Οι Κούρδοι, ανάδελφοι, εγκαταλελειμμένοι από τους Αμερικάνους, έρμαιο στις πολεμικές ορέξεις του Ερντογάν και με καμία στήριξη από τη διεθνή κοινότητα, η οποία κι αυτή την φορά επιλέγει στάση Ποντίου Πιλάτου, όχι νίβοντας, μα βάφοντας τας χείρας της στο κουρδικό αίμα, δεν έχουν καμία άλλη επιλογή παρά την συνεργασία με το καθεστώς του Άσαντ. Μια συνεργασία την οποία καθόλου δεν ήθελαν, την οποία καθόλου δεν επιδίωκαν. Δεν αποτελεί τίποτα άλλο από έναν δύσκολο και αναγκαίο συμβιβασμό, μπροστά σε μια διαφαινόμενη γενοκτονία. 

Οι Κούρδοι μέσα από τις τάξεις των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων έχυσαν αίμα στον αγώνα εναντίον των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους. Στον πόλεμο αυτό βρήκαν βοήθεια από τις ΗΠΑ, σημαντική σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, με την προμήθεια όπλων. Στο πεδίο όμως, οι Κούρδοι ήταν η σημαντικότερη δύναμη που πάλεψε τον ISIS. Οι 11.000 νεκροί μαχητές και μαχήτριες το αποδεικνύουν. Αυτοί οι νεκροί τώρα προδίδονται. 

Ο Ερντογάν παίρνοντας το «πράσινο φως» από τον Ντόναλντ Τραμπ αυτή τη στιγμή έχει εισβάλει στη Συρία έχοντας κηρύξει ανένδοτο κατά των Κούρδων. Οι προφάσεις περί αγώνα εναντίον του ISIS δεν είναι τίποτα άλλο παρά προφάσεις. Όσο ο τουρκικός στρατός προελαύνει και βομβαρδίζει, τζιχαντιστές απελευθερώνονται από τις φυλακές που βρίσκονταν υπό τη φύλαξη των Κούρδων και η ολική επαναφορά του ISIS βρίσκεται όλο και πιο κοντά. Σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένο ότι η ζωή του δικού τους λαού είναι η πρώτη που απειλείται οι Κούρδοι δεν είχαν πολλά περιθώρια. 

Ο αρχιστράτηγος των Κούρδων των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, Μαζλούμ Αμπντί γράφει στο Foreign Policy, «πιστεύουμε στη δημοκρατία ως βασική ιδέα, αλλά υπό το πρίσμα της εισβολής της Τουρκίας και της υπαρξιακής απειλής που η επίθεση αυτή αποτελεί για το λαό μας, ίσως πρέπει να επανεξετάσουμε τις συμμαχίες μας. Οι Ρώσοι και το συριακό καθεστώς της Συρίας έχουν κάνει προτάσεις που θα μπορούσαν να σώσουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν υπό την προστασία μας. Δεν εμπιστευόμαστε τις υποσχέσεις τους. Για να είμαι ειλικρινής, είναι δύσκολο να βρούμε ποιον μπορούμε να εμπιστευτούμε».

«Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η απειλή του Ισλαμικού Κράτους εξακολουθεί να υπάρχει καθώς υφίσταται ένα δίκτυο ‘κυττάρων’ που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια εξέγερση. Ο μεγάλος αριθμός των κρατουμένων του ISIS σε ανεπαρκή περιορισμό είναι μια ωρολογιακή βόμβα που μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Γνωρίζουμε ότι θα πρέπει να κάνουμε οδυνηρούς συμβιβασμούς με τη Μόσχα και τον Άσαντ προχωρώντας σε μια συνεργασία μαζί τους, αλλά αν πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ συμβιβασμών και της γενοκτονίας του λαού μας, σίγουρα θα επιλέξουμε τη ζωή των ανθρώπων μας».  

Σύμφωνα με τον Μαζλούμ Αμπντί, οι δυνάμεις που διοικεί αυτή τη στιγμή, πολεμούν για την προστασία του ενός τρίτου της Συρίας τόσο από τους τζιχαντιστές, όσο και από τους Τούρκους αλλά και τις ιρανικές πολιτοφυλακές. Η περιοχή της Συρίας που υπερασπίζονται υπήρξε ασφαλές καταφύγιο για τους ανθρώπους που επέζησαν από τις γενοκτονίες και τις εθνικές εκκαθαρίσεις που διέπραξε η Τουρκία, τόσο κατά των Κούρδων, όσο και κατά των Σύρων, των Ασσύριων και των Αρμενίων κατά τους τελευταίους δυο αιώνες. 

Τώρα στέκουν μόνοι «με τα στήθη γυμνά» για να αντιμετωπίσουν «τα τουρκικά μαχαίρια». «Κατόπιν αιτήματος της Ουάσιγκτον, συμφωνήσαμε να αποσύρουμε τα βαριά όπλα μας από τη συνοριακή περιοχή με την Τουρκία, να καταστρέψουμε τις αμυντικές οχυρώσεις μας και να τραβήξουμε πίσω τους πιο έμπειρους μαχητές μας. Η Τουρκία ποτέ δεν θα μας έκανε επίθεση, αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ κρατούσε το λόγο της απέναντί μας», λέει ο Αμπντί. 

