Κάπου έχει πάρει το μάτι σας πρόσφατα κάποιον  κλόουν που σας πάγωσε το αίμα… Ίσως είναι ο Pennywise του Steven King με τα κοφτερά ματωμένα δόντια… Ίσως κάποιο ερασιτεχνικό video στο you tube ή στα social media… Ή μήπως ήταν στις ειδήσεις;

Αν δεν ήταν ζωντανός, στην εξώπορτα του σπιτιού σας, στο πάρκο που πήγατε το μωρό βόλτα ή έξω από την αυλή του σχολείου, μια χαρά. Καλού-κακού όμως έχετε τον νου σας γιατί ξεφυτρώνουν πλέον παντού. Τόσο συχνά και με τέτοιες διαθέσεις που προκαλούν πια μόνο αρνητικά συναισθήματα. Ενδεικτικό του πανικού είναι ότι ο Υπεύθυνος Τύπου του Λευκού Οίκου Josh Earnest δέχθηκε σχετική ερώτηση: «Έχει ενημερωθεί ο Πρόεδρος σχετικά με τις τρομακτικές εμφανίσεις κλόουν ανά τις ΗΠΑ και ποια είναι η θέση του για το ζήτημα;» Ο Earnest αιφνιδιάστηκε και παραδέχθηκε ότι δεν γνωρίζει αν ο Πρόεδρος έχει ενημερωθεί.

Μα πού ζει κι ο Ομπάμα; Ίσως να έχει μείνει στην κλασική ταινία τρόμου Poltergeist του Steven Spielberg, όπου ένας κακός κλόουν τρομοκρατεί ένα παιδί. Ή σε κάποια από τις δεκάδες cult ταινίες με δαιμονικούς κλόουν. Ίσως να νομίζει ότι αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Ότι στην πραγματικότητα, οι κλόουν εμφανίζονται μόνο στα παιδικά πάρτυ…

Τα πρόσφατα περιστατικά με κλόουν δεν είναι καθόλου για γέλια…

Bakersfield, Καλιφόρνια: η πρώτη φορά που εντοπίζονται δύο μυστηριώδεις κλόουν που οπλοφορούν και κανείς δεν ξέρει αν κάνουν πλάκα ή κάποιο promotion ή είναι πραγματικά επικίνδυνοι. Είναι ακριβώς πριν από δύο χρόνια, τον Οκτώβριο του 2014.
Jacksonville, Φλόριντα: δύο διαφορετικοί κακοί κλόουν πιάνονται σε video να πλησιάζουν διαφορετικά σπίτια  και να προκαλούν μικρο-ζημιές κοιτώντας προκλητικά την κάμερα.

Albuquerque, Νέο Μεξικό: μια κάμερα εστιατορίου τσακώνει έναν κλόουν να περιφέρεται τρομοκρατώντας τους πελάτες. Εκ των υστέρων, ο κλόουν που ονομαζόταν ‘Tickles’ εξήγησε σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό ότι δεν είχε κακές προθέσεις.
Greenville County, Νότια Καρολίνα: το τοπικό αστυνομικό τμήμα λαμβάνει βροχή τις καταγγελίες για  κάποιον παράξενο κλόουν που προσπαθεί να παρασύρει παιδάκια στο δάσος.

Winston-Salem, Βόρεια Καρολίνα: αρχές Σεπτέμβρη του 2016, άλλο ένα κρούσμα: δυο παιδάκια ορκίζονται ότι ένας τρομακτικός κλόουν προσπάθησε να τα παρασύρει στο δάσος.

Από κει και πέρα, όποιος προσπαθεί να καταγράψει εμφανίσεις κλόουν, απλώς χάνει τη μπάλα… Αστεία-αστεία…η μόδα με τους τρομακτικούς κλόουν εξαπλώνεται με ραγδαίο ρυθμό σε όλες σχεδόν τις ΗΠΑ. Κάνουν ένα γιγαντιαίο βήμα με το τεράστιο παπούτσι και πατάνε στον γειτονικό Καναδά. Με ένα πήδημα, χοπ! οι κλόουν του τρόμου περνάνε τον Ατλαντικό και βρίσκονται στη Μεγάλη Βρετανία. Ακολουθούν δυο μικρούς μαθητές απειλώντας τους με μαχαίρι. Στο Λίβερπουλ περιφέρονται απειλητικά έξω από σχολείο. Στο Μάντσεστερ, εμφανίζεται ένας κλόουν με ματωμένο πόντσο.

Αλλά και στη Γαλλία, από καιρό ακούγονται καταγγελίες για αλλόκοτους κλόουν που κυκλοφορούν τη νύχτα, εκφοβίζουν πολίτες, τους χτυπούν ή και τους ληστεύουν. Στο Μονπελιέ, την Αγκντ, τη Μαρσεγιάν. Ταυτόχρονα, περιστατικά με τρομακτικούς κλόουν σημειώνονται και στη μακρινή Αυστραλία! Μιλάμε επομένως για φαινόμενο που αφορά ολόκληρο τον κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να αξιολογήσει ακόμη την επικινδυνότητα του καθώς ο κάθε τρομακτικός κλόουν μπορεί να είναι οτιδήποτε: από promotion μιας νέας ταινίας τρόμου μέχρι μια ηλίθια φάρσα για να τρομάξουν ανυποψίαστοι πολίτες και από μασκαρεμένος ληστής μέχρι και παιδόφιλος, βιαστής ή serial killer!

