Άστεγοι και πρώην άστεγοι του Λονδίνου καταγράφουν με το φωτογραφικό φακό σημεία της πόλης και λένε τις ιστορίες τους. Ένα ιδιαίτερο street φωτογραφικό αφιέρωμα της Deutsche Welle από αυτούς που έζησαν και ζουν την πιο δύσκολη ζωή, τη ζωή στο δρόμο. 

Μπάνξι, ένας (σχεδόν) αληθινός φίλος

«Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν ανακάλυψα έναν ακόμη πιστό φίλο, τον Μπάνξι», λέει η Σαφρόν Σαίντι. Στο εναλλακτικό Χόξτον του ανατολικού Λονδίνου ο Μπάνξι, ένας γλυκούλης σκύλος – γκράφιτι, ποζάρει δίπλα στον Ντοτ – Ντοτ, αυθεντικό σκύλο Δαλματίας, αγαπημένη συντροφιά της Σαφρόν. Η φωτογράφος αντιμετωπίζει νοητικές δυσκολίες κι έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της υπό ιατρική παρακολούθηση.

Η αναδυομένη του… μετρό

Χαμόγελα από τη Μία Λάιονς, καθώς αφήνει πίσω της τον σκοτεινό λαβύρινθο του μετρό στο Mansion House. Μαζί με τη φίλη της Τζάκι Κουκς, πηγαίνουν στη δραματική σχολή του Haringey Recovery Centre, που συνεργάζεται με άσυλο αστέγων στο Λονδίνο. Επιπλέον, συμμετέχουν σε εθελοντικές δράσεις στην ίδια σχολή: η Μία διδάσκει αγγειοπλαστική, η Τζάκι κάνει μαθήματα διαλογισμού.

Εγκάρδια αγάπη για τη φωτογραφία

«Περπατούσα στο δυτικό Λονδίνο, όταν είδα αυτήν την τόσο ασυνήθιστη βάση στάθμευσης για ποδήλατα, οπότε αποφάσισα να τη φωτογραφίσω» λέει η Έλα Σάλιβαν. Δυστυχώς η Έλα δεν διαθέτει μία καλή φωτογραφική μηχανή, αλλά βγάζει πολλές φωτογραφίες με το κινητό της. Για τα προς το ζην εκπαιδεύεται ως κομμώτρια στο Κάμντεν του Λονδίνου, παράλληλα όμως κάνει και μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας.

Πολύχρωμες ακτίνες

«Από δω ένας φίλος, ο Ray of Light (Ακτίνα), καλλιτέχνης στο Brick Lane», λέει η Ζεραλντίν Κρίμινς. «Τον παρακάλεσα να σταθεί δίπλα σε γκράφιτι για να τον φωτογραφίσω, ήμουν βέβαιη ότι θα έβγαινε πολύ καλός». Παλαιότερα η Ζεραλντίν αντιμετώπιζε προβλήματα με τα ναρκωτικά, με αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά της και το σπίτι της. Σήμερα έχει ξεπεράσει τον εθισμό και δουλεύει στο Café Art.

Ζητείται οδηγός

«Από τις 26 φωτογραφίες που έβγαλα, είναι η μόνη πραγματικά καλή» υποστηρίζει ο Ρίτσαρντ Φλέτσερ, μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Fritzovia, στην οποία συμμετέχουν μόνο άστεγοι. Δεν είναι εύκολη η ζωή για τον Ρίτσαρντ: «Δεν κοιμάμαι καλά. Βέβαια το καλοκαίρι είναι καλύτερα τα πράγματα. Είχα μια ζεστή γωνιά και για τον χειμώνα, μπορεί να ξαναπάω αν μείνω στη γειτονιά μέχρι τον Νοέμβριο». 

London Calling

«Είναι τα περίφημα λιβάδια λεβάντας στο Croydon. Έκανα ποδήλατο στην περιοχή και είπα, ωραία είναι, ας βγάλω μία φωτογραφία» εξηγεί ο απόστρατος Χιου Γκάρυ. Ο ίδιος μένει σε ένα Big House κοντά στο Λονδίνο, έναν ξενώνα για άστεγους απόμαχους του βρετανικού στρατού. «Όμως δεν υπάρχει πραγματική υποστήριξη για τους βετεράνους που έχουν μείνει στον δρόμο» λέει ο Χιου Γκάρυ.

