Δύο χρόνια έχουν κλείσει από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Στην αρχή του πολέμου η σθεναρή αντίσταση της Ουκρανίας στη ρωσική επίθεση εξέπληξε τους πάντες. Τον πρώτο χρόνο όχι μόνο ανέκοψε τη ρωσική προέλαση, αλλά κατάφερε και να ανακτήσει μέρος των εδαφών της, χάρη και στη στρατιωτική βοήθεια της Δύσης.

Ωστόσο, το 2023 δεν ήταν καλή χρονιά για την ουκρανική αντεπίθεση.  Μόλις χτες, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι δήλωσε ότι η νίκη της Ουκρανίας θα εξαρτηθεί από την στρατιωτική βοήθεια της Δύσης, ενώ προειδοποίησε ότι οι ρωσικές δυνάμεις θα επιχειρήσουν άλλη μία επίθεση κατά της Ουκρανίας στο τέλος του Μαΐου ή το καλοκαίρι του2024.

Ποιες είναι οι προοπτικές, ειδικά σήμερα που όλο και λιγότεροι Ευρωπαίοι πιστεύουν πως η Ουκρανία μπορεί να νικήσει; Το Eurotopics καταγράφει τις απόψεις σχολιαστών από όλη την Ευρώπη.

Η Μόσχα θα μπορούσε να επιτεθεί από όλες τις πλευρές

Η ιταλική Avvenire προειδοποιεί πως ο  πόλεμος μπορεί να γυρίσει στην αρχή του:

«Η ρωσική εισβολή ξεκίνησε με προελάσεις κατά μήκος τεσσάρων αξόνων. Στα βόρεια προς το Κίεβο, στα ανατολικά προς το Χάρκοβο, στα νότια από την Κριμαία και στα νοτιοανατολικά από το κατεχόμενο Ντονμπάς. Εδώ και μέρες, η Ουκρανία αναμένει μια επανάληψη αυτής της κίνησης. Ίσως πρόκειται περισσότερο για φόβο, παρά για μια πραγματική απειλή. Γεγονός είναι ότι μελετάται και πάλι το ενδεχόμενο μιας νέας χερσαίας επίθεσης στο Κίεβο και το Χάρκοβο. Τα σύνορα, επίσης πρέπει να φυλαχθούν. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την κλιμάκωση των εναέριων επιθέσεων σε όλη τη χώρα , τη χρήση «αόρατων» πυραύλων και τα σμήνη μη επανδρωμένων αεροσκαφών πάνω από τη χώρα».

Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη μπορούν να αλλάξουν το παιχνίδι

Η ουκρανική ιστοσελίδα gazeta.ua συμβουλεύει για το πως η Ουκρανία θα μπορούσε να πάρει το πάνω χέρι στο πεδίο της μάχης:

«Αν πριν από δύο χρόνια ο ουκρανικός στρατός είχε τη σημερινή εμπειρία στη χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών, η εισβολή θα είχε αποτύχει από την αρχή. Η στρατιωτική χρήση των drones έχει φέρει μια πραγματική επανάσταση συγκρίσιμη με την εφεύρεση των πυροβόλων όπλων. Τα drones αντικαθιστούν τα αεροσκάφη, το πυροβολικό, τα άρματα μάχης και τους ελεύθερους σκοπευτές. … Υπό αυτές τις συνθήκες, οι στρατοί πρέπει να αλλάξουν. … Αλλά στο τέλος αυτή η αλλαγή θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης πουλά μπορούσε να βγάλει την Ουκρανία από το αδιέξοδο δίνοντάς της  τεχνολογικό πλεονέκτημα απέναντι σ’ έναν πολύ ισχυρότερο εχθρό».

Χάσμα ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και την κοινή γνώμη

Ο αρθρογράφος της ρουμάνικης καθημερινής εφημερίδας Adevărul Cristian Unteanu σχολιάζει τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις:

«Αν οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν την αλήθεια, τότε υπάρχει ένα σαφές χάσμα ανάμεσα στους πολίτες που έχουν υποστεί αμέτρητες πιέσεις, από την πανδημία έως τις οικονομικές συνέπειες της σύγκρουσης, και στις πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες που είναι προσηλωμένες σε ένα συγκεκριμένο όραμα και έχουν, ήδη, εν μέρει την οικονομία, ώστε η Ουκρανία να λάβει τις υποσχόμενες μαζικές παραδόσεις όπλων. … Μένει να δούμε αν αυτά τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης θα έχουν σημαντικό αντίκτυπο στο ερώτημα πώς θα είναι η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή από τον Ιούνιο και μετά».

