Ό,τι γλίτωσε από τις καταστροφικές φλόγες στον ναό της Παναγίας των Παρισίων, κινδυνεύει τώρα από το νερό.

Αυτό επεσήμανε από την πρώτη στιγμή της είδησης για την πυρκαγιά στη Notre Dame ο καθηγητής Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής και Αποκατάστασης Μνημείων και υποδιευθυντής του Ινστιτούτου Εθνικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ισπανίας Χαβιέρ Ριβέρα Μπλάνκο, επικαλούμενος το προηγούμενο παράδειγμα του καθεδρικού ναού της Λιόν, που σώθηκε το 1966 επειδή αποφεύχθηκε να κατασβεστεί η πυρκαγιά με τη χρήση νερού.

Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι προτιμότερο να αφεθούν τα ξύλινα και γύψινα δομικά στοιχεία στους υποστηρικτικούς αρμούς και στις αντηρίδες της εκκλησίας να καούν παρά να ρίξουν νερό στις νευρώσεις, διότι αυτές θα απορροφήσουν την υγρασία, αυξάνοντας έτσι το βάρος τους, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν κατάρρευση όλου τού συνόλου. «Στη Λιόν συνέβη το ίδιο πριν πενήντα χρόνια. Οι ειδικοί έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου, αποφεύχθηκε να βρέξουμε τις πέτρες και ο Καθεδρικός σώθηκε».

Ο Ριβέρα Μπλάνκο υπενθύμισε πως ο παρισινός καθεδρικός ναός είχε αποκατασταθεί το 1830 από τον Εζέν Βιολέ-λε-Ντυκ, ο οποίος ανακατασκεύασε την οροφή και την κεντρική ακκίδα με κάλυμμα σχιστόλιθου που απομιμείτο την παλιά στέγη.

Σύμφωνα με τον ίδιο ειδικό, η αξία της Παναγίας των Παρισίων είναι «ανεκτίμητη». «Αναπαριστά την ταυτότητα των ίδιων των Γάλλων. Είναι ο Καθεδρικός των Βασιλέων της Γαλλίας, και μετά την Επανάσταση πέρασε στον ίδιον τον λαό. Είναι επίσης μία φανταστική κι αστείρευτη πηγή εσόδων, καθώς αποτελεί το μεγάλο πρότυπο του γαλλικού γοτθικού ρυθμού». Η Παναγία των Παρισίων αντάμα με τους Καθεδρικούς της Σαρτρ και της Λιόν συνιστούν το μεγάλο τρίγωνο της ευρωπαϊκής γοτθικής αρχιτεκτονικής.