το απόρρητο των τραπεζών με κάθε ευκαιρία. «Απλά έκανα λάθος, δεν έκρινα σωστά τα πράγματα αρχικά» εξηγεί για αυτή την αλλαγή στάσης.

Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά. Κατά την οικονομική κρίση χαρακτήρισε την ελβετική τράπεζα UBS ως ικανή για το μέλλον μπροστά της. Μια εβδομάδα αργότερα, η τράπεζα ανακοίνωσε ότι χρειαζόταν την κρατική βοήθεια για να επιβιώσει της κρίσης.

Ο Köppel λέει ότι θέλει να διαφωτίσει το λαό, στο όνομα όλων των δεξιών της χώρας οι οποίοι δεν αντιμετωπίζονται σοβαρά από τα άλλα μέσα. Λέει ότι μια «στάση συνέπειας» είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το ίδιο…

Πηγή: Spiegel Online