Η ανασφάλεια πλήττει περισσότερους από δύο εκατομμύρια Πορτογάλους πολίτες, και ειδικότερα τους νέους, που έχουν αποφασίσει να εκφράσουν τη δυσφορία τους απέναντι στην ανεργία και την οικονομική λιτότητα στη χώρα, προχωρώντας σήμερα σε μαζική διαδήλωση διαμαρτυρίας.

Ads

Περισσότερα από 50.000 άτομα έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους να συμμετάσχουν στη διαμαρτυρία, που έχει προγραμματιστεί για τις 12 Μαρτίου στη Λισσαβόνα και το Πόρτο. Σε ειδική σελίδα της κινητοποίησης στο Facebook αναφέρεται πως η διαδήλωση θα είναι «μη κομματική, λαϊκή και ειρηνική». Σκοπός είναι να έρθουν σε επαφή όλοι εκείνοι που δεν έχουν ούτε εργασία ούτε έσοδα. Εκείνοι που μεταφέρονται επαγγελματικά από πρακτική σε πρακτική και δεν έχουν λάβει ποτέ επίδομα διακοπών – όπως όλοι οι υπόλοιποι μισθωτοί στην Πορτογαλία – και επιδόματα ανεργίας. Όλοι εκείνοι που ζουν στην αβεβαιότητα του συστήματος recibos verdes («πράσινη έσοδα», που αρχικά είχε σχεδιαστεί αποκλειστικά για τους αυτοαπασχολούμενους που δεν έχουν ασφάλιση υγείας, αλλά έχει διαδοθεί στο δημόσιο τομέα και στερεί σειρά δικαιωμάτων (αμειβόμενη άδεια, άδεια μητρότητας, παροχές ανεργίας κτλ).

Χιλιάδες νέοι Πορτογάλοι,εκπρόσωποι της «γενιάς χωρίς αποζημίωση» αναμένεται να πουν σήμερα «φτάνει!». «Θέλουμε η πορτογαλική κοινωνία να ανοίξει τα μάτια: στην τελική, είμαστε καταξιωμένη γενιά στην ιστορία μας και η χώρα δεν αξιοποιεί όλες μας τις δυνατότητες», εξηγεί ο João Labrincha, ένας από τους διοργανωτές της κινητοποίησης. Στην ηλικία των 27, είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος, αλλά άνεργος χωρίς να έχει λάβει κάποια αποζημίωση, καθώς η προηγούμενη εργασία του ήταν stage. Ο ίδιος εξηγεί πως δεν υπάρχει κανείς στο περιβάλλον του που να εργάζεται με σύμβαση αορίστου χρόνου. «Οι άνθρωποι που γνωρίζω είναι είτε άνεργοι είτε επισφαλώς απασχολούμενοι, εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, όντας αβέβαιοι για το μέλλον τους».

H σκηνοθέτης Raquel Freire, που στηρίζει την κινητοποίηση, τονίζει: «Σχεδόν το 60% των πτυχιούχων συναδέλφων μου δουλεύουν είτε ως πωλητές ή σε τηλεφωνικά κέντρα για 400 ευρώ το μήνα. Και μετά υπάρχει ένα 10% που επέζησε και οι οποίοι είναι ευχαριστημένοι, ενώ άλλοι έχουν μεταναστεύσει». Η Raquel, που το τελευταίο έτος διδάσκει, κερδίζει κατά μέσο όρο 400 ευρώ το μήνα. Είναι 37 ετών, έχει έναν γιο και ποτέ δεν έχει υπογράψει κάποια σύμβαση εργασίας στη ζωή της.

Ο 30χρονος δημοσιογράφος Joao Pacheco, πατέρας ενός αγοριού 2 ετών, από το 2005 που εργάζεται, επίσης, δεν έχει υπογράψει ποτέ σύμβαση στη ζωή του, έστω και μικρής διάρκειας και ποτέ δεν βγήκε από το σύστημα των recibos verdes. Ζει σε ένα σπίτι που έχει αγοράσει η μητέρα του. «Στην παρούσα κατάσταση, εάν έπρεπε να ζήσω μόνο από το εισόδημα της εργασίας μου, χωρίς τη βοήθεια της οικογένειάς μου, θα σήκωνα τα χέρια ψηλά», τονίζει και προσθέτει: «Βλέπω ένα φαινόμενο παρόμοιο με εκείνο που έλαβε χώρα στις αραβικές χώρες. Με μια διαφορά: η αστυνομία δεν μας ξυλοκοπεί όπως στην Τυνησία, αλλά όπως οι Τυνήσιοι είμαστε όμηροι εκβιασμού. Ολόκληρη η γενιά μου είναι όμηρος του εκβιασμού: “Αυτό ή τίποτα, αυτό ή ανεργία”».