Όπως τονίζει, οι Κούρδοι δεν ζητούν, ούτε ζήτησαν ποτέ από τους Αμερικανούς να πολεμήσουν. Οι ίδιοι επωμίζονται το βάρος αυτού του πολέμου. Αυτό που ζητούν είναι οι ΗΠΑ να αναγνωρίσουν τον σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν για την επίτευξη πολιτικής λύσης στη Συρία. «Είμαστε βέβαιοι ότι η Ουάσιγκτον έχει επαρκή επιρροή για τη διαμεσολάβηση μιας βιώσιμης ειρήνης μεταξύ ημών και της Τουρκίας». «Η Συρία έχει δύο επιλογές: έναν θρησκευτικό, σεχταριστικό και εθνικιστικό αιματηρό πόλεμο, εάν οι ΗΠΑ εγκαταλείψουν χωρίς να φτάσουμε σε μια πολιτική λύση ή ένα ασφαλές και σταθερό μέλλον. Αυτό το τελευταίο μπορεί να γίνει μόνο αν οι ΗΠΑ χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους για να φτάσουμε σε μια συμφωνία πριν αποσυρθούν». 

Μια κριτική που γίνεται εύκολα και καθόλου βαθυστόχαστα στους Κούρδους είναι για την ίδια τη συμμαχία τους με τους Αμερικανούς, αφού η ιστορία έχει δείξει ότι δεν μπορούν να τους εμπιστευτούν, αφού τους είχαν ήδη προδώσει επτά φορές. Επιπλέον, σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές οι ΗΠΑ ποτέ δεν ήθελαν πραγματικά τη συμμαχία με τους Κούρδους, αντίθετα θα προτιμούσαν μία συμμαχία εξαρχής με τους Τούρκους. 

Ωστόσο, ο Ερντογάν ήταν αυτός που δεν ήθελε να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ. Το 2014, επί Ομπάμα, η Τουρκία αρνήθηκε να αναμειχθεί στη Συρία, επειδή η στρατηγική δεν περιλάμβανε την αλλαγή του συριακού καθεστώτος. Παράλληλα ο Ερντογάν είχε ξεκαθαρίσει ότι για εκείνον το Ισλαμικό Κράτος και το PKK ήταν το ίδιο και το αυτό και ήταν σαφές ότι εκείνος ήθελε να κηρύξει τον πόλεμο στο δεύτερο. 

Πλέον όμως η προεδρία του Τραμπ και το τουρκικό παλάτι απέκτησαν στόχους που εξυπηρετούνταν παράλληλα. Ο Αμερικανός πρόεδρος ήθελε να απεμπλακεί από τη Συρία και να φορτώσει, έστω και κατ’ επίφαση αλλού το βάρος της φύλαξης των κρατούμενων τζιχαντιστών. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε ποιες πραγματικά ήταν οι βλέψεις του Ερντογάν, οι οποίες εκ των άλλων ήταν και καθομολογημένες: θέλει να επαναπροωθήσει τους Σύρους πρόσφυγες και παράλληλα να χτυπήσει τους Κούρδους. 

Φυσικά είναι τελείως παράλογο να σκεφτεί κανείς ότι οι Κούρδοι απλώς εμπιστεύτηκαν τους Αμερικανούς και εθελοτυφλούσαν. Όντας όμως μόνοι στον πόλεμο εναντίον των τζιχαντιστών που πρωτίστως καταλάμβαναν τα δικά τους εδάφη, λεηλατούσαν τις δικές τους πόλεις και σκότωναν τα δικά τους παιδιά δεν είχαν άλλη επιλογή. Οι ΗΠΑ ήταν οικονομικά ισχυρές και οι Κούρδοι έπρεπε κάπου να στηριχτούν. Εξάλλου δεν είχαν άλλες επιλογές, ώστε να τους κατηγορήσει κανείς για λανθασμένη στρατηγική. 

«Ο λόγος που συμμαχήσαμε με τις ΗΠΑ είναι η βασική μας πεποίθηση στη δημοκρατία. Είμαστε απογοητευμένοι από την τρέχουσα κρίση. Οι άνθρωποι μας δέχονται επίθεση και η ασφάλειά τους, είναι πρωταρχική μας ανησυχία. Δυο ερωτήματα παραμένουν: Πώς μπορούμε να προστατέψουμε καλύτερα τους ανθρώπους μας; Και οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι σύμμαχός μας;», λέει ο αρχιστράτηγος Μαζλούμ Αμπντί. 

Ιστορικά πράγματι οι Κούρδοι δέχονται βοήθεια όσο είναι χρήσιμοι και κατόπιν εγκαταλείπονται. Αυτό συμβαίνει σε ένα λαό που παρά την αιματοβαμμένη ιστορία του, παρά το γεγονός ότι τα διεθνή συμφέροντα τους κατέστησαν απάτριδες, χαρακτηριζόταν από μεγάλη ελευθερία, μεγάλη δημοκρατικότητα, αυτοθυσία και μαχητικότητα. Αν κάποιος τολμήσει την ερώτηση αν οι Κούρδοι θα παραδοθούν, η απάντηση θα είναι πιθανότατα όχι. Γιατί πολεμούν για αυτό που τους στέρησαν, μια πατρίδα. Με «φίλους μόνο τα βουνά», όπως λέει ένα παλιό κουρδικό ρητό.