Εκατομμύρια οικογένειες έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους για να διαφύγουν από τον πόλεμο ή τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται για εκατομμύρια μητέρες, πατέρες και αδέρφια, που επίσης είναι φοιτητές, μουσικοί, μάγειρες και πολλά άλλα. Οι πρόσφυγες είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, που ζουν υπό ασυνήθιστες συνθήκες.

Ζούμε σε μια εποχή όπου συγκρούσεις μαίνονται σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, με τον αριθμό των προσφύγων, των αιτούντων άσυλο και των εσωτερικά εκτοπισμένων να ξεπερνά για πρώτη φορά τα 50 εκατομμύρια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.  Παράλληλα, ένα κύμα ξενοφοβίας και μη ανεκτικότητας εξαπλώνεται σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Στις 20 Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων , η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες τιμά τη δύναμη και το κουράγιο των εκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους εξαιτίας του πολέμου ή παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Η φετινή της εκστρατεία για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων στοχεύει να αναδείξει την ανθρώπινη πλευρά της προσφυγικής ιστορίας μέσα από ιστορίες ελπίδας και θάρρους ανθρώπων που έχουν βιώσει τον αναγκαστικό εκτοπισμό. Αυτές οι μαρτυρίες φέρνουν στο φως τους κοινούς μας δεσμούς με τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο και τους εσωτερικά εκτοπισμένους.

Η σελίδα www.unhcr.gr/refugeestories παρουσιάζει ιστορίες προσφύγων στην Ελλάδα και τον κόσμο, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μας την αγωνία, τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Μιλούν για τις συνήθειές τους, για αυτά που αγαπούν, για ό,τι φοβούνται.  Μέσα από τις μαρτυρίες τους καταλαβαίνουμε ότι οι πρόσφυγες δεν είναι παρά συνηθισμένοι άνθρωποι που ζουν υπό ασυνήθιστες συνθήκες. Ας τους ακούσουμε…

Η ιστορία ενός μαθητή, αδερφού και τερματοφύλακα από τη Νιγηρία:

Ζω χάρη στην αδερφή μου

«Η μητέρα μου είναι περήφανη για μένα. Λέει ότι χαμογελάω ξανά, παίζω ποδόσφαιρο και πηγαίνω στο σχολείο. Επίσης, έχω έναν πολύ καλό φίλο. Πηγαίνω στο σχολείο κάθε μέρα στον καταυλισμό. Λατρεύω να μαθαίνω αγγλικά και λατρεύω και τη δασκάλα αγγλικών μου. Το όνομά της είναι Σήλα. Τραγουδάμε και χορεύουμε μέσα στη τάξη μαζί με τη δασκάλα μας. Επαναλαμβάνουμε τις αγγλικές λέξεις αφού μας τις πει η δασκάλα μας και μετράμε από το μηδέν έως το 100. Μερικές φορές υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά, πάνω από 100 μέσα σε μία μόνο τάξη και είναι δύσκολο να συγκεντρωθούμε».

«Μετά το σχολείο παίζω ποδόσφαιρο μαζί με τη μεγάλη μου αδερφή, τη Λαραμά, και το μικρό μου αδερφό, τον Λούκας. Παίζουμε μπροστά από το σπίτι μας στον καταυλισμό και μαζί μας παίζουν κι άλλα παιδιά».

Ο δεκάχρονος Ιμπραήμ ανακάμπτει σιγά σιγά, μετά τη δύσκολη περιπέτειά του. Όταν το χωριό του στη Νιγηρία δέχθηκε επίθεση, αντάρτες δολοφόνησαν τον πατέρα του και τον χτύπησαν στο κεφάλι με ματσέτα. Έπειτα, τον έριξαν σε ένα λάκκο, νομίζοντας ότι είχε πεθάνει.

«Η Λαραμά με έσωσε», λέει ο Ιμπραήμ. «Βρήκε πού με είχαν θάψει οι αντάρτες». Ο Ιμπραήμ έμεινε τεσσερισήμισι μήνες στο νοσοκομείο. Η οικογένεια ζει πλέον στον καταυλισμό προσφύγων Minawao στο Καμερούν, ο οποίος άρχισε να λειτουργεί τον Ιούλιο του 2013 και φιλοξενεί περίπου 33.300 Νιγηριανούς πρόσφυγες.

Τουλάχιστον 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί στη βορειοανατολική Νιγηρία από τον Μάιο του 2013, όταν οι πολιτείες Adamawa, Borno και Yobe κηρύχθηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.