Η κόπωση αποτελεί κρίσιμη πρόκληση για τον πόλεμο

Η ισπανική La Vanguardia βλέπει μια λογική, αλλά επικίνδυνη εξέλιξη:

«Το Κρεμλίνο θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι να πετύχει τους στόχους του. … Και το Κίεβο γνωρίζει ότι η πλήρης απελευθέρωση των ρωσοκρατούμενων εδαφών και η επιστροφή στα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα είναι ένα άπιαστο όνειρο. Οι Ουκρανοί πολίτες αρχίζουν, επίσης, να έχουν αμφιβολίες για τη νίκη. Αυτός ο σκεπτικισμός είναι κατανοητός, διότι η τραγική πραγματικότητα τροφοδοτεί την κόπωση ενός λαού που έχει βιώσει τον θάνατο χιλιάδων στρατιωτών και αμάχων συμπολιτών του και του οποίου το ηθικό δέχεται καθημερινά επιθέσεις. … Η σύγκρουση φαίνεται να παρατείνεται και θα μπορούσε να επηρεάζεται όλο και περισσότερο από την “κόπωση της Ουκρανίας”. Πράγμα που αποτελεί πρόβλημα για την Ευρώπη, διότι διακυβεύονται οι δυτικές αξίες και τα δυτικά συμφέροντα».

Όχι στην ηττοπάθεια

Η Ευρώπη δεν πρέπει να τα παρατήσει τώρα, προειδοποιεί η Le Figaro:

«Προτεραιότητα πρέπει να είναι να βοηθήσουμε το Κίεβο να περάσει την κρίσιμη φάση το 2024. Στο μεταξύ θα πρέπει να ανεβάσει ταχύτητα η αμυντική μας βιομηχανία. … Η ηττοπάθεια στο θέμα της Ουκρανίας θα σφραγίσει τη μοίρα μας για πολύ καιρό. Ο Ντόναλντ Τραμπ σχεδιάζει να υπονομεύσει τις αποτρεπτικές ικανότητες του ΝΑΤΟ αν εκλεγεί. Υπάρχει ο κίνδυνος αύριο η Ευρώπη να πρέπει να σταθεί μόνη της απέναντι σε μια αυταρχική ρωσική αυτοκρατορία. … Η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή επιλογή: είτε ο πολέμαρχος του Κρεμλίνου θα την κάνει κομμάτια, είτε η Ευρώπη θα μετατραπεί σε μια δύναμη ικανή να του αντισταθεί».

Ένα νέο σιδηρούν παραπέτασμα;

Η λεττονική Neatkarīgā βρίσκει τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης ανησυχητικά:

«Την ώρα που η Ρωσία και η Ουκρανία στοχεύουν στη νίκη, η Δύση έχει έναν εντελώς διαφορετικό στόχο: να αποτρέψει έναν πόλεμο στο έδαφός της… Είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν σε οτιδήποτε, απλά και μόνο για να αποφύγουν τον πόλεμο. … Με άλλα λόγια, η Δύση μπορεί να μιλάει όσο θέλει για μόνιμη υποστήριξη της Ουκρανίας, αλλά στην πραγματικότητα βλέπει ήδη την Ουκρανία ως καταδικασμένη σε αποτυχία. … Υπάρχει η αυξανόμενη πεποίθηση στην Ευρώπη ότι ο Πούτιν δεν θα έρθει με τα τανκς μετά τη συνθηκολόγηση της Ουκρανίας. Ότι θα ξαναγυρίσουμε να ζούμε όπως κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και πάλι».

