Τη νέα τους κυβέρνηση εκλέγουν την Τρίτη οι ισραηλινοί με την έκβαση της ψηφοφορίας να είναι αβέβαιη και ενδεχομένως να θέσει τέλος στην κυριαρχία του Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος βρίσκεται στον πρωθυπουργικό θώκο εδώ και μία εξαετία.

Οι κάλπες άνοιξαν το πρωί και η διαδικασία αναμένεται να ολοκληρωθεί το βράδυ. Μια πρώτη εικόνα για τη σύνθεση του νέου κοινοβουλίου θα δοθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας, ενώ τα πρώτα exit polls θα δημοσιευτούν με την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας. Τα επίσημα αποτελέσματα αναμένεται να ανακοινωθούν μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης.

Οι δύο βασικοί αντίπαλοι για την πρωθυπουργία είναι ο δεξιός Μπενιαμίν Νετανιάχου και ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος Ισαάκ Χέρτζογκ. Ωστόσο δεν αποκλείεται ο πρωθυπουργός να είναι ένα τρίτο πρόσωπο που θα προκύψει από πολύπλοκους εκλογικούς συσχετισμούς.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Αθηναϊκού Πρακτορείου, με δεδομένη τη διασπορά των ψήφων ανάμεσα σε 25 εκλογικές λίστες και την πολυπλοκότητα των πιθανών συμμαχιών ανάμεσα στις 11 από αυτές (δεξιά, αριστερά, κέντρο, ορθόδοξοι, Αραβες) που τελικά θα εξασφαλίσουν εκπροσώπηση στην Κνεσέτ, η σημερινή ψηφοφορία είναι πιθανόν να μην είναι παρά το πρελούδιο εντατικών μετεκλογικών διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό της νέας ισραηλινής κυβέρνησης.

Σύμφωνα με το ισραηλινό εκλογικό σύστημα, δεν είναι απαραίτητο ότι ο ηγέτης της παράταξης που θα επικρατήσει στις εκλογές θα είναι και ο πρώτος που θα κληθεί από τον πρόεδρο Ρόιβεν Ρίβλιν να σχηματίσει κυβέρνηση. Αντίθετα η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης μπορεί να δοθεί σε οποιονδήποτε μεταξύ των 120 μελών της ισραηλινής βουλής που θα θεωρηθεί ότι έχει τις περισσότερες πιθανότητες να συγκροτήσει συνασπισμό.

Οι εκλογές θεωρούνται σε μεγάλο βαθμό δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του 65χρονου Νετανιάχου, που βρίσκεται στην πρωθυπουργία από το 2009.

Ο επόμενος πρωθυπουργός καλείται να ανταποκριθεί σε σειρά προκλήσεων που είναι δυσανάλογες με το μέγεθος της χώρας των οκτώ εκατομμυρίων κατοίκων: προστασία της χώρας κατά των απειλών του πολέμου στο βορρά και στον νότο, αντιμετώπιση της ανάπτυξης του τζιχαντισμού, της ιρανικής επιρροής, της παλαιστινιακής διπλωματικής επίθεσης, των διεθνών πιέσεων και αποκατάσταση των σχέσεων με την Ουάσινγκτον. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό, διατήρηση μίας οικονομικής ευρωστίας, αλλά και καταπολέμηση των έντονων κοινωνικών ανισοτήτων.