Ο βραβευμένος ισραηλινός δημοσιογράφος Haggai Matar, γράφει για την πρώτη μέρα της επίθεσης στο Ισραήλ πως «Αυτή είναι μια τρομερή μέρα. Αφού ξυπνήσαμε με τις σειρήνες του αέρα κάτω από τον καταιγισμό εκατοντάδων ρουκετών που εκτοξεύτηκαν εναντίον ισραηλινών πόλεων, μαθαίνουμε για την άνευ προηγουμένου επίθεση Παλαιστινίων μαχητών από τη Γάζα σε ισραηλινές πόλεις που συνορεύουν με τη λωρίδα».

Στο κείμενο το οποίο έγραψε στο σπίτι του στο  Τελ Αβίβ, προσπαθώντας να προστατεύσει την οικογένεια του, υπογραμμίζει μεταξύ άλλων πως «ο τρόμος που νιώθουν οι Ισραηλινοί αυτή τη στιγμή, συμπεριλαμβανομένου και εμού, είναι ένα μικρό κομμάτι από αυτό που νιώθουν καθημερινά οι Παλαιστίνιοι κάτω από το στρατιωτικό καθεστώς δεκαετιών στη Δυτική Όχθη και κάτω από την πολιορκία και τις επανειλημμένες επιθέσεις στη Γάζα. Η μόνη λύση, όπως ήταν πάντα, είναι να δοθεί ένα τέλος στο απαρτχάιντ».

Ολόκληρο το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στο +972 magazine

Οι ειδήσεις δίνουν και παίρνουν για τουλάχιστον 40 Ισραηλινούς νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, καθώς και για κάποιους που φέρονται να έχουν απαχθεί στη Γάζα. Εντωμεταξύ, ο ισραηλινός στρατός έχει ήδη ξεκινήσει τη δική του επίθεση στην αποκλεισμένη λωρίδα, με στρατεύματα που κινητοποιούνται κατά μήκος του φράχτη και αεροπορικές επιδρομές που σκοτώνουν και τραυματίζουν δεκάδες Παλαιστινίους μέχρι στιγμής. Ο απόλυτος τρόμος των ανθρώπων που βλέπουν ένοπλους μαχητές στους δρόμους και τα σπίτια τους ή τη θέα των μαχητικών αεροσκαφών και των τανκς που πλησιάζουν, είναι αδιανόητος. Οι επιθέσεις εναντίον αμάχων είναι εγκλήματα πολέμου και η καρδιά μου συμπάσχει με τα θύματα και τις οικογένειες τους.

Σε αντίθεση με όσα λένε πολλοί Ισραηλινοί, και ενώ ο στρατός σαφώς αιφνιδιάστηκε εντελώς από αυτή την εισβολή, δεν πρόκειται για “μονομερή” ή “απρόκλητη” επίθεση. Ο τρόμος που νιώθουν οι Ισραηλινοί αυτή τη στιγμή, συμπεριλαμβανομένου και εμού, είναι ένα μικρό κομμάτι από αυτό που νιώθουν καθημερινά οι Παλαιστίνιοι κάτω από το στρατιωτικό καθεστώς δεκαετιών στη Δυτική Όχθη και κάτω από την πολιορκία και τις επανειλημμένες επιθέσεις στη Γάζα. Οι αντιδράσεις που ακούμε από πολλούς Ισραηλινούς σήμερα – από ανθρώπους που καλούν να “ισοπεδώσουν τη Γάζα”, ότι “αυτοί είναι άγριοι, δεν είναι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να διαπραγματευτείς”, “δολοφονούν ολόκληρες οικογένειες”, “δεν υπάρχει περιθώριο να μιλήσεις με αυτούς τους ανθρώπους” – είναι ακριβώς αυτό που έχω ακούσει να λένε οι κατεχόμενοι Παλαιστίνιοι για τους Ισραηλινούς αμέτρητες φορές.

Η επίθεση σήμερα το πρωί έχει επίσης πιο πρόσφατες προεκτάσεις. Ένα από αυτά είναι ο διαφαινόμενος ορίζοντας μιας συμφωνίας εξομάλυνσης μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ. Εδώ και χρόνια, ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου υποστηρίζει ότι η ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να μιλήσει με τους Παλαιστίνιους ή να κάνει παραχωρήσεις. Οι Συμφωνίες του Αβραάμ απογύμνωσαν τους Παλαιστίνιους από ένα από τα τελευταία διαπραγματευτικά τους χαρτιά και τις βάσεις υποστήριξής τους: την αλληλεγγύη των αραβικών κυβερνήσεων, παρά το γεγονός ότι η αλληλεγγύη αυτή είναι εδώ και καιρό αμφισβητήσιμη. Η μεγάλη πιθανότητα να χάσουν ίσως το πιο σημαντικό από αυτά τα αραβικά κράτη, μπορεί κάλλιστα να βοήθησε να ωθήσει τη Χαμάς στο χείλος του γκρεμού.

Εντωμεταξύ, οι σχολιαστές προειδοποιούν εδώ και εβδομάδες ότι οι πρόσφατες κλιμακώσεις στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια. Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, περισσότεροι Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί έχουν σκοτωθεί από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο έτος μετά τη δεύτερη Ιντιφάντα στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει συστηματικά σε παλαιστινιακές πόλεις και προσφυγικούς καταυλισμούς.