Μειώνεται η πίστη στην επιτυχία της Ουκρανίας

Η στάση των Ευρωπαίων έχει αλλάξει τον τελευταίο χρόνο, σημειώνει η κροατική Večernji list, αναφερόμενη σε μελέτη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων:

«Η υποστήριξη για την Ουκρανία μεταξύ των Ευρωπαίων παραμένει υψηλή, αλλά σήμερα, δύο χρόνια μετά τη ρωσική εισβολή, μόλις το δέκα τοις εκατό των Ευρωπαίων πιστεύει ότι η Ουκρανία μπορεί να νικήσει τη Ρωσία. … Οι Ευρωπαίοι βλέπουν μια “συμβιβαστική λύση” ως την πιο πιθανή έκβαση της σύγκρουσης. … Πέρυσι τέτοια εποχή, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πίστευαν ότι η Ουκρανία έπρεπε να ανακτήσει όλα τα εδάφη που είχε χάσει. Τώρα πιστεύουν ότι οι πολιτικοί πρέπει να βρουν μια πιο ‘ρεαλιστική’ προσέγγιση με επίκεντρο τον καθορισμό του τι θα ήταν μια αποδεκτή ειρήνη».

Μουδιασμένοι και απάνθρωποι – ή νεκροί

Ο Ουκρανός συγγραφέας Andriy Lyubka συνοψίζει στην πορτογαλική Expresso:

«Κατά τη διάρκεια των δύο ετών του πολέμου, μάθαμε να εμπιστευόμαστε τη μοίρα. Συνηθίσαμε τους νεκρούς γύρω μας και συμβιβαστήκαμε με τη σκέψη του δικού μας ξαφνικού θανάτου. Δεν αντιδρούμε πλέον τόσο έντονα σε φρικτές ειδήσεις, έχουμε γίνει παχύδερμα. Ή το συναίσθημά μας σβήνει σταδιακά, γιατί κάθε μέρα που περνάει από τη φρίκη που καθορίζει τη ζωή μας, όλοι σιγά σιγά πεθαίνουμε. Το ανθρώπινο, το φυσιολογικό μέσα μας, πεθαίνει. Όλοι έχουν γίνει θύματα του πολέμου, τόσο όσοι έχουν σκοτωθεί από αυτόν όσο και όσοι είχαν την τύχη να επιβιώσουν (μέχρι στιγμής)».

Το σημείο καμπής ήταν το 2014

Η αλλαγή στη ρωσική κοινωνία ξεκίνησε πολύ πριν από την εισβολή πλήρους κλίμακας, εξηγεί ο οικονομολόγος Vladislav Inosemtsev στην εφημερίδα The Moscow Times:

«Τα δέκα χρόνια μετά την προσάρτηση της Κριμαίας έχουν δει μια σαρωτική μεταμόρφωση της ρωσικής κοινωνίας. Σιγά-σιγά, το Κρεμλίνο κατάφερε να αναγκάσει τους Ρώσους να αποδεχτούν τη διακοπή των υφιστάμενων δεσμών με τον κόσμο, να σφίξουν το ζωνάρι τους αδιαμαρτύρητα και να μην αντισταθούν στην αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης και στην πολλαπλάσια αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Είδαμε πώς οι αυθόρμητες διαδηλώσεις εξαφανίστηκαν από τους δρόμους και τις πλατείες αυτά τα δέκα χρόνια, ενώ η υποστήριξη προς τους εναλλακτικούς πολιτικούς έγινε τραγελαφικά χαμηλή… Ακόμη και η “διάσπαση των ελίτ”, την οποία είχαν προβλέψει σχεδόν όλα τα μέλη της αντιπολίτευσης, δεν έχει συντελεστεί».

Η Ρωσία δεν έχει πετύχει τίποτα

Ο Πούτιν δεν έχει πετύχει κανέναν από τους πολεμικούς του στόχους, επισημαίνει το  βουλγαρικό e-vestnik:

«Η αποκαλούμενη αποναζιστικοποίηση είναι κατ’ αρχήν αδύνατη, διότι δεν υπάρχει ναζιστικό καθεστώς στην Ουκρανία, οπότε, όπως είναι  φυσικό απέτυχε. … Η αποστρατιωτικοποίηση έχει επίσης αποτύχει. Η Ρωσία πέτυχε το αντίθετο – η Ουκρανία είναι σήμερα πολύ καλύτερα εξοπλισμένη από ό,τι ήταν πριν από τον πόλεμο. … Ούτε η επέκταση του ΝΑΤΟ έχει σταματήσει, το αντίθετο μάλιστα. Παραδοσιακά ουδέτερες χώρες όπως η Φινλανδία και η Σουηδία έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ [ή θα το κάνουν σύντομα] επειδή φοβούνται μια ρωσική επίθεση. Η Ουκρανία είναι υποψήφια χώρα και οι πολίτες της είναι, σήμερα, πολύ περισσότερο υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ».

