Στην απόλυτη καταστροφή που συντελείται στη Λωρίδα της Γάζας, μία από τις πιο σιωπηλές, αλλά και φρικτές τραγωδίες αφορά στους χιλιάδες ασθενείς με καρκίνο. Στερημένοι από θεραπεία, φάρμακα, ακόμη και από καθαρό πόσιμο νερό, αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα τη φονικότερη νόσο και τις συνέπειες μιας γενοκτονίας που, μεταξύ άλλων, διέλυσε κάθε ίχνος υγειονομικών υποδομών.

Βουβά κλάματα για να μην τρομάξουν τα εγγόνια

Η ιστορία της 38χρονης Μπάσμα, μητέρας τριών παιδιών, συμπυκνώνει την απελπισία που βιώνουν χιλιάδες καρκινοπαθείς στην Παλαιστίνη. Διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού σε προχωρημένο στάδιο, λίγες εβδομάδες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Ήταν έτοιμη να ταξιδέψει στην Αίγυπτο, όταν οι βομβαρδισμοί την ανάγκασαν να διαφύγει στο νότο. Το κλείσιμο του περάσματος της Ράφα σήμανε το τέλος των ελπίδων της. «Ήταν σαν θανατική καταδίκη», λέει, ενώ αγκαλιάζει τα παιδιά της μην μπορώντας να φανταστεί τη ζωή τους χωρίς εκείνη, όπως λέει σε διεθνή ΜΜΕ.

Παρόμοια είναι και η περίπτωση του 62χρονου Τζαμάλ, με καρκίνο στο παχύ έντερο και μεταστάσεις στο ήπαρ. Μόνος, αβοήθητος και χωρίς παυσίπονα, αναμένει το τέλος του μέσα στα ερείπια του σπιτιού του. Η νύφη του περιγράφει νύχτες γεμάτες κραυγές πόνου και σιωπηλά δάκρυα «για να μην τρομάξουν τα εγγόνια».

«Ο καρκίνος είναι σκληρός, αλλά πιο σκληρό είναι το να ξέρεις ότι δεν μπορείς να σωθείς»

Η καταστροφή του Τουρκο-Παλαιστινιακού Νοσοκομείου Φιλίας -του μοναδικού εξειδικευμένου αντικαρκινικού κέντρου – επιδείνωσε δραματικά την κατάσταση. Ο διευθυντής του νοσοκομείου, Δρ. Σόμπχι Σκέικ, δηλώνει ότι οι ασθενείς βιώνουν «πολλαπλούς πολέμους»: βομβαρδισμούς, πείνα, αρρώστιες, εκτοπίσεις. Χωρίς υγιεινή, χωρίς πρόσβαση σε φάρμακα και με το ανοσοποιητικό τους σύστημα υπό κατάρρευση, κάθε νέα μέρα είναι ένας νέος εφιάλτης».

Την ίδια ώρα, η Ράνα, μητέρα τεσσάρων παιδιών, βλέπει τον καρκίνο του μαστού να επιστρέφει, αυτή τη φορά χωρίς την παραμικρή πρόσβαση σε θεραπεία. «Ο καρκίνος είναι σκληρός, αλλά πιο σκληρό είναι το να ξέρεις ότι δεν μπορείς να σωθείς», λέει.

Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν την τραγωδία: 13.000 καρκινοπαθείς πριν τον πόλεμο, 11.000 εγκλωβισμένοι, μόνο 2.000 κατάφεραν να φύγουν. Τα φάρμακα τελείωσαν, τα νοσοκομεία κατέρρευσαν, και νέες περιπτώσεις ασθενών -διαγνωσμένων ή μη- συνεχίζουν να προστίθενται κάθε μήνα.

Ο Δρ. Μοχάμεντ Αμπού Νάντα τονίζει πως η απουσία διάγνωσης, θεραπείας και ακτινοβολίας οδηγεί σε έναν σιωπηλό θάνατο. «Οι ασθενείς πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μας και είμαστε ανήμποροι», λέει χαρακτηριστικά.

Η διεθνής κοινότητα καλείται να αντιδράσει άμεσα. Η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη δεν είναι πολυτέλεια – είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Και στη Γάζα, αυτή τη στιγμή, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν επειδή αυτό το δικαίωμα τους αφαιρέθηκε.

• Διαβάστε επίσης: Μαρτυρία / Ένας ιστορικός, πέντε εβδομάδες στη Γάζα

*Με πληροφορίες από κείμενο της Rasha Abou jalal