Κοντόφθαλμο, αυτοκαταστροφικό και άδικο χαρακτηρίζει το σχέδιο του Eurogroup για την Κύπρο ο Economist.

Ads

 
Ειδικότερα ο Economist επισημαίνει πως η εφάπαξ φορολόγηση για τις καταθέσεις άνω των 100.000 ήταν σχετικά αναμένομενη, ωστόσο για τις καταθέσεις κάτω των 100.000 επισημαίνει πως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στο δημοσίευμα επισημαίνεται πως με το σχέδιο για πρώτη φορά οι καταθέτες, οι οποίοι μέχρι σήμερα είχαν μείνει αλώβητοι από την κρίση χρέους, καλούνται αναγκαστικά να συμβάλουν προκαλώντας ανησυχία στους καταθέτες όλων των ευρωπαϊκών χωρών και όχι μόνο της Κύπρου.
 
«Στην Ευρωζώνη ασφαλώς θα ‘πουλήσουν’ τη συμφωνία με το αιτιολογικό ότι η Κύπρος είναι μια μοναδική περίπτωση, όπως και η Ελλάδα πριν από ένα χρόνο. Αν όμως ήσουν αποταμιευτής σε χώρα της περιφέρειας και συνειδητοποιούσες ότι η χώρα σου χρειαζόταν περισσότερα κεφάλαια, ποια θα ήταν η πρώτη σου εκτίμηση; Ότι η ποτέ δεν θα συνέβαινε αυτό που έγινε στην Κύπρο ή ότι έχει δημιουργηθεί ένα προηγούμενο, το οποίο αντανακλά τις ανάγκες των χωρών που δανείζονται κεφάλαια από τις αγορές να μοιραστούν με κάποιον το βάρος;», σημειώνεται. 
 
Ο Economist κάνει επίσης λόγο για μια «επιλεκτική δικαιοσύνη». Κατά το περιοδικό, όσο και αν συμφωνεί κανείς ότι πρέπει πρώτα να πληρώσουν όλοι στις κυπριακές τράπεζες πριν κληθούν να πληρώσουν οι φορολογούμενοι άλλων χωρών, δεν υπάρχει καμία ηθική προσταγή να πληγούν οι Κύπριες χήρες και να μείνουν αλώβητοι οι προνομιακοί ομολογιούχοι των τραπεζών ή οι επενδυτές σε κρατικά ομόλογα στην Κύπρο ή οι καταθέτες στα ελληνικά παραρτήματα των κυπριακών τραπεζών.
 
Επιπλέον στο άρθρο τίθεται και το ζήτημα του στρατηγικού λάθους. Η συμφωνία δεν έχει συνοχή καθώς αυξάνει το πολιτικό κόστος συμμετοχής σε ένα πρόγραμμα διάσωσης. Όπως τονίζεται με την εν λόγω συμφωνία η Ευρώπη μοιάζει να απομακρύνεται από τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για την οριστική επίλυση της κρίσης.
 
Ο Economist υπογραμμίζει πως αντί να χρησιμοποιηθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η ευρωζώνη συνεχίζει να εξισώνει τη διάσωση τραπεζών με τη διάσωση κρατών.