Είναι ώρα για μια πιο τολμηρή, ταχύτερη υποστήριξη

Ο Timothy Garton Ash γράφει στην εσθονική Eesti Päevaleht:

«Οι ηγέτες των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών χωρών θα πρέπει να πάρουν ένα μάθημα από τις μικρότερες, όπως η Δανία, η Τσεχία και η Εσθονία. Δεδομένης της κρίσιμης κατάστασης στο μέτωπο της Ουκρανίας, πρέπει να είναι πιο τολμηροί, πιο γρήγοροι, πιο αποφασιστικοί. Και πρέπει να βρουν μια πιο άμεση, πιο παθιασμένη, πιο εμπνευσμένη γλώσσα – το είδος της γλώσσας που σίγουρα θα χρησιμοποιούσε ο ήρωας του Σολτς, ο πρώην καγκελάριος Βίλι Μπραντ. Οι κοινωνίες που εξακολουθούν να απολαμβάνουν έναν άνετο τρόπο ζωής σε καιρό ειρήνης, και όπου πολλοί προφανώς πιστεύουν ότι αυτός ο πόλεμος μπορεί σύντομα να τελειώσει με μια συμβιβαστική ειρηνευτική συμφωνία, πρέπει να ξυπνήσουν».

Οι κυρώσεις δεν αποτελούν προτεραιότητα για την Ολλανδία

Οι οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας εφαρμόζονται με μισή καρδιά, σημειώνει ο αρθρογράφος του ολλανδικού NRC Hubert Smeets:

«Η παράκαμψη των δυτικών κυρώσεων έχει γίνει ένας εντελώς νέος οικονομικός κλάδος, όπου οι εικονικές εταιρείες κερδοφορούν χάρη στον πόλεμο, και μόνο στη Μόσχα αλλά και στην Ολλανδία, όπου οι αρχές δεν δίνουν προτεραιότητα στην επιβολή του νόμου στο εμπόριο με τη Ρωσία. … Υπό το πρόσχημα της θεμελιώδους απόρριψης των εμπορικών φραγμών, κλείνουν τα μάτια, παρά τον ευρωπαϊκό πόλεμο που απειλεί επίσης την εθνική δημοκρατική έννομη τάξη από το 2022».

Ο υπερήφανος ουκρανικός λαός

Ο συγγραφέας Christoph Brumme που ζει στην Ουκρανία γράφει στην Neue Zürcher Zeitung ότι οι άνθρωποι τιμούν την ελευθερία τους παρά τον πόλεμο:

«Ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί Ουκρανοί δεν ήταν περήφανοι για τον πολιτισμό τους, ποτέ άλλοτε δεν τραγουδήθηκαν τόσα πολλά τραγούδια για την αγάπη τους για την πατρίδα τους. Περισσότερο από ποτέ, οι άνθρωποι εκτιμούν ότι ζουν σε μια ελεύθερη χώρα όπου, παρά τον στρατιωτικό νόμο, μπορούν να ασκούν κριτική στις πολιτικές της κυβέρνησης και να διαδηλώνουν. Στη χώρα του θανάσιμου εχθρού μπορεί να συλληφθείς επειδή διαβάζεις το σύνταγμα ή κρατάς ένα λευκό χαρτί σε μια δημόσια πλατεία».

