Από την κατάληψη στο Καπιτώλιο… στο «Μαρξισμό 2011» βρέθηκε ο Μπράιαν Βέρντιν από τους πρωτεργάτες των εργατικών κινητοποιήσεων που αναπτύχθηκαν στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ. Αιτία για το πρωτοφανές ξέσπασμα η νέα νομοθεσία που επιβάλει η ρεπουμπλικανή κυβέρνηση της πολιτείας και η οποία στερεί από τους δημόσιους υπαλλήλους το δικαίωμα διαπραγμάτευσης των συλλογικών συμβάσεων, το δικαίωμα στην απεργία ενώ επιφέρει περικοπές στις δαπάνες για την παιδεία αλλά και τα κοινωνικά επιδόματα.

Ads

Οι εργαζόμενοι στην Πολιτεία του Ουισκόνσιν αντέδρασαν με μαζικές διαδηλώσεις – με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών – που διήρκησαν εβδομάδες και κορυφώθηκαν με την κατάληψη του Καπιτωλίου στην πρωτεύουσα Μάντισον επί δυο εβδομάδες, κινητοποιώντας έτσι και τους εργαζόμενους σε άλλες Πολιτείες των ΗΠΑ όπου οι τοπικές κυβερνήσεις προωθούν ανάλογα νομοσχέδια. Ο Μπράιαν Βέρντιν, εκ των πρωταγωνιστών, παλαίμαχος αγωνιστής του αντιπολεμικού, αντιρατσιστικού και συνδικαλιστικού κινήματος, καθηγητής κοινωνιολογίας και μέλος της Ένωσης Εκπαιδευτικών του Μιλγουόκι, βρέθηκε στην Αθήνα για το Φεστιβάλ του Μαρξισμού 2011 και μίλησε στο tvxs.gr για τη δυναμική των κινητοποιήσεων του Ουισκόνσιν.

Σύμφωνα με τον Μπράιν Βέρντιν η μεγάλη δυναμική των διαδηλώσεων προήλθε «κυρίως από το σοκ που προκλήθηκε στους εργαζόμενους». «Η τοπική κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στο δημόσιο τομέα αλλά και στην εξόντωση του δικαιώματος των εργατών να διαπραγματεύονται συλλογικά. Επιπροσθέτως ήρθε η περικοπή εκατομμυρίων δολαρίων στην εκπαίδευση. Χιλιάδες κρατικοί υπάλληλοι ήρθαν αντιμέτωποι με απολύσεις αλλά και με την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Οπότε όλοι βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα μεγάλο σοκ και δεν είχαμε καμιά άλλη εναλλακτική παρά μόνο να κινητοποιηθούμε και να οργανώσουμε μαζικές διαμαρτυρίες». Όσο για την υποστήριξη στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων αναφέρει: «Είχαμε αρκετή υποστήριξη. Κατ’ αρχήν είχαμε την υποστήριξη των συνδικάτων, του Δημοκρατικού αλλά και του Πράσινου Κόμματος. Ωστόσο, εξαιτίας των γεγονότων γεννήθηκε κι ένας αριθμός νέων οργανώσεων που συνέβαλαν στις κινητοποιήσεις».

Τα ΜΜΕ βρέθηκαν απέναντι στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. «Προσπάθησαν να ‘δαιμονοποιήσουν’ τους αγώνες μας και να μας παρουσιάσουν ως ταραχοποιά στοιχεία ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των διαδηλωτών ήταν εργαζόμενοι του Ουισκόνσιν που διαμαρτύρονταν και διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους. Είμαστε οργισμένοι αλλά τα ΜΜΕ μας παρουσίαζαν ως παράλογους. Ωστόσο, πιστεύω ότι όσο περνάει ο καιρός ο Τύπος θα τείνει να συμφωνήσει με τον κόσμο εκτός από συγκεκριμένη μερίδα, η οποία ποτέ δεν θα το κάνει».

Στις 10 Μαρτίου το εν λόγω νομοσχέδιο εγκρίθηκε μόνο από τους Ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές, κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες, καθώς οι ρεπουμπλικανοί είχαν οχυρωθεί στο κτίριο του κοινοβουλίου και η ψηφοφορία έγινε χωρίς να υπάρχει απαρτία, λόγω της άρνησης των Δημοκρατικών να συμμετάσχουν στη διαδικασία. Για να μην υπάρξει απαρτία και να μην ψηφιστεί το νομοσχέδιο οι 14 Δημοκρατικοί Γερουσιαστές της Πολιτείας εγκατέλειψαν στις 17 Φεβρουαρίου το Ουισκόνσιν και κρύβονταν ώστε να μην αναγκαστούν να παραστούν. Οι Ρεπουμπλικανοί από την πλευρά τους ζήτησαν να τους επιβληθεί ποινή φυλάκισης και πρόστιμο 100 δολαρίων για κάθε ημέρα απουσίας τους από το Καπιτώλιο.

Ο Ρεπουμπλικανός κυβερνήτης, Σκοτ Γουόκερ, απάλειψε από το νομοσχέδιο τις διατάξεις περί περικοπών στον προϋπολογισμό και ζήτησε ψηφοφορία μόνο για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, για την οποία δεν απαιτούνταν η ίδια αυξημένη απαρτία. Λίγες ημέρες μετά, το δικαστήριο του Ουισκόνσιν ανέστειλε προσωρινά την εφαρμογή του νομοσχεδίου ενώ θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα πρέπει να επιδικαστεί από το Ανώτατο Δικαστήριο της Πολιτείας. Παράλληλα, εργαζόμενοι αλλά και εθελοντές μάζεψαν και υπέβαλλαν τις απαιτούμενες υπογραφές ώστε έξι Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές να μπουν τον επερχόμενο Ιούλιο σε διαδικασία ανάκλησης της εκλογής τους και θα πρέπει να κερδίσουν τη μάχη της κάλπης για να παραμείνουν στις θέσεις τους.

«Οι άνθρωποι που έχουν κινητοποιηθεί και ενεργοποιηθεί είναι εδώ για να τους πουν ότι δεν πρόκειται να πάμε πουθενά. Προσπαθούμε να αξιοποιήσουμε κάθε νόμιμο μέσο που είναι διαθέσιμο για να ανατρέψουμε την κατάσταση» υποστηρίζει ο Μπράιν Βέρντιν. Δεν θεωρεί δε, καθόλου απίθανο να επαναληφθούν οι μαζικές κινητοποιήσεις του Φεβρουαρίου. «Αν βλέπω το Ουισκόνσιν να ‘ξανάρχεται’; Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στην πολιτεία αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα – κυρίως στις πολιτείες που οι Ρεπουμπλικανοί προσπαθούν να «κατεδαφίσουν» τα εργατικά δικαιώματα – σίγουρα, ναι».

«Παρόμοιες κινήσεις έχουν ξεκινήσει στο Οχάιο, τη Νεβάδα, τη Φλόριντα, όπου οι Ρεπουμπλικάνοι κατάφεραν να κερδίσουν την εξουσία και προσπαθούν να επιβάλλουν παρόμοια νομοθετήματα με αυτό του Ουισκόνσιν. Οπότε είμαστε αισιόδοξοι ότι το κίνημα είναι εδώ για να μείνει. Είμαστε αισιόδοξοι ότι θα καταφέρει να ανακαλέσει την εκλογή των γερουσιαστών που δρουν ενάντια στα δικαιώματα των πολιτών αλλά και την κυβέρνηση και να εκλέξει κάποιον που να ενδιαφέρεται για το λαό. Η καλή είδηση είναι ότι ο κόσμος του Ουισκόνσιν ‘άνοιξε τα μάτια’ του και πρέπει να τα κρατήσει ανοιχτά» επισημαίνει.

Όσο για το ζητούμενο ενός νέου δυναμικού εργατικού κινήματος ο Μπράιν Βέρντιν υπογραμμίζει ότι αυτό δεν πρέπει να αφορά αποκλειστικά τους εργαζόμενους αλλά να συμπεριλαμβάνει τους ανέργους και να υποστηρίζει τις προοδευτικές κινήσεις. «Η Αριστερά πρέπει να υποστηρίζει οτιδήποτε προοδευτικό αλλά και το εργατικό κίνημα πρέπει να περιλαμβάνει τις προοδευτικές κινήσεις. Δεν πρέπει να κοιτάζουμε απλώς τα προσωπικά μας συμφέροντα ή αυτά των εργαζομένων. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ έχουμε πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας, όπως και στην πολιτεία του Ουισκόνσιν. Το εργατικό κίνημα πρέπει να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά» τονίζει και σημειώνει «το κλειδί είναι να παλέψουμε για τον άνθρωπο, να δουλέψουμε όλοι μαζί και να είμαστε προσηλωμένοι στο στόχο. Είναι σημαντικό να παλεύουμε για τα δικαιώματά μας κι όχι να αλλάζουμε απλά διακυβέρνηση πηγαίνοντας από το ένα κόμμα στο άλλο. Διότι μερικές φορές κανένα από το δυο κόμματα δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού».

«Είναι καταπληκτικό το πόσο ίδια δείχνει η κατάσταση» υποστηρίζει αναφορικά με την Ελλάδα. Το απόγευμα που έφτασε στην Αθήνα «καθηγητές, γονείς και πολίτες διαδήλωναν για τα δικαιώματά τους. Είμαι περήφανος που βρέθηκα εκεί καθώς είμαι και ο ίδιος συνταξιούχος εκπαιδευτικός». «Νομίζω ότι με κάποιους τρόπους οι δικοί σας αγώνες είναι λίγο πιο σκληροί και έντονοι. Πιστεύω ότι οι Έλληνες βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Πρέπει να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και να μην τρέφουν ψευδαισθήσεις ότι το υπάρχον σύστημα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το οικονομικό σύστημα στην Ελλάδα δεν είναι ‘φιλικό’ για τον πολίτη και σίγουρα δεν είναι ‘φιλικό’ το αμερικανικό οικονομικό μοντέλο» τονίζει.

Στην ομιλία του στο φεστιβάλ του Μαρξισμού, παρέθεσε την εμπειρία του Ουισκόνσιν στην ενότητα «Παγκοσμιοποιήστε την αντίσταση». «Οι ΗΠΑ είναι παγιδευμένες σε ένα δικομματικό σύστημα. Παράλληλα ζούμε σε ένα οικονομικό σύστημα βασισμένο στο κέρδος και ‘κολλημένοι’ στη λογική του να γίνεσαι πλουσιότερος. Σίγουρα δε θέλω κάτι τέτοιο για τα παιδιά μου ή τα εγγόνια μου. Οπότε, ναι, νομίζω ότι είναι ζήτημα παγκοσμιοποίησης των αγώνων των εργαζομένων. Πρέπει να μοιραζόμαστε τις ιστορίες, τις εμπειρίες, τους αγώνες και τα οράματά μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όπου υπάρχει καπιταλισμός, όλοι ‘είμαστε στην ίδια βάρκα’».