Η ακροδεξιά κυβέρνηση λύνει στους εποίκους τα χέρια για να δημιουργήσουν νέα παράνομα φυλάκια και να εξαπολύσουν πογκρόμ σε παλαιστινιακές πόλεις και χωριά, με τους στρατιώτες να συνοδεύουν τους εποίκους και να σκοτώνουν ή να ακρωτηριάζουν Παλαιστίνιους που προσπαθούν να υπερασπιστούν τα σπίτια τους. Εν μέσω των μεγάλων εορτών, Εβραίοι εξτρεμιστές αμφισβητούν το “status quo” γύρω από το Όρος του Ναού/Τζαμί Αλ Ακσά στην Ιερουσαλήμ, με την υποστήριξη πολιτικών που συμμερίζονται την ιδεολογία τους.

Στη Γάζα, εντωμεταξύ, η συνεχιζόμενη πολιορκία καταστρέφει συνεχώς τη ζωή πάνω από δύο εκατομμυρίων Παλαιστινίων, πολλοί από τους οποίους ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, με ελάχιστη πρόσβαση σε καθαρό νερό και περίπου τέσσερις ώρες ηλεκτρικού ρεύματος την ημέρα. Αυτή η πολιορκία δεν έχει τέλος. Ακόμη και μια έκθεση του Ισραηλινού Κρατικού Ελεγκτή διαπίστωσε ότι η κυβέρνηση δεν έχει συζητήσει ποτέ μακροπρόθεσμες λύσεις για τον τερματισμό του αποκλεισμού, ούτε έχει εξετάσει σοβαρά εναλλακτικές λύσεις για τους επαναλαμβανόμενους γύρους πολέμου και θανάτου. Είναι κυριολεκτικά η μόνη επιλογή που αυτή η κυβέρνηση, και οι προκάτοχοί της, έχουν στο τραπέζι.

Οι μόνες απαντήσεις που προσέφεραν οι διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις στο πρόβλημα των παλαιστινιακών επιθέσεων από τη Γάζα, είχαν τη μορφή επιδέσμων: αν έρχονται από το έδαφος, θα χτίσουμε ένα τείχος- αν έρχονται μέσω τούνελ, θα χτίσουμε ένα υπόγειο φράγμα- αν εκτοξεύουν ρουκέτες, θα στήσουμε αναχαιτιστικά συστήματα, αν σκοτώνουν κάποιους από τους δικούς μας, θα σκοτώσουμε πολλούς περισσότερους από αυτούς. Και έτσι συνεχίζεται η ιστορία.

Όλα αυτά δεν είναι για να δικαιολογήσουμε τη δολοφονία αμάχων – αυτό είναι απολύτως λάθος. Αντίθετα, έχουν σκοπό να μας υπενθυμίσουν ότι υπάρχει λόγος για όλα όσα συμβαίνουν σήμερα και ότι – όπως και σε όλους τους προηγούμενους γύρους – δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στο πρόβλημα του Ισραήλ με τη Γάζα, ούτε στην αντίσταση που αναδύεται φυσικά ως απάντηση στο βίαιο απαρτχάιντ

Τους τελευταίους μήνες, εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινοί διαδήλωσαν για “δημοκρατία και ισότητα” σε όλη τη χώρα, ενώ πολλοί δήλωσαν ότι θα αρνηθούν τη στρατιωτική θητεία λόγω των αυταρχικών τάσεων αυτής της κυβέρνησης. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν αυτοί οι διαδηλωτές και οι έφεδροι στρατιώτες -ειδικά σήμερα, καθώς πολλοί από αυτούς ανακοίνωσαν ότι θα σταματήσουν τις διαμαρτυρίες τους και θα συμμετάσχουν στον πόλεμο με τη Γάζα- είναι ότι οι Παλαιστίνιοι αγωνίζονται για τα ίδια και άλλα αιτήματα εδώ και δεκαετίες, αντιμετωπίζοντας ένα Ισραήλ που γι’ αυτούς είναι, και ήταν πάντα, εντελώς αυταρχικό.

Καθώς γράφω αυτές τις λέξεις, κάθομαι στο σπίτι μου στο Τελ Αβίβ, προσπαθώντας να βρω πώς θα προστατεύσω την οικογένειά μου σε ένα σπίτι χωρίς καταφύγιο ή ασφαλή χώρο, παρακολουθώντας με αυξανόμενο πανικό τις αναφορές και τις φήμες για τα φρικτά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στις ισραηλινές πόλεις κοντά στη Γάζα, οι οποίες δέχονται επιθέσεις. Βλέπω ανθρώπους, μερικοί από τους οποίους είναι φίλοι μου, να καλούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να επιτεθούν στη Γάζα πιο σφοδρά από ποτέ. Κάποιοι Ισραηλινοί λένε ότι τώρα είναι η ώρα να εξαλείψουν εντελώς τη Γάζα – ουσιαστικά ζητούν γενοκτονία. Μέσα από όλες τις εκρήξεις, τον τρόμο και την αιματοχυσία, το να μιλάς για ειρηνικές λύσεις μοιάζει γι’ αυτούς με τρέλα.

Ωστόσο, θυμάμαι ότι όλα όσα αισθάνομαι τώρα, τα οποία κάθε Ισραηλινός πρέπει να μοιράζεται, είναι η εμπειρία ζωής εκατομμυρίων Παλαιστινίων για πάρα πολύ καιρό. Η μόνη λύση σήμερα, είναι αυτή που  ήταν πάντα: να δοθεί ένα τέλος στο απαρτχάιντ, την κατοχή και την πολιορκία και να προωθηθεί ένα μέλλον βασισμένο στη δικαιοσύνη και την ισότητα για όλους μας. Δεν είναι ότι παρά τη φρίκη πρέπει να αλλάξουμε πορεία – είναι ακριβώς εξαιτίας της.