Την καθημερινότητα μιας γυναίκας στη Λωρίδα της Γάζας περιγράφει η Fatma Al Zahraa Sehwail, δημοσιογράφος, ερευνήτρια και συγγραφέας.

Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Al Jazeera, η ίδια αναφέρεται σε μια ερώτηση που της κάνουν συχνά φίλοι της από το εξωτερικό, που μπορεί να μοιάζει συνηθισμένη, αλλά όταν βρίσκεσαι στη Γάζα, μάλλον δεν μπορεί να απαντηθεί: «πώς είσαι;».

Η ίδια θεωρεί πως «τη χρησιμοποιούν ως έναν τρόπο για να διαβεβαιώσουν τους εαυτούς τους ότι είμαι ακόμα ζωντανή», περιγράφοντας στη συνέχεια τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει, με το σπίτι της να έχει καταστραφεί και με την οικογένειά της αλλά και την ίδια να έχουν χάσει τα όνειρά τους για το μέλλον.

Πλέον, δεν έχουν ούτε στοιχειώδη υγειονομική περίθαλψη, όπως τονίζει.

«Ίσως χρειάζομαι ένα λεξικό για να με βοηθήσει να βρω μια ακριβή περιγραφή του πώς αισθάνομαι εν μέσω μιας γενοκτονίας», γράφει με νόημα.

Ακολουθεί η μαρτυρίας της, έτσι όπως την έγραψε η ίδια, σε πρώτο πρόσωπο:

«Πώς είσαι;». Είναι μια απλή ερώτηση που λαμβάνω καθημερινά σε μηνύματα από τους φίλους μου – Κενυάτες, Νιγηριανούς, Τούρκους, Βρετανούς, Ιορδανούς, Ιρανούς και Μαροκινούς. Αν και μπορεί να φαίνεται μια συνηθισμένη ερώτηση που κάνουν οι φίλοι μεταξύ τους, νιώθω ότι τη χρησιμοποιούν ως έναν τρόπο για να διαβεβαιώσουν τους εαυτούς τους ότι είμαι ακόμα ζωντανή.

Καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, αλλά κάθε φορά που βλέπω ένα μήνυμα με αυτή την ερώτηση, δυσκολεύομαι να απαντήσω.

Πώς είμαι, όταν σκέφτομαι συνεχώς το σπίτι μου, το οποίο εγκατέλειψα πανικόβλητη τη δεύτερη ημέρα της γενοκτονίας; Πώς είμαι, γνωρίζοντας ότι το μέρος που έχτισα χρόνια με τον σύζυγό μου έχει εξαφανιστεί από μια ισραηλινή αεροπορική επιδρομή; Πώς είμαι, όταν θυμάμαι τις εικόνες που είδα στα ρεπορτάζ των μέσων μαζικής ενημέρωσης που έδειχναν μόνο ένα σωρό από συντρίμμια στη θέση που βρισκόταν το σπίτι μου, όπου δημιουργήθηκαν τόσες πολλές γλυκές αναμνήσεις;

Πώς είμαι εγώ, καθώς τα όνειρά μου για την ολοκλήρωση του διδακτορικού μου βρίσκονται κάτω από τα ερείπια του σπιτιού μου; Πώς είμαι, όταν ακούω το κοριτσάκι μου να κλαίει και να με ρωτάει τι συνέβη στα παιχνίδια του; Πώς είμαι, όταν βλέπω τη μεγαλύτερη κόρη μου να χάνει την ελπίδα της για μόρφωση ακριβώς τη στιγμή που ήταν έτοιμη να ξεκινήσει το λύκειο; Πώς είμαι, όταν βλέπω τους γιους μου, που συνήθιζαν να πηγαίνουν κάθε μέρα στο γυμναστήριο, να πέφτουν σε απόγνωση, έχοντας χάσει τα όνειρά τους να γίνουν αστέρια στον αθλητισμό;

Πώς τα πάω, καθώς θυμάμαι ότι έχω χάσει όλες τις ερευνητικές εργασίες που έγραψα ποτέ στα ερείπια του σπιτιού μου; Πώς τα πάω, σκεπτόμενη κάθε βιβλίο που αγόρασα για να δημιουργήσω μια όμορφη βιβλιοθήκη για τα παιδιά μου; Όλα έχουν χαθεί.

