Στη Βρετανία, ένα debate -και συγκεκριμένα η πρώτη τηλεμαχία στην ιστορία της χώρας- ήταν αρκετό για να μετατρέψει σε πολιτικό star τον κ. Νικ Κλεγκ. Ο αρχηγός των Φιλελευθέρων Δημοκρατικών αναδείχτηκε αδιαφιλονίκητος κυρίαρχός του, αφήνοντας πίσω όχι μόνο τον (απολογούμενο για τo σκάνδαλo με τα έξοδα βουλευτών) πρωθυπουργό της χώρας, Γκόρντον Μπράουν, αλλά και τον αρχηγό των Συντηρητικών, Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος προηγείτο στην πρόθεση ψήφου.

Και οι πέντε δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν με το πέρας της τηλεμαχίας ανέδειξαν ομόφωνα νικητή τον Νικ Κλεγκ. Οι «Sun», «Times» και «ITV» κατέταξαν πρώτο τον Κλεγκ, δεύτερο τον Κάμερον και τρίτο τον Μπράουν. Οι δημοσκοπήσεις των «Guardian» και «Sky» επίσης έδωσαν στον Κλεγκ την πρώτη θέση, ανεβάζοντας όμως στη δεύτερη τον Γκόρντον Μπράουν.

Προς τι η μεγάλη δυναμική του 43χρονου φιλελεύθερου πολιτικού που οδήγησε σε χαρακτηρισμούς όπως ο «Μπαράκ Ομπάμα της βρετανικής πολιτικής» και διέψευσε τις εταιρείες στοιχημάτων που τον ήθελαν να τερματίζει τελευταίος στην τηλεοπτική κούρσα; Μία δυναμική, η οποία, σύμφωνα με τους δημοσκόπους, εφόσον συνεχιστεί στα δύο επόμενα debate, θα του δώσει ισχυρό λόγο στη διαμόρφωση της σύνθεσης της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου;

Σύμφωνα με τους επικοινωνιολόγους, οι λόγοι που ο Κλεγκ έκανε την έκπληξη ήταν η χαλαρότητα και η φυσικότητα με την οποία παρουσίασε τον εαυτό του ως εναλλακτική λύση στο επί χρόνια διπολικό πολιτικό παιχνίδι. Επίσης, κοινή παραδοχή (και όχι μόνο στην περίπτωση του Κλεγκ) αποτελεί το γεγονός ότι είναι νέος πολιτικός και κυρίως άφθαρτος. Άφθαρτος… αναφορικά με την κεντρική πολιτική σκηνή.

Οι Βρετανοί ψηφοφόροι δεν έχουν απτά στοιχεία για την πολιτική των Φιλελεύθερων Δημοκρατών σε εθνικό επίπεδο. Σε τοπικό επίπεδο, ωστόσο, το κόμμα έχει δώσει δείγματα γραφής, τα οποία δεν είναι ιδιαίτερα θετικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Islington.

Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες ανέλαβαν τη διοίκηση του Islington, στο τέλος του 1999. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν ως τοπική αρχή ήταν μια σειρά από περικοπές στο δημόσιο και εθελοντικό τομέα του δήμου. Θύματα των περικοπών αυτών πολλά κοινοτικά κέντρα καθώς και το Γραφείο Ενημέρωσης των Πολιτών, το οποίο είχε θεωρηθεί μεγάλη καινοτομία και μετά την ανάληψη του δήμου από τους Φιλελεύθερους άρχισε σιγά σιγά να καταρρέει. Ενώ μάλιστα η κυβέρνηση των Εργατικών είχε προχωρήσει σε αύξηση της χρηματοδότησης για τους δήμους το 2000, στο Islington σημειώθηκαν μεγάλες περικοπές σε πολλούς τομείς, όπως στην εκπαίδευση ενηλίκων.

Η μεγαλύτερη αποτυχία των Φιλελεύθερων Δημοκρατών στο Islington, ωστόσο, ήταν η πολιτική της στέγασης, με 13.000 άστεγους να βρίσκονται στη λίστα αναμονής ή να διαμένουν μαζικά σε καταλύματα. Επίσης, το 2009, μόλις το 17% των νέων κατοικιών που δημιουργήθηκαν εντός των ορίων του δήμου χαρακτηρίστηκαν προσιτές ως προς τις τιμές, παρά το γεγονός ότι στόχος του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν να θεωρείται προσιτό το 50% των κατοικιών. Πρόκειται για στόχο που οι δημοτικοί σύμβουλοι των Φιλελεύθερων Δημοκρατών μάλλον είχαν ξεχάσει, καθώς ψήφιζαν ξανά και ξανά υπέρ της δημιουργίας πολυτελών συγκροτημάτων από μεγάλους εργολάβους.

Το 2009, οι Εργατικοί κατάφεραν να επιβληθούν στην ψηφοφορία του προϋπολογισμού του Islington, μετά την “αυτομόληση” ενός Φιλελεύθερου συμβούλου που αφαίρεσε από την παράταξη την απόλυτη πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο. Οι Φιλελεύθεροι αντί να ψηφίσουν υπέρ των δωρεάν γευμάτων στα σχολεία που αποδεδειγμένα έχουν πολύ καλή επίδραση και στην υγεία των μαθητών και στην εκπαίδευση, ψήφισαν υπέρ της αύξησης των μισθών των δημοτικών συμβούλων.

Τροπολογία που πέρασε με 24 ψήφους υπέρ και 22 κατά, καθιέρωνε μείωση της φορολογίας για τους συνταξιούχους, δωρεάν μαθήματα σε κοινοτικά κέντρα για τους νέους και δωρεάν σχολικά γεύματα για όλα τα παιδιά των δημοτικών σχολείων. Εκείνοι που την καταψήφισαν ήταν κυρίως οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες. Η πολιτική τους στο Islington απέτυχε οικτρά και το δημοτικό συμβούλιο της πόλης επέστρεψε ξανά στους Εργατικούς.

Άφθαρτο λοιπόν ή όχι, το κόμμα του Κλεγκ εκπροσωπεί μία συγκεκριμένη πολιτική. Ο όρος φιλελεύθερος δεν είναι ένας απλός επιθετικός προσδιορισμός αλλά ένας όρος πολιτικοοικονομικός. Κι αν το debate είναι μία πολιτικής χροιάς παράσταση, οι πρακτικές της δημοτικής παράταξης των Φιλελεύθερων Δημοκρατών στο Islington είναι πολιτική ουσία.