Θα μπορούσαν να είναι τα κράτη της Βαλτικής

Σχολιάζει η λεττονική Neatkarīgā:

«Κοιτάζοντας σήμερα πίσω στα γεγονότα πριν από δύο χρόνια, μόνο ένα συμπέρασμα είναι δυνατό: όλοι μας (στη Λετονία και τις Βαλτικές χώρες) ήμασταν εξαιρετικά τυχεροί που ο Πούτιν επέλεξε την Ουκρανία ως στόχο του. Αν είχε σκεφτεί να εισβάλει στις χώρες της Βαλτικής για να εγκαταστήσει μια φιλοκρεμλινική κυβέρνηση στη Ρίγα, το Ταλίν και το Βίλνιους (πιθανότατα χωρίς καν να τις προσαρτήσει επίσημα) στις αρχές του 2022, το ΝΑΤΟ δύσκολα θα μπορούσε να αποτρέψει την υποταγή τους στη ρωσική κυριαρχία. … Ευτυχώς που το ΝΑΤΟ σήμερα δεν είναι το ίδιο που ήταν στις αρχές του 2022».

Η κοινή άμυνα μπορεί να καταρρεύσει

Πρόκειται επίσης για έναν πόλεμο για την κοινή γνώμη και τις εκλογές στη Δύση, προειδοποιεί το γαλλικό περιοδικό L’Obs:

«Το Κρεμλίνο έχει βρει συμμάχους στην καρδιά της αμερικανικής Γερουσίας. … Θα βρεθεί η Ευρώπη αντιμέτωπη με έναν τρελό ρωσικό ιμπεριαλισμό σε λίγους μήνες από τώρα; Μπορεί το όνειρο μιας κοινής άμυνας, που γεννήθηκε από τις στάχτες του 1945, να γίνει ακόμη πραγματικότητα; Την ώρα που τα ακροδεξιά κινήματα θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις φιλορωσικές θέσεις του Ούγγρου ηγέτη Βίκτορ Όρμπαν, αυτό είναι ένα από τα κρίσιμα ερωτήματα των επερχόμενων ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου».

Μη συνηθίσετε το status quo

Το El Periódico de Catalunya εικάζει:

«Μεγάλο μέρος της Ευρώπης έχει προφανώς συνηθίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αν και η εισβολή στην Ουκρανία και η ανάμειξη της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή πολιτική θα είναι αναμφίβολα ένα από τα κεντρικά θέματα της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια. … [Ο αείμνηστος Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ] Μπούτρος-Γκάλι έλεγε ότι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κρίση αν δεν μιλήσεις γι’ αυτήν. Αυτό δεν ισχύει για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ωστόσο όλο και περισσότερες φωνές ζητούν από την Ουκρανία να εγκαταλείψει το Ντονμπάς. … Αυτό θα δημιουργούσε επικίνδυνο προηγούμενο, διότι θα παραβίαζε την αρχή ότι τα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών μπορούν να αλλάξουν μόνο με τη ρητή συγκατάθεσή τους».

Το μέλλον της Ευρώπης διακυβεύεται

Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Στεφάν Σεζουρνέ συνοψίζει στη Le Monde γιατί η Ευρώπη δεν πρέπει να εγκαταλείψει την υποστήριξή της προς την Ουκρανία:

«Δεν πρέπει να υποκύψουμε στον πειρασμό της κούρασης ή της αδιαφορίας. … Οι σημερινές προσπάθειες στην Ουκρανία δεν είναι τίποτα μπροστά στις προσπάθειες που θα πρέπει να καταβάλουμε απέναντι σε μια Ρωσία που αισθάνεται νικήτρια. Ας διατηρήσουμε τον έλεγχο των τιμών της ενέργειας και των τροφίμων, της ελευθερίας και του πεπρωμένου μας. Ας επιλέξουμε την ενότητα έναντι της διαίρεσης, ως χώρα και ως Ευρωπαίοι. Η Ευρώπη είναι ένα σχέδιο ειρήνης και το μέλλον της Ευρώπης θα κριθεί στην Ουκρανία».

