Ο τίτλος ακούγεται αθώος, αλλά οι αλήθειες που παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ «Kleine Germanen» (Μικροί Γερμανοί) είναι τρομακτικές. Πρόκειται για το νέο ντοκιμαντέρ των Frank Geiger και Mohammad Farokhmanesh που προσπαθεί να ρίξει φως σε μία πολύ σκοτεινή πραγματικότητα. Στο πώς οι νεοναζί γονείς εμφυσούν την ακραία ιδεολογία τους στα παιδιά τους.

Στην ταινία παρουσιάζονται διαβόητες προσωπικότητες της γερμανικής ακροδεξιάς, όπως ο Götz Kubitschek, ένας γνωστός νεοναζί εκδότης και δημοσιογράφος ή ο Sigrid Schüssler, ο πρώην πολιτικός του ακροδεξιού NPD, που αποκαλύπτουν τα «ιδανικά» τους για την παιδεία και παιδιά.

Οι κινηματογραφιστές αποφεύγουν σκόπιμα να τους διακόψουν ή να αντιπαρατεθούν μαζί τους, αφήνοντας τους να ξεδιπλώσουν το εύρος του τρομακτικού τους οράματος. Τα σχόλια που εμπεριέχονται στην ταινία προέρχονται από ερευνητές εξειδικευμένους στον δεξιό εξτρεμισμό, οι οποίοι δεν εμφανίζονται στην οθόνη, για λόγους ασφαλείας. Σε άλλες σκηνές, ο φακός ακολουθεί παιδιά σε ένα ακροδεξιό στρατόπεδο της νεολαίας.

Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει επίσης ένα animation που παρουσιάζει την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που ονομάζεται «Έλσα» και κατάφερε να εγκαταλείψει την ακροδεξιά κοινότητα στην οποία μεγάλωσε. Η ιστορία της αποκαλύπτει μια παιδική ηλικία που πλήττεται από την εξτρεμιστική ανατροφή, αλλά δείχνει επίσης ότι κάποιος μπορεί να ξεφύγει αν το θέλησε, παρά τα χρόνια της κατήχησης που έχει υποστεί.

Μιλώντας στην Deutsche Welle οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ λένε ότι αφορμή για να ξεκινήσουν την έρευνά του ήταν η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που έπασχε από διαβήτη και του οποίου οι ακροδεξιοί γονείς αρνούνταν να της χορηγηθεί ινσουλίνη, επειδή απέρριπταν την επικρατούσα ιατρική, θεωρώντας την «εβραϊκό κατασκεύασμα». Ήταν κάτι που τους τρόμαξε, καθώς λόγω ιδεολογίας αυτοί οι άνθρωποι κάνουν πολλά παιδιά, τα οποία μεγαλώνουν σε αυτή την ακροδεξιά παράνοια. Ο αριθμός τους μάλιστα ενδέχεται να ξεπερνά τα 20.000.

Εξηγώντας γιατί έδωσαν βήμα στους ακροδεξιούς χωρίς να σχολιάσουν τα λεγόμενά τους, λένε ότι επέλεξαν αυτή την προσέγγιση, γιατί μιλώντας με ειδικούς επί εξτρεμισμού κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η ήδη σκληρή υπάρχουσα αντιπαράθεση με την άκρα δεξιά δεν κατάφερε παρά να σκληρύνει τα μέτωπα της. Σημειώνουν επίσης πως στόχος τους είναι να ακούσει το κοινό και να συζητήσει επί αυτής της θλιβερής πραγματικότητας.

Πώς λειτουργούν λοιπόν αυτές οι οικογένειες; Αυτές οι οικογένειες έχουν έναν ισχυρό πατέρα που ασκεί πίεση στα παιδιά. Πρόκειται για τον οικογενειακό ηγέτη που καθορίζει πώς λειτουργούν τα πράγματα και επιβάλλει στα υπόλοιπα μέλη τη την αποδοτικότητα. Τα παιδιά εκτελούν διαταγές και δεν έχουν περιθώριο συζήτησης κι ενστάσεων. Τα συναισθήματα δεν αποτιμώνται ιδιαίτερα – το μόνο αποδεκτό συναίσθημα είναι η αγάπη της οικογενειακής εστίας και της πατρίδας.

Λένε πως έτσι εξασφαλίζουν μια προστατευμένη παιδική ηλικία για τους ανθρώπους που φέρνουν στη ζωή.

«Πρέπει κάτι να κάνουμε για αυτά τα παιδιά, γιατί ότι έχουμε κάνει δεν έχει λειτουργήσει», καταλήγουν οι ντοκιμαντερίστες.