Εναν τρόπο αφύπνισης των ΜΜΕ και της κοινωνίας απέναντι στο διογκούμενο πρόβλημα των αυτοκτονιών στην Νέα Ζηλανδία αποτελεί το σχέδιο YesWeCare, το οποίο συγκεντρώνει τα παπούτσια ανθρώπων που αυτοκτόνησαν, μέσα από την συμμετοχή ανθρώπων του περιβάλλοντός τους.

Οι διοργανωτές του σχεδίου θα ταξιδέψουν σε όλη την χώρα και θα μαζεύουν τα παπούτσια, με τον κάθε έναν που τα προσφέρει να λέει και την ιστορία του ανθρώπου στον οποίο ανήκαν και αυτοκτόνησε.

«Είναι μια επαγρύπνηση, όχι μια διαμαρτυρία. Τα παπούτσια είναι το μήνυμα» υποστηρίζουν.

Η «πορεία» αυτής θα καταλήξει στο κοινοβούλιο της χώρας στην Διεθνή Ημέρα Πρόληψης της Αυτοκτονίας στις 10 Σεπτεμβρίου, με παράλληλες εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν σε ολόκληρη τη χώρα.

Την επόμενη μέρα, στις 11 Σεπτεμβρίου, θα λάβει χώρα μια δημόσια συνεδρία για την αυτοκτονία, την ψυχική υγεία και την ευεξία. Θα κληθούν πολιτικοί και θα ερωτηθούνε αν θα θέσουν έναν στόχο πρόληψης των αυτοκτονιών.

Η Νέα Ζηλανδία έχει τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας νέων στον ανεπτυγμένο κόσμο, κατά πέντε φορές μεγαλύτερα από της Βρετανίας και διπλάσια από της Αυστραλίας. Ο αριθμός των θανάτων αυξήθηκε για τρία συνεχόμενα χρόνια και έφτασε τους 606 το 2016.

Στις αρχές Αυγούστου, τρεις μητέρες που έχασαν τα παιδιά τους, ηλικίας κάτω των 25 ετών, έστειλαν επιστολή στα πολιτικά κόμματα, στο όνομα 200 άλλων οικογενειών, ζητώντας την διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας για την ψυχική υγεία και χρηματοδότηση 2,3 δισ δολαρίων του τομέα της υγείας.

Μία από τις μητέρες που θρηνούν τα παιδιά τους είναι και η Σούζι, μητέρα της Τζόρτζια Μαλμπιθ, την οποία οι γιατροί δεν κατάφεραν να την επαναφέρουν στην ζωή, όταν βρέθηκε αναίσθητη στο γκαράζ του σπιτιού της στο Rotorua της Νέας Ζηλανδίας.

Ένας ιερέας και ένας γιατρός που περνούσαν τυχαία έξω από το γκαράζ μαζί με άλλους προσπάθησαν να σώσουν την 19χρονη Τζόρτζια ήταν όμως ήδη αργά. Η ίδια ήταν αποφασισμένη να πεθάνει. «Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε γι’ ‘αυτό: Τα ποσοστά αυτοκτονίας στη Νέα Ζηλανδία καταγράφουν νέο ρεκόρ». Για την μητέρα της, Σούζι, η αυτοκτονία της κόρης της ήταν ένα διαρκές βασανιστήριο. Σήμερα κρατά στα χέρια της τα παπούτσια του παιδιού της προσπαθώντας να αφυπνίσει την πολιτεία.

«Είναι σαν να πέθανε 365 φορές. Κάθε φορά που ξυπνάω, αναγκάζομαι να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο. Δεν υπάρχει κανένα χάπι που να μπορώ να πάρω, τίποτα να πιω, κανένα μέρος που να μπορώ να πάω, είναι σαν να εκτίω ισόβια». Η Τέιλορ είχε υποστεί το σοκ της αυτοκτονίας του άντρα της το 1995, το ίδιο έκανε και ο καλύτερος φίλος της το 2001.