Ενίσχυση της αεράμυνας και νέες στρατολογήσεις

Ο ρουμανικός ιστότοπος Spotmedia αναλύει τις επιλογές που έχει στη διάθεσή του ο νέος διοικητής του ουκρανικού στρατού στρατηγός Ολεξάντρ Σύρσκι:

«Ο νέος διοικητής έχει μπροστά του δύο μεγάλες προκλήσεις τις οποίες ο προκάτοχός του δεν μπόρεσε να ξεπεράσει: τον μη έλεγχο του εναέριου χώρου και τον μειωμένο αριθμό στρατευμάτων μάχης. Το γεγονός ότι η Ουκρανία θα είναι σύντομα σε θέση να αναπτύξει περισσότερα μαχητικά αεροσκάφη F-16 και η έναρξη της εγχώριας παραγωγής μη επανδρωμένων αεροσκαφών θα μπορούσε να δώσει στην Ουκρανία περισσότερο έλεγχο του εναέριου χώρου. … Παραμένει το πρόβλημα των στρατευμάτων, το οποίο μπορεί να λυθεί μόνο με μια πολιτική απόφαση για την κινητοποίηση ενός νέου κύματος στρατολογήσεων».

Κυρίαρχη θέση στη θάλασσα ακόμη και χωρίς πολεμικό ναυτικό

Ο Economist θαυμάζει τη στρατιωτική δεινότητα της Ουκρανίας στη θάλασσα:

«Η βύθιση του Caesar Kunikov είναι μια ακόμη ένδειξη του πώς, ακόμη και χωρίς μεγάλο πολεμικό ναυτικό, οι Ουκρανοί κερδίζουν τον πόλεμο στη θάλασσα. Εκτιμούν ότι έχουν εξουδετερώσει τουλάχιστον το ένα τρίτο του στόλου της Μαύρης Θάλασσας … και ανάγκασαν τα εναπομείναντα σκάφη να επιχειρούν σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις από τις ακτές της Ουκρανίας. … Η πιο σημαντική νίκη μέχρι στιγμής ήταν το άνοιγμα ενός διαδρόμου για την εμπορική ναυτιλία που θα μεταφέρει τις εξαγωγές σιτηρών της χώρας».

Η Ρωσία υπερεκτιμά τις δυνάμεις της

Κάνοντας μια αναδρομή στην ιστορία της χώρας, η εφημερίδα The Moscow Times απομυθοποιεί τη θεωρία του «αήττητου» που είναι ευρέως διαδεδομένη στη Ρωσία:

«Ο ρωσοϊαπωνικός πόλεμος έδειξε ότι επιτυχημένες οιονεί δυτικές χώρες μπορούσαν να προκαλέσουν τοπικές ήττες στη Ρωσία σε συγκρούσεις που μπορούν να περιγραφούν ως συνοριακές διαφορές. … Σύντομα ακολούθησε η καταστροφή του σοβιετικού στρατού στην Πολωνία το 1920 και η συντριπτική ήττα των στρατευμάτων του Ιωσήφ Στάλιν στον Χειμερινό Πόλεμο με τη Φινλανδία. Εν ολίγοις, η θεωρία του “αήττητου” της Ρωσίας απαιτεί σοβαρές διορθώσεις: ενώ ήταν (και παραμένει) αδύνατο να επιβληθεί στη χώρα μια ολοκληρωτική ήττα που θα οδηγούσε στη συνθηκολόγηση και την κατοχή της, οι αντίπαλοί της είναι αρκετά ικανοί να εξασφαλίσουν νίκες εναντίον της σε ορισμένα μέτωπα».

Βοηθήστε την Ουκρανία να νικήσει τον εχθρό

Η παροχή όπλων στην Ουκρανία η καλύτερη προστασία για την υπόλοιπη Ευρώπη, γράφει στη εσθονική  Maaleht ο ειδικός σε θέματα ασφάλειας Rainer Saks:

«Οι δυτικές δυνάμεις έχασαν την ευκαιρία να αναγκάσουν την επιτιθέμενη Ρωσία σε στρατηγική υποχώρηση…. Οι δυσκολίες και οι καθυστερήσεις στις παραδόσεις όπλων ήταν ένας από τους λόγους που η Ουκρανία δεν μπόρεσε να περάσει σε νέα επίθεση το 2023. Αυτή η στρατηγική αδεξιότητα πρέπει να ξεπεραστεί. Προς το παρόν τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται να φοβούνται μια επικείμενη ρωσική επίθεση. Η Ρωσία δεν διαθέτει τους απαραίτητους πόρους. Η ενίσχυση της υποστήριξης προς την Ουκρανία θα δέσμευε ακόμη περισσότερο τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ρωσίας».

Πηγή: Eurotopics.net