Ακριβώς σε αυτό έγκειται ο πανικός. Στο γεγονός ότι κανείς δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται. [Ούτε καν ο Πλανητάρχης]

Η υστερία με τις εμφανίσεις τρομακτικών κλόουν δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Είχε γερό background.

Ήδη από τη δεκαετία του 90 είχε αρχίσει να εμφανίζεται η φοβία για τους κλόουν [κουλροφοβία] που αφορούσε – υποτίθεται – τα μικρά παιδιά αλλά στην πραγματικότητα, κρατούσε πολλούς ενήλικες άγρυπνους απλώς ντρέπονταν να το παραδεχτούν. Η κουλροφοβία –σαν κάθε φοβία –μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα όπως: πανικό, δυσκολία στην αναπνοή, καρδιακή αρρυθμία, εφίδρωση, ναυτία.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον κλόουν τόσο τρομακτικό; Προφανώς τα υπερβολικά γκροτέσκα χαρακτηριστικά του: τα τεράστια ζωγραφιστά μάτια, η ψεύτικη στρογγυλή κόκκινη μύτη που φτιάχνουν ένα είδος μάσκας. Δεν μπορείς να δεις τα πραγματικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου κάτω από το μακιγιάζ κι επομένως, δεν μπορείς να δεις και ποιες είναι οι προθέσεις του ατόμου κάτω από τα ψεύτικα χαρακτηριστικά. Μοιάζει κιόλας με κάτι αλλόκοσμο, δεν έχει ανθρώπινη μορφή. Από την άλλη, η μάσκα αυτή δίνει μια μορφή «ασυλίας» στο άτομο που ντύνεται κλόουν, νιώθει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να υποστεί συνέπειες αφού δεν τον αναγνωρίζουν.

Η στιγμή που λαμβάνει χώρα αυτή  η έκρηξη εμφανίσεων τρομακτικών κλόουν, το trend, η μανία, όπως θέλετε πείτε το, δεν είναι καθόλου τυχαία. Αν ο κινηματογράφος δημιούργησε τη φοβία για τους κλόουν, τα social media ήρθαν να παίξουν τον καθοριστικό ρόλο τους. Πολλοί αποδίδουν τις εμφανίσεις τρομακτικών κλόουν σε fans του Twisty the Clown, ενός μανιακού κλόουν με τρομακτική εμφάνιση που σκοτώνει με φρικτό τρόπο όποιον βρεθεί στον δρόμο του [splatter κανονικό,  στο You Tube ].  Από την άλλη, τα social media λειτουργούν κάπως σαν την αίθουσα με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες. Ενώ το facebook διογκώνει τον τρόμο [ οι τρομακτικοί κλόουν ενημερώνουν για τις επόμενες επιθέσεις τους], μπαίνοντας μέσα στο twitter, ο τρομακτικός κλόουν φαντάζει σαν ένα συναρπαστικό νεανικό trend [#clownsighting].

Με τούτα και με τα άλλα, ομάδες νεαρών στην Αμερική διοργανώνουν ομαδικό κυνήγι κλόουν. Πώς πάνε για κυνήγι Pokemon; Κάτι τέτοιο. Μόνο που οι κλόουν είναι αληθινοί… Κι οι επίδοξοι κυνηγοί αντί για κινητά , κρατούν όπλα. Έτσι κι αλλιώς, όλοι οπλοφορούν στις ΗΠΑ οπότε… τα όπλα για κάτι τέτοιες περιπτώσεις τα έχουν, τι θα τα κάνουν; Να πιάσουν αράχνες; [υπάρχει κι η άλλη φοβία, η αραχνοφοβία].  Τώρα αν σκοτωθεί και κανένας από την ομάδα κατά λάθος, ε τι να γίνει; Παράπλευρες απώλειες. Συμβαίνουν αυτά στο κυνήγι.

Η κοινωνία θερίζει τώρα όσα έσπειρε. Όταν δημιουργούσε φοβίες για διασκέδαση με τις ταινίες τρόμου, δεν υπολόγισε ότι οι «ήρωες» αυτοί μπορεί κάποτε να περνούσαν στην πραγματική ζωή. Μάλιστα κάθε φορά που κάποιος διατύπωνε έναν ενδοιασμό για το περιεχόμενο αυτών των ταινιών τύπου: «Βλέποντας τέτοιες ταινίες, μήπως τα παιδιά εθιστούν στη βία; Μήπως επιδιώξουν να μιμηθούν/αντιγράψουν τους ήρωες των ταινιών αυτών;» γινόταν αυτόματα υπερβολικός, φοβικός ή γραφικός. Το horror ήταν συναρπαστικό, ανέβαζε την αδρεναλίνη. To splatter είχε πλάκα. Τώρα που ξαμολήθηκαν οι κλόουν στους δρόμους με τα μαχαίρια και ο εφιάλτης γίνεται πραγματικότητα, δεν έχει πλάκα πια.