To trafficing, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και η απαγωγή και πώληση παιδιών, είναι ευρέως διαδεδομένο στην Κίνα, όπου η αστυνομία εμφανίζεται αδύναμη στην αποτροπή του και η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα διευκολύνει την διεξαγωγή του, γράφει το Spiegel.

Η κλοπή παιδιών είναι κοινό πρόβλημα στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, κάτι που εξηγεί γιατί παππούδες και γιαγιάδες ή γονείς σπεύδουν καθημερινά στο σχολείο για να παραλάβουν τα παιδιά τους, σε ολόκληρη τη χώρα. ΟΙ ειδικοί υπολογίζουν ότι ετησίως εξαφανίζονται περίπου 30.000 με 60.000 βρέφη, παιδιά και έφηβοι. Τα θύματα απαγωγής στη συνέχεια πωλούνται, συχνά καταλήγοντας ως σκλάβοι σε εργαστήρια και βιοτεχνίες ή εξαναγκάζονται να εργαστούν σε οίκους ανοχής.

Καθ’ οδόν προς τον αγοραστή, οι δουλέμποροι συχνά ναρκώνουν τα παιδιά για να τα αποτρέψουν από το να ουρλιάξουν. Ορισμένα δεν επιβιώνουν, όπως δείχνουν τα στοιχεία από τα νεκρά παιδιά που εντοπίζονται σε λεωφορεία και τραίνα.

Τα αρσενικά παιδιά είναι ιδιαίτερα σημαντικά στην αγροτική Κίνα, όπου η παράδοση θέλει τους γιους και τις νύφες να φροντίζουν το γερασμένο ζευγάρι των γονέων. Αλλά οι έμποροι παιδιών έχουν πελατεία και στις μεγάλες πόλεις, όπως είναι το Πεκίνο και η Σαγκάη, όπου υπάρχουν πάντα ζευγάρια απελπισμένα αφού δεν μπορούν να αποκτήσουν δικό τους παιδί. Οι υιοθεσίες είναι πολύπλοκες και τα περισσότερα παιδιά που δίδονται πλέον στα ορφανοτροφεία έχουν κάποιο πρόβλημα αναπηρίας.

Η πολιτική του ενός παιδιού στο Πεκίνο δεν ανακόπτει το παράνομο εμπόριο παιδιών. Αντίθετα, οι οικογένειες που ήδη έχουν ένα παιδί ορισμένες φορές αγοράζουν ακόμα ένα, γιο ή κόρη. Είναι μια επικερδής επιχείρηση για τους απαγωγείς, οι οποίοι χρεώνουν μέχρι και 4.000 ευρώ για ένα αγόρι και περίπου τα μισά για ένα κορίτσι. Μερικές φορές κάνουν και προσφορές για λιγότερο εύπορους πελάτες, πουλώντας μωρά για ποσά γύρω στα 80 ευρώ. Οι πιθανότητες να εντοπιστεί ένα κλεμμένο παιδί στην αχανή Κίνα είναι ελάχιστες.

Δεν είναι μόνο συμμορίες που ασχολούνται με το trafficking, αλλά ορισμένες φορές και οι ίδιοι οι γονείς. Αγρότες που λιμοκτονούν ή που δεν διατίθενται να ταΐσουν ακόμα ένα στόμα, πωλούν τα βρέφη τους. Άλλοι βλέπουν την παραγωγή και πώληση μωρών ως πηγή εισοδήματος, όπως μαρτυρά κι ένα γνωμικό στην επαρχεία Yunnan: «Αν θες να βγάλεις χρήματα, καλύτερα να κάνεις παιδιά παρά να εκτρέφεις γουρούνια».

Όσοι αγοράζουν βρέφη δεν διαπράττουν κάποιο έγκλημα σύμφωνα με το νόμο – αδίκημα διαπράττουν μοναχά αυτοί που τα πωλούν. Όταν η αστυνομία εντοπίζει κλεμμένα παιδιά, σπάνια εντοπίζει και τους γονείς τους, κι έτσι καταλήγουν στα ορφανοτροφεία. Πέρσι, η αστυνομία δημοσίευσε φωτογραφίες περίπου 60 νηπίων που εντόπισε στην ιστοσελίδα της, αλλά μόνο για 7 βρέθηκαν συγγενείς να τα αναζητήσουν.

Στο μεταξύ, σε περισσότερα από 230 εργαστήρια αναλύεται το DNA των παιδιών που εντοπίζονται και των γονέων που έχουν χάσει παιδιά, με κόστος του κράτους. Έχουν ήδη περισυλλεχθεί περί τις 20.000 δείγματα, αλλά αυτός ο αριθμός είναι ελάχιστος για μια χώρα με τον πληθυσμό της Κίνας. Για να αυξήσουν τις πιθανότητες να εντοπίσουν τα χαμένα παιδιά τους οι γονείς, ιδιωτικές οργανώσεις έχουν ξεκινήσει να στήσουν ιστοσελίδες που πληροφορούν για το trafficing παιδιών.