Πώς τα πάω, ενώ ζω σε μια σκηνή που έχει επανειλημμένα πλημμυρίσει από τη βροχή και έχει κατακλυστεί από έντομα; Πώς τα καταφέρνω, ενώ ανησυχώ διαρκώς για την υγεία των παιδιών μου σε ένα μέρος όπου δεν μπορεί να βρεθεί η πιο στοιχειώδης υγειονομική περίθαλψη και τα πιο βασικά φάρμακα; Πώς τα καταφέρνω, γνωρίζοντας ότι τα παιδιά μου δεν τρώνε θρεπτικά τρόφιμα; Πώς τα καταφέρνω, γνωρίζοντας ότι εδώ και ένα χρόνο τρώμε κονσέρβες, ότι έχουμε ξεχάσει τη γεύση του κρέατος και του ψαριού;

Πώς τα πάω όταν περνάω ώρες ολόκληρες πλένοντας στο χέρι ρούχα και πιάτα; Πώς τα καταφέρνω όταν βλέπω τα παιδιά μου να τρέχουν πίσω από το φορτηγό με το νερό; Πώς τα καταφέρνω, ανησυχώντας για το πώς θα κρατήσω τα πράγματα καθαρά, καθώς η τιμή του σαπουνιού φτάνει σε εξωφρενικά επίπεδα; Πώς τα καταφέρνω όταν αναρωτιέμαι τι θα φορέσουν τα παιδιά μου το χειμώνα και πώς θα τα κρατήσω ζεστά;

Πώς τα πάω, ενώ ψάχνω ένα μέρος για να φορτίσω το τηλέφωνό μου, ώστε να μπορέσω να ολοκληρώσω τη δουλειά μου; Πώς τα πάω, παλεύοντας να γράψω στο τηλέφωνό μου ολόκληρα κείμενα; Πώς τα καταφέρνω, προσπαθώντας να βρω τη δύναμη να αφηγηθώ ιστορίες εν μέσω μιας γενοκτονίας; Πώς τα πάω, ενώ περπατάω μεγάλες αποστάσεις σε αναζήτηση μιας καλής σύνδεσης στο διαδίκτυο, για να ελέγξω τους συγγενείς μου και να βεβαιωθώ ότι είναι καλά;

Πώς φοβάμαι, καθώς ψάχνω τους καταλόγους των μαρτύρων και των αγνοουμένων, μήπως ανακαλύψω ένα όνομα που γνωρίζω; Πώς αντιμετωπίζω την απώλεια τόσων πολλών συγγενών και γειτόνων μου; Πώς είμαι, μέσα σε όλο αυτό τον πόνο και όλο αυτό το φόβο για το τι θα μας συμβεί αύριο; Πώς είμαι, ενώ μαζεύω τα παιδιά του καταυλισμού γύρω μου για να τους πω ιστορίες, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ανοίξω ένα παράθυρο ελπίδας γι’ αυτά και για μένα;

Πώς είμαι; Είναι μια καθημερινή ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω. Ίσως χρειάζομαι ένα λεξικό για να με βοηθήσει να βρω μια ακριβή περιγραφή του πώς αισθάνομαι εν μέσω μιας γενοκτονίας.

Έξω από τη Γάζα, το «Πώς είσαι;» είναι μια απλή ερώτηση που δεν απαιτεί πολλή σκέψη για να απαντηθεί, επειδή οι άνθρωποι έχουν το ανθρώπινο δικαίωμα «να είναι». Μέσα στη Γάζα, δεν ξέρουμε πού έχουν πάει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Όπου κι αν γυρίσουμε, υπάρχει η θέα και η μυρωδιά του θανάτου. Όπου κι αν πάμε, υπάρχουν χαλάσματα, σκουπίδια και λύματα.

Δούλεψα σκληρά για πολλά χρόνια για να μεγαλώσω τα παιδιά μου και να τους δώσω ένα πρότυπο ισχυρής, ανεξάρτητης γυναίκας για να θαυμάζουν. Δυστυχώς, τώρα έχω χάσει τη δύναμή μου. Εν μέσω αυτής της γενοκτονίας, δεν έχω την ικανότητα να απαντήσω ούτε σε μια απλή ερώτηση: Πώς είσαι;