Σύμβολα του Λονδίνου

«Μου άρεσε το σχήμα του γλυπτού στο λονδρέζικο φως και ήθελα να απαθανατίσω το διώροφο λεωφορείο που είναι σύμβολο του Λονδίνου, όπως και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου» εξηγεί η Αλίνα ντελ Βάλε. Από παιδί η Αλίνα γυρνούσε στους δρόμους. Ήταν μία απόδραση από την ένταση που επικρατούσε στο σπίτι. «Η φωτογραφία με βοήθησε να αποκτήσω διαφορετική αντίληψη για το περιβάλλον μου», λέει η ίδια.

Αγγίζοντας τον γαλάζιο ουρανό

Η Μπεατρίς είχε κερδίσει πέρσι το πρώτο βραβείο σε παρόμοιο διαγωνισμό φωτογραφίας. Πώς σχολιάζει τη φετινή της συμμετοχή; «Ήταν μία απίστευτα ζεστή μέρα. Θαύμαζα τον γαλάζιο ουρανό που συναντούσε το ολόλευκο τοίχωμα. Υπέροχη λεπτομέρεια αυτό το κόκκινο ποτιστήρι. Αλλά κάτι έλειπε. Σήκωσα το χέρι μου, η η σκιά σχηματίστηκε στον τοίχο. Αυτή ήταν η φωτογραφία που ήθελα». 

Ο καλλιτέχνης και το έργο του

Ο Κιθ Νόρις απαθανατίζει τη φίλη του, Λουίζ Ντάνμπι, στις βιτρίνες του Hatton Garden, στη «στοά της τέχνης και των πολύτιμων λίθων», όπως λέει ο ίδιος. Από το 1984 ως το 1992 ήταν άστεγος και περνούσε τα βράδια του σε μία εγκαταλελειμμένη σιδηροδρομική διάβαση. «Ήταν μία ερημική και δυσπρόσιτη τοποθεσία, εκείνη την εποχή δεν περνούσε ούτε ένα τρένο» αναλογίζεται ο Κιθ Νόρις.

Βροχερό σούρουπο στον Τάμεση

«Στην αρχή έβρεχε με το τουλούμι. Και μετά τη βροχή ένα τεράστιο σκούρο σύννεφο παρέμεινε αγέρωχο, ζωγραφισμένο πορτοκαλί στον ήλιο. Ήταν πανέμορφο» δηλώνει η Σιλιάνα, που συμμετέχει στα μαθήματα φωτογραφίας του Café Art. Μαζί με άλλους 30-40 άστεγους η Σιλιάνα βρίσκει καταφύγιο σε μία εκκλησία στο νότιο Λονδίνο, αν και έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση εναντίον τους.

Και τώρα τί κάνουμε;

Ο Λαζ Όζερντεν έβγαλε αυτήν τη φωτογραφία κοντά στο σταθμό του Χάιμπουρι. «Είναι μία εικόνα σημαίνει ότι είμαι τα πάντα και τίποτα» εξηγεί ο Λαζ, που είχε μεταναστεύσει στο Λονδίνο από την Ουγγαρία το 2004. Παλεύοντας με το αλκοόλ, μπήκε στο νοσοκομείο για έξι μήνες το 2012. Σήμερα επανεντάσσεται με τη βοήθεια των ειδικών. Μια μέρα θέλει να εργαστεί και ο ίδιος ως κοινωνικός λειτουργός.

Καφεκοπτείο με στυλ

Αυτός είναι ο Τζορτζ, ιδιοκτήτης καφεκοπτείου στην εναλλακτική συνοικία Camden Town. Ο φωτογράφος Λέο Σαούλ έψαχνε αφορμή για να περάσει την πόρτα του γοητευτικού καφεκοπτείου. Τη βρήκε μόλις προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός φωτογραφίας. Παράλληλα ο Σαούλ κάνει αποτοξίνωση από το αλκοόλ και δηλώνει: «Ο αλκοολισμός είναι μία ασθένεια εγωμανίας, άρα και η θεραπεία της έχει ένα στοιχείο εγωμανίας».

Το είδωλο ενός γίγαντα

Από το 1971 ο Κρίστοφερ Μακ Τάρβις ζει στο Λονδίνο. Τον έδιωξαν από το σπίτι του στο Τορόντο του Καναδά, όταν έμπλεξε με ναρκωτικά. Για δύο χρόνια ήταν άστεγος και στο Λονδίνο. Τελικά κατάφερε να βρει σπίτι με μειωμένο ενοίκιο, ενώ συμμετέχει και στη χορωδία αστέγων «With No Name». Αγαπημένο του φωτογραφικό στιγμιότυπο: ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου, καθώς καθρεφτίζεται στα νερά της βροχής.