Ένας στους τρεις τρόφιμους κρατικών ή θρησκευτικών ιδρυμάτων της Νέας Ζηλανδίας, από το 1950 έως το 2019, υπέστη κάποια μορφή κακοποίησης, σύμφωνα με έρευνα της Βασιλικής Εξεταστικής Επιτροπής που είδε το φως της δημοσιότητας.

Ο πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας Κρίστοφερ Λούξον εξέφρασε τη λύπη του μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνας που διαπίστωσε ότι πάνω από 200.000 παιδιά, νέοι και ευάλωτοι ενήλικες κακοποιήθηκαν σε ιδρύματα πρόνοιας τα προηγούμενα 70 χρόνια.

«Αυτή είναι μια σκοτεινή και θλιβερή μέρα στην ιστορία της Νέας Ζηλανδίας ως κοινωνία και ως κράτος, θα έπρεπε να είχαμε πάει καλύτερα και είμαι αποφασισμένος ότι θα το κάνουμε», είπε ο Λούξον σε συνέντευξη Τύπου, ο οποίος δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ως βασανιστήρια την κακοποίηση παιδιών σε ένα από τα κρατικά ιδρύματα πρόνοιας στη λίμνη Άλις.

Η έκθεση της εξεταστικής επιτροπής εξηγεί ότι ήταν ιδιαίτερα ευάλωτοι στην κακοποίηση οι προερχόμενοι την κοινότητα των ιθαγενών Μαορί, καθώς και άτομα με νοητικές ή σωματικές αναπηρίες.

Κρατικοί και θρησκευτικοί αξιωματούχοι προσπαθούσαν να καλύπτουν τις κακοποιητικές ενέργειες, μεταφέροντας τα θύματα σε άλλες τοποθεσίες και αρνούμενοι την ενοχή.

Η επιτροπή έκανε μια σειρά από συστάσεις στις αρχές, συμπεριλαμβανομένης της έκκλησης για δημόσια συγγνώμη από την κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας, τον Πάπα και τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ, επικεφαλής της Καθολικής και Αγγλικανικής εκκλησίας αντίστοιχα, μέλη των οποίων είχαν καταδικαστεί στο παρελθόν για κακοποίηση παιδιών.

«Αν δεν αντιμετωπιστεί αυτή η αδικία, θα παραμείνει για πάντα ως κηλίδα στον εθνικό μας χαρακτήρα», ανέφερε η βασιλική επιτροπή στην τελική έκθεση που δημοσιεύτηκε μετά από έξι χρόνια ερευνών.

Η σεξουαλική κακοποίηση ήταν «κοινός τόπος», με τους θύτες να προετοιμάζουν όσους βρίσκονταν υπό τη φροντίδα τους και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να διακινούν τα θύματα σε άλλους θύτες.

Η σωματική κακοποίηση ήταν επίσης «διαδεδομένη σε όλα τα περιβάλλοντα», ανέφερε η έκθεση, με το προσωπικό να φτάνει «στα άκρα για να προκαλέσει όσο το δυνατόν περισσότερο πόνο χρησιμοποιώντας όπλα και ηλεκτροσόκ».

Η κακοποίηση και η παραμέληση άρχιζαν «σχεδόν πάντα» από την πρώτη ημέρα που ένα άτομο τοποθετούνταν σε κάποιο ίδρυμα και συχνά συνεχίζονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του, σύμφωνα με την έκθεση.

Οι Μαορί και οι κάτοικοι των νησιών του Ειρηνικού στοχοποιούνταν λόγω της εθνικότητάς τους, συμπεριλαμβανομένης της παρεμπόδισης της ενασχόλησης με την πολιτιστική τους κληρονομιά και τις πρακτικές τους, αναφέρει η έκθεση.

«Οι Νεοζηλανδοί εκτιμούσαν ιδιαίτερα τους ηγέτες αυτών των ιδρυμάτων. Αυτοί οι ηγέτες είχαν καθήκον να καλλιεργούν, να προστατεύουν και να βοηθούν τους ανθρώπους να ευημερούν. Απέτυχαν στο καθήκον τους», αναφέρει η έκθεση.

Η βασιλική επιτροπή, η οποία μίλησε με περισσότερους από 2.300 επιζώντες της κακοποίησης, έκανε περισσότερες από 130 συστάσεις, συμπεριλαμβανομένων νομοθετικών αλλαγών που θα διευκολύνουν την απόδοση ευθυνών στους κακοποιητές και τη δημιουργία ενός Υπουργείου Φροντίδας.

Αποζημιώσεις

Η έκθεση υπολόγισε ότι το μέσο κόστος ζωής ενός επιζώντος κακοποίησης είναι περίπου 857.000 δολάρια Νέας Ζηλανδίας (σχεδόν μισό εκατομμύριο ευρώ), χωρίς να διευκρινίζει το ποσό της αποζημίωσης για τους επιζώντες.

Τέλος, η Βασιλική Εξεταστική Επιτροπή καλεί την κυβέρνηση να δημιουργήσει μια Υπηρεσία Ασφαλούς Φροντίδας που θα είναι υπεύθυνη για την επίβλεψη των ιδρυμάτων κοινωνικής πρόνοιας, καθώς και εισάγει μια νέα νομοθεσία που θα προβλέπει την υποχρεωτική αναφορά περιστατικών κακοποίησης, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που γίνονται κατά τη διάρκεια της θρησκευτικής